Τον Αύγουστο του 2008 και ενώ είχαν ξεκινήσει οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Πεκίνο μια βόμβα μεγατόνων έπεσε στην ελληνική αποστολή. Ανακοινώθηκε από τη Wada ότι η χρυσή Ολυμπιονίκης του 2004 στα 400 μέτρα με εμπόδια και πρόεδρος των Ελλήνων Ολυμπιονικών εκείνη την εποχή, Φανή Χαλκιά βρέθηκε ντοπαρισμένη. Με συνοπτικές διαδικασίες αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Ολυμπιακό χωριό και να γυρίσει στο οικείο περιβάλλον της Αθήνας για να ισχυριστεί ότι όλα είναι ψέμματα και ότι έχει πέσει θύμα σκευωρίας.
Το ίδιο σοβαρά επιχειρήματα όπως τον Αύγουστο του 2004 όταν κλήθηκε να εξηγήσει πως μέσα σε 1,5 χρόνο πέτυχε από μπαργούμαν και τηλεοπτική ρεπόρτερ να γίνει Χρυσή Ολυμπιονίκης κατεβάζοντας την προσωπική της επίδοση κατά 4 δευτερόλεπτα μέσα σε 6 μήνες.
Τότε υποστήριζε: «Οι Ελληνες είμαστε γεννημένοι πρώτοι. Τα υπόλοιπα είναι για τους δεύτερους. Το αποδεικνύουμε εδώ και χιλιάδες χρόνια σε όλο τον κόσμο. Το έχουμε στα κύτταρά μας και είναι το μεγαλύτερο δώρο. Είναι κρίμα να το αμφισβητούμε. Οταν υπάρχει ελληνική ψυχή και πίστη στο Θεό, μπορείς να κατακτήσεις την κορυφή του κόσμου».
Ενα παραλήρημα, ντυμένο με εθνικοπατριωτικά ιδεώδη που εντέχνως προσπαθούσε να παραπλανήσει την κοινή γνώμη η οποία -σε ένα μεγάλο βαθμό τουλάχιστον- ζητούσε πειστικές εξηγήσεις για αυτό το... θαύμα.
Εστω και εξηγήσεις του τύπου «ο Κεντέρης έγινε Ολυμπιονίκης επειδή ο Τζέκος του μέτρησε τα πόδια και όταν βρήκε το ένα λίγα χιλιοστά πιο κοντό από το άλλο του έφτιαξε ένα πάτο στο παπούτσι, που τον έκανε πρώτο των πρώτων.»
Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι λίγες ημέρες νωρίτερα από το χρυσό μετάλλιο της Χαλκιά είχε ξεσπάσει ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά σκάνδαλα της χώρας αυτό των Κεντέρη - Θάνου - Τζέκου, που τους οδήγησε εκτός Ολυμπιακών Αγώνων και την Ελλάδα να ψάχνει πανικόβλητη να βρει τελευταίο λαμπαδηδρόμο για να φέρει τη Φλόγα στο ΟΑΚΑ.
Και άλλη μια σύμπτωση: Ο Χρήστος Τζέκος, προπονητής των επιτυχημένων Ελλήνων αθλητών ήταν και ο προπονητής του Ελληνα πρωταθλητή στα σπριντ Γιώργου Παναγιωτόπουλου, ο οποίος στην πορεία έγινε ο προπονητής και μέντορας της Χαλκιά. Οταν ο Τζέκος, με τον οποίο άρχισε να προπονείται, επικαλέστηκε... φόρτο εργασίας και την παρέπεμψε σε αυτόν
Η Φανή Χαλκιά, ακόμη και σήμερα εκμεταλλευόμενη το γεγονός ότι 4χρόνια μετά δεν ολοκληρωθεί η νομική διαδικασία που είχε κινηθεί σε βάρος της για την ντροπιαστική υπόθεση της ντόπας που είχε επισημοποιηθεί με το δεύτερο θετικό δείγμα και τον διετή αποκλεισμό της από κάθε αθλητική δραστηριότητα έχει το... κουράγιο να υποστηρίζει ότι μόνο εκείνη γνωρίζει τι έχει γίνει αλλά δεν μας κάνει τη χάρη να το μοιραστεί μαζί μας.
Και έτσι, ως Ολυμπιονίκης του 2004, η κυρία Χαλκιά έχει... βαρύνουσα άποψη για την υπόθεση της Βούλας Παπαχρήστου. Χαρακτηρίζει, λοιπόν, γελοία την απόφαση. Και όπως πολλοί ακόμη -είναι αλήθεια- στην Ελλάδα μπαίνει στη λογική των συμψηφισμών που υποστηρίζει πως αφού δεν τιμωρούνται κάποιοι άλλοι δεν θα έπρεπε να τιμωρηθεί και η συγκεκριμένη αθλήτρια.
Η κυρία Φανή Χαλκιά είναι γνήσιο παιδί του ελληνικού αθλητισμού των δύο τελευταίων δεκαετιών. Του αθλητισμού-προπαγάνδα, εμπνευσμένου από τα ιδεώδη του ανατολικογερμανικού τύπου, που όλως τυχαίως άρχισε να αναπτύσσεται στη χώρα μας αμέσως μετά την πτώση του τείχους στην Ανατολική Γερμανία. Κορύφωση αυτού του ιδεώδους που οι πολιτικοί χρησιμοποίησαν για δόξα ενώ οι αθλητές για να κερδίσουν χρήματα, πολλά χρήματα, χρυσούς χορηγούς και αναγνώριση.
Η Φανή Χαλκιά, η κοπέλα που ήρθε στην Αθήνα το 1999 πάμπτωχη και δεν είχε ούτε να φάει, όπως έχει εξομολογηθεί η ίδια, έχει τιμηθεί από την ελληνική πολιτεία από την ύψιστη διάκριση του να ονομαστεί αξιωματικός των Ενόπλων Δυνάμεων, με το βαθμό του υποσμηναγού της Πολεμικής Αεροπορίας. Προφανώς τα ύψη δεν την ζάλιζαν ποτέ.
Η ίδια έχει μετεξελιχθεί σε σελέμπριτι. Φωτογραφίζεται ως μοντέλο, συμμετέχει σε μεσημεριανές τηλεοπτικές εκπομπές,έχει γίνει επίτιμο μέλος της κοινότητας της Μυκόνου, όπου βρισκόταν και το περασμένο Σαββατοκύριακο με τις κοσμικές της φίλες, κάθε έξοδός της στα μπουζούκια γίνεται πρωτοσέλιδο στα κοσμικά περιοδικά.
Ο αθλητισμός προφανώς την εγκατέλειψε μετά το 2008 και την διετή υποχρεωτική της αποχή, αλλά η δόξα του χρυσού της μεταλλίου τη συνοδεύει ακόμη αποδεικνύοντας ότι στην Ελλάδα επικρατεί ένα ιδιότυπο καθεστώς ασυλίας σε κάθε κοινωνική και πολιτική έκφανση της δημόσιας ζωής.
Ενα καθεστώς που βασίζεται στο λαϊκισμό, στην επίκληση του ότι είναι εθνικό είναι και αληθές.
Φωτογραφίες: Eurokinissi