Καθισμένος πίσω από την ηλεκτρονική κονσόλα πλοήγησης και ελέγχου, ανάμεσα σε οθόνες κάθε τύπου και μεγέθους, ο αξιωματικός Σκοτ Μπρέντον τηλε-κατευθύνει σιωπηλά ένα μη επανδρωμένο αεροσκάφος που συλλέγει και μεταδίδει εκατοντάδες ώρες βίντεο εικόνων από τις καθημερινές δραστηριότητες εν δυνάμει στόχων: υπόπτων, ανταρτών, ακόμη και των οικογενειών τους. Η στρατιωτική βάση, όπου εκτελεί τα καθήκοντά του, εδράζεται έξω από τη Νέα Υόρκη, ενώ ο στόχος του βρίσκεται 10.500 χιλιόμετρα μακριά, στο Αφγανιστάν.
Από τις οθόνες του παρελαύνουν μητέρες με τα παιδιά τους, παρέες που παίζουν ποδόσφαιρο, σκηνές από την καθημερινότητα ανθρώπων, για τους οποίους γνωρίζει σχεδόν τα πάντα, ερήμην αυτών, και τους οποίους δεν θα γνωρίσει ποτέ.
Ο ίδιος ομολογεί ότι όταν φτάνει η διαταγή να ανοίξει πυρ ή να πυροδοτήσει κάποιο πύραυλο με σκοπό την εξόντωση του εχθρού – υπό τον όρο πάντοτε ότι δεν υπάρχουν τριγύρω γυναίκες και παιδιά – νιώθει την ίδια πάντα ανατριχίλα που ένιωθε άλλοτε όταν ερχόταν η στιγμή που «κλείδωνε» κάποιο στόχο από το πιλοτήριο του F-16 του.
Την αμέσως επόμενη στιγμή, ο τόνος αλλάζει, γίνεται ψυχρός, εξίσου ψυχρός όσο και τα ηλεκτρονικά όργανα που τον περιτριγυρίζουν: «δεν αφήνω το συναίσθημα να εμπλακεί στη δουλειά μου. Πρέπει να εκτελέσω το καθήκον μου και αυτό κάνω», δηλώνει.
Η εισαγωγή νέων στρατιωτικών τεχνολογιών που επιτρέπουν την από απόσταση, δίχως πραγματική παρουσία, εξόντωση του εχθρού, όπως είναι οι ρομποτειδείς μηχανές και τα τηλεκατευθυνόμενα στρατιωτικά οχήματα και σκάφη, δεν έχουν επιφέρει ριζικές αλλαγές μονάχα στον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται πλέον ο πόλεμος, αλλά και στις ζωές εκείνων που τα χειρίζονται, με τη βοήθεια ενός απλού joystick, από κάποιο προάστιο των ΗΠΑ.
Όταν επιχειρούσε στο Ιράκ, κάθε φορά που επέστρεφε στη βάση του με το F-16 του άδειο από πυρομαχικά, όλοι είχαν επίγνωση του τι είχε προηγηθεί. Σήμερα, κάθε φορά που εγκαταλείπει το σκοτεινό δωμάτιο με τις βίντεο οθόνες και παίρνει το ποδήλατό του για να επιστρέψει στο σπίτι του, περνώντας μπροστά από εστιατόρια και πολυκαταστήματα, κανείς δεν έχει την παραμικρή ιδέα του τι μπορεί να έχει διαπράξει. Κανείς από το άμεσο περιβάλλον του δεν έχει επίγνωση του τι έχει συμβεί.
Ακόμη, όμως, και τα βίντεο παιχνίδια έχουν επιπτώσεις σ' αυτούς που τα παίζουν.
Μία από τις πιο στρεσογόνες «επιχειρήσεις» είναι η από αέρος ελεύθερη σκόπευση, η οποία φέρνει στο νου τον αξιωματικό της ανατολικο-γερμανικής Στάζι, από την ταινία Οι ζωές των άλλων, ο οποίος απορροφάται από τους ανθρώπους που κατασκοπεύει . Ο πιλότος του τηλε-κατευθυνόμενου αεροσκάφους και ο συνεργάτης του, ο οποίος χειρίζεται τους αισθητήρες και τις βιντεοκάμερες, παρακολουθούν τις συνήθειες ενός εχθρού που παίζει με τα παιδιά του, μιλάει με τη γυναίκα του και επισκέπτεται τους γείτονές του. Λίγα λεπτά αργότερα, ετοιμάζονται να «χτυπήσουν», όταν λόγου χάρη η γυναίκα του έχει πάει να ψωνίσει.
Τη μία στιγμή ο ύποπτος επιβεβαιώνει τις υποψίες, επιδιδόμενος σε επιλήψιμες πράξεις που επιτάσσουν την εξόντωσή του, και την άλλη επιστρέφει στις καθημερινές πρακτικές του – μία αντίστιξη ικανή να προκαλέσει σ' αυτόν που παρακολουθεί αντιφατικά συναισθήματα και ισχυρές ψυχολογικές ταλαντώσεις.
Η εκ του σύνεγγυς παρακολούθηση δημιουργεί πάντοτε μία παράξενη εξ αποστάσεως οικειότητα που κάνει την απλή κίνηση της άσκησης πίεσης στη σκανδάλη να μοιάζει με Γολγοθά.
Από τα 20.000 πόδια ή ακόμη και στη μάχη σώμα με σώμα είναι αδύνατον να δεις και να ακούσεις τα πράγματα που βλέπουν και ακούνε ετούτοι οι απομακρυσμένοι από το στόχο τους στρατιώτες. Όσο κοντά κι αν φτάσουν οι πρώτοι, ακόμη και σε δερματική επαφή, δεν πρόκειται ποτέ να αποκομίσουν τη γνώση του στόχου που έχουν οι δεύτεροι.
Η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ διαθέτει αυτή τη στιγμή περισσότερους από 1.300 χειριστές τηλεκατευθυνόμενων πολεμικών αεροσκαφών, οι οποίοι είναι διεσπαρμένοι σε 13 βάσεις σε όλη τη χώρα. Οι επιχειρήσεις που πραγματοποιούν λαμβάνουν χώρα κατά μέγα μέρος στο Αφγανιστάν. Σε αυτούς τους αριθμούς δεν συμπεριλαμβάνονται τα απόρρητα προγράμματα της CIA, η οποία επιχειρεί και σε άλλες χώρες, όπως το Πακιστάν, η Σομαλία και η Υεμένη.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις του Πενταγώνου, μέχρι το 2015 η Πολεμική Αεροπορία των ΗΠΑ θα χρειαστεί περί τους 2.000 πιλότους μη επανδρωμένων αεροσκαφών για εναέριες περιπολίες επί εικοσιτετράωρης βάσης σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου.