Η Τίλντα Σουίντον αποκτά ψυχολογικά, και ο Κινέζος τσόντα.
Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος (terra_gelida@hotmail.com) επιστρέφει για πολλοστή φορά στο γαλλόφωνο παραλιακό τόπο του εγκλήματος και σας μεταφέρει την παρακμιακή γκλαμουριά του φεστιβάλ των Καννών, τρώγοντας μεθυσμένο κεμπάπ δίπλα στον Μπραντ Πιτ (ναι, ξέρω πού πάει και το τρώει). Κάθε μέρα, στην www.iefimerida.gr, οι Κάννες όπως δεν θα θέλανε να ξέρουνε ότι τις ξέρουμε.
Aγαπητό μου Καννολόγιο… «Η Ντάνα δεν πέρασε». Συγκλονισμένη από αυτό το νέο ξύπνησε η κοινότητα των Καννών μετά τον Γιουροβίζιον ημιτελικό της Πέμπτης, ενώ ο συγκάτοικος Ούγκις, που μας ενημέρωσε αξημέρωτα για το γεγονός, ανέκραξε λυπημένος: «Κανείς πλέον δεν εκτιμά την πραγματική τέχνη». Υποσημείωση: Ο Ούγκις είναι επιφορτισμένος με την επιλογή ταινιών καλλιτεχνικού ρεπερτορίου για μεγάλη εταιρεία διανομής. Ο Ούγκις, εγώ, ο Κινέζος (καμία σχέση με τον Ουγγαρέζο του Λιάγκα) και η Ραπούνζελ (μένουμε σε ένα πολύ ωραίο διαμέρισμα στη Rue de Fontaine, πολύ κοντά στο Petit Majestic και το έχουμε μετατρέψει ήδη μέσα σε μια μέρα σε κατασκήνωση του «Παρασκευή και 13» με στρωματσάδα γιατί η Ραπούνζελ έχει πάρει τη διπλή κρεβατοκάμαρα μόνη της, τρομάρα της, για να απλώνει τα μαλλιά της.
To Petit Majestic, για όσους δεν θυμούνται (και καλά κάνουν), είναι το μπαράκι Αβραμιώτου των Καννών, χωρίς όμως τη μουσική ή την αισθητική, ή γενικότερα χωρίς το οτιδήποτε, που μαζεύονται όλοι μετά τις προβολές το βράδυ όρθιοι στο δρόμο και γίνονται κουρούμπελα, προφανώς γιατί εκεί τα ποτά είναι πιο φτηνά. Ναι, επιτέλους ήρθα στη Λουτρόπολη, η Alitalia δεν μου έχασε τη βαλίτσα, και ο ταξιτζής από τη Νίκαια για να μας κατεβάσει στις Κάννες με ξαλάφρωσε όπως πάντα από 80 ευρώ. Λογικά θα έπρεπε να ξεκουραστώ αλλά ο Ούγκις και ο Κινέζος ήταν ανένδοτοι: θα ντυνόμασταν με κοστούμι και παπιγιόν, που είναι το dress code για τις επίσημες, αλλιώς δεν μπαίνεις μέσα στο Palais, για να δούμε το «We need to talk about Kevin» που θεωρείται ένα από τα hot tickets της φετινής διοργάνωσης.
Ντυμένος πιγκουίνος και με το λαιμό μου να ασφυκτιά μέσα στη φασκιά της επισημότητας (η μάνα μου με λέει χοντρολαίμη), περάσαμε τέσσερις απανωτούς ελέγχους πριν φτάσουμε στο κόκκινο χαλί, την ώρα που όπως διαπίστωσα είχα ξεχάσει ανοιχτό το φερμουάρ του παντελονιού μου κι ενώ ταυτόχρονα οι μεροκαματιάρηδες φωτογράφοι μας κυνηγούσαν (όπως κάνουν σε όλους τους καλεσμένους) για φωτό, με σκοπό να μας δώσουν μετά την αντρέσα τους και να πάμε να τις αγοράσουμε για να έχουμε γκλάμουρ να θυμόμαστε. Δυνατό πράγμα για το στομάχι η ταινία ομολογουμένως, με έριξε με το καλησπέρα σας σε κατάθλιψη, αλλά βγήκα όταν αντίκρισα από κοντά την Τίλντα Σουίντον κούκλα και κατάξανθη.
Ακριβώς δηλαδή όπως δεν είναι στην ταινία, στην οποία παίζει τη μάνα ενός, ας το πω κομψά, διαταραγμένου και με φονικές τάσεις εφήβου. Η ταινία, που βασίζεται σε ένα πολύκροτο μυθιστόρημα, έχει αναμφισβήτητα τις στιγμές της, και το σκηνοθετικό μάτι είναι τριζάτο, όμως μια η υπερβολή (ώρες ώρες νομίζεις ότι ο πιτσιρικάς γιος της Σουίντον είναι ο Τσάκι, η κούκλα του σατανά), μια η αρτιστίκ ρυθμολογική προσποίηση και η υπερβολή που αθέλητα (για ένα διεστραμμένο μυαλό όπως το δικό μου) ακουμπάει ως και κωμωδία, βάζουν αυτογκόλ. Όπως και να ‘χει, one woman show της Τίλντα είναι όλο το θέμα, που το βγάζει όπως πάντα πέρα συγκλονιστικά.
Στη δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, τα τιμημένα χώματα πάτησαν οι Αντόνιο Μπαντέρας, η λολίτα Έμιλυ Μπράουνινγκ (ναι, το νυμφίδιο του “Sucker Punch” το οποίο πρωταγωνιστεί σε άλλο ένα hot ticket του φεστιβάλ, το «Sleeping Beauty» και με την οποία έχω κανονίσει συνέντευξη), η Κίρστεν Ντανστ, ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, ο Ρομπ Λόου, η Τίλντα, η «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» Μία Γουασίκοβσκα (που πας, κούκλα μου, να κάνεις καριέρα με τούτο το όνομα;), η Γκονγκ Λι, πάντα ο Μπραντ και η Ατζελίνα, η Μέλανι Γκρίφιθ, η Τζέιν Φόντα και φαντάζομαι πολλοί άλλοι, που περπατάνε με φόντο τσιγγανάκια στην Κρουαζέτ που παίζουν ταμπούρλα, περπατάνε ξυπόλητα και ζητιανεύουν καθισμένα κατάχαμα στα τσιμέντα.
Στο πρόγραμμα, τώρα, μέχρι στιγμής έχουν ντεμπουτάρει ο Γούντι Άλεν, εκτός διαγωνισμού όπως σας είπα και χτες, με το «Midnight in Paris», μια ακόμα γουντιαλενική, ρομαντική, νευρωτική, τουριστική κομεντί, το «Sleeping Beauty», που θα το πιάσω αργότερα σε επαναληπτική προβολή και το «Habemus Papam» του Νάνι Μορέτι, ενώ το Un Certain Regard ξεκίνησε με το «Restless» του Γκας Βαν Σαντ, που ο Κινέζος μού λέει και γι’ αυτόν ότι διάβασε πως είναι απογοητευτικός, αλλά ο Κινέζος Κινέζος είναι, τα ίδια μου έλεγε και χτες για τον Γούντι Άλεν.
Γι’ αυτό κι εγώ θα τον εκδικηθώ, θα πάω να δω ταινία από τη χώρα του σήμερα και να τη θάψω, και πιο συγκεκριμένα, το «Sex and Zen 3D» που το πουλάνε στο market, την πρώτη τρισδιάστατη τσόντα που γυρίστηκε στο Χονγκ Κονγκ κι έχει σπάσει ταμεία γιατί συρρέουν με πούλμαν όλοι οι Κινέζοι να τη δούνε, εφόσον τα γυμνά απαγορεύονται στην κανονική Κίνα. «Α, σαν τη Μιμή Ντενίση με τα πούλμαν στο θέατρό της» επισημαίνει ο Ούγκις, και η κοσμική ισορροπία αποκαθίσταται.
12/5/2011