Σίγουρα, τα ιστορικά δεδομένα έχουν πάντα σημασία, στο βαθμό που μας διαφωτίζουν σχετικά με τον επίπλαστο χαρακτήρα των υποτιθέμενων αιώνιων και αναντίρρητων αληθειών, αποκαλύπτοντας την ιστορικότητα των πάντων - αντικειμένων, λέξεων, πραγμάτων, αισθημάτων, πρακτικών, συνηθειών, ηθών - μα προπάντων των σωμάτων και των τεχνολογιών (ακόμη και ενδυματολογικών) που τα νοηματοδοτούν και τα διαμορφώνουν. Έτσι, για να μη νομίζουμε πως όλα προκύπτουν εκ φυσικού...
Με αφορμή, όμως, αυτή τη σημαντική ανακάλυψη των ηλικίας 532 ετών εσωρούχων στην Αυστρία, που σίγουρα θα πυροδοτήσει νέους κύκλους κοινωνιολογικο-ανθρωπολογικών διαμαχών, κυρίως στο χώρο της μελέτης των φύλων, από τη μία άκρη του πλανήτη μέχρι την άλλη, δίδεται μία πρώτης τάξης ευκαιρία να διατυπωθούν ορισμένες παρατηρήσεις σχετικά με τον αόρατο διάκοσμο που καλλύνει το γυναικείο σώμα στο σύγχρονο κόσμο.
Άλλωστε, τι σημασία έχει, αλήθεια η ιστορία και η εντρύφηση σ' αυτήν αν δεν προτρέπει στη θέση καίριων ερωτημάτων που αφορούν αμεσότατα στη δική μας τρέχουσα πραγματικότητα;
Πρώτα απ' όλα η άρση μίας προαιώνιας παρεξήγησης: λανθασμένα πιστεύεται πως πρωταρχικός σκοπός των εσωρούχων είναι να κρύβουν τα ιδιαίτερα σημεία της γυναικείας γεωμορφολογίας - το εμπρός τρίγωνο του διαβόλου, το όπισθεν αβυσσώδες χάσμα και, τέλος, τους σημαιοστολισμένους μυτερούς λοφίσκους στο εμπρός άκρο των μαστών.
Τουναντίον, σκοπός αυτών των πέπλων - και κάθε πέπλου - είναι όλως παραδόξως να σκιαγραφεί, να επιτείνει, να υπογραμμίζει, να προσφέρει, να εκθέτει, να ΔΙΝΕΙ αυτό που υποτίθεται ότι αρνείται, συγκρατεί και αποκρύπτει.
Στόχος του εσώρουχου είναι να αποκαλύπτει το πράγμα μέσα στην κρυπτότητά του. Ή, για να το πούμε διαφορετικά, να το συγκαλύπτει μέσα στη μη κρυπτότητά του. Γενικά, το πράγμα έχει την τάση να αποσύρεται από την ορατότητα. Κι εκεί ακριβώς παρεισφρέει ο σημαντικός ρόλος του εσώρουχου: είναι ο διάμεσος που καθιστά ορατή τη μη ορατότητα του πράγματος.
Τη στιγμή που συγκαλύπτει αποκαλύπτει και τούμπαλιν, μέσα σε ένα παιχνίδι εμφάνισης και εξαφάνισης, όπου το πράγμα εμφανίζεται εξαφανιζόμενο και εξαφανίζεται εμφανιζόμενο.
Παιχνίδια με τις λέξεις; Σε καμία περίπτωση! Ο κόσμος των εσωρούχων είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον κόσμο της αλήθειας. Α-λήθεια: στα αρχαία ελληνικά, αυτό που δεν πέφτει στη λήθη, στην επιλησμοσύνη, στην εξαφάνιση. Το διαρκώς παρόν, το οποίο όμως για να ιδωθεί πρέπει να φέρει ένα μανδύα, διότι διαφορετικά τυφλώνεσαι. Για να το δεις, πρέπει να το κοιτάξεις μέσω ενός άλλου πράγματος. Ενός διάμεσου. Μιας κυλότας, λόγου χάρη.
Η αλήθεια είναι πάντα τραυματική, γι' αυτό και χρειάζεται πέπλα: για να δηλώνει την παρουσία της, για να τη φέρει στο προσκήνιο, τη στιγμή που η ίδια παραμένει στα παρασκήνια, ησυχάζοντας στον εαυτό της.
Διότι, η αλήθεια δεν θέλει να την πειράζεις. Δεν θέλει να την ενοχλείς, να της βάζεις χέρι. Γιατί, αν ξυπνήσει και διεγερθεί, επιζητά κυριολεκτικά να σε ρουφήξει.
Κι όμως! Ας κοιτάξουμε καλύτερα: δεν επιζητά τη διέγερσή της; Την αφύπνισή της; Ας προσέξουμε τον τρόπο με τον οποίο αφήνει να φανεί ένα μικρό κομμάτι της απαλής και ροδαλής απαγορευμένης σάρκας της κάτω από το ταλαιπωρημένο κυλοτάκι. Πώς το τελευταίο βυθιζόμενο μέσα στα μεριά των οπισθίων, αντί να τα αποκρύπτει τα εκθέτει.
Η αλήθεια θέλει διακαώς να βγει προς τα έξω μέσα στην απόλυτη γυμνότητά της. Ασφυκτιά μέσα στα κολλημένα πάνω της πέπλα. Θέλει να τα ξεσκίσει και να πεταχτεί προς τα έξω στον ανοικτό ορίζοντα. Να προσφερθεί αφειδώς, αλλά και να θρέψει την ακόρεστη όρεξή της, καταπίνοντας κάθε εισβολέα, κάθε παραβάτη που επιδιώκει να διαρρήξει τον υμένα της.
Αυτά με το θεωρητικό λόγο. Ας περάσουμε τώρα στον καθαρά πρακτικό, με μία συντομότατη παρατήρηση: είναι πραγματικά ακατανόητη η επιλογή των γυναικών να φοράνε σκληρά εσώρουχα που ναι μεν λειτουργούν ανορθωτικά και υποστηρικτικά, όχι όμως δίχως κόστος.
Τα εσώρουχα, όπως και τα ενδύματα που βρίσκονται πάνω από αυτά, οφείλουν να είναι από όσο το δυνατόν πιο μαλακό και λεπτό υλικό, που δεν περιορίζει την κίνηση και την ταλάντωση των επικαλυπτόμενων ιδιαίτερων σημείων.
Τα ιδιαίτερα σημεία πρέπει να είναι σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερη επαφή με τα ερεθίσματα του περιβάλλοντος. Πρέπει να νιώθουν τα πάντα. Από το γλυκό αεράκι μέχρι και το πιο διαπεραστικό βλέμμα.
Δεν πειράζει αν έχουν μερικά κιλάκια παραπάνω. Αυτό που εκτιμάει το ανδρικό μάτι είναι η φυσικότητα της ταλάντωσης, καθώς και η φαντασίωση της υφής των ιδιαίτερων σημείων. Η ταλάντωση και η κίνηση κάνουν αληθινό το σώμα και όχι η τύπου Μπάρμπι δυσκαμψία του.
Η ρευστότητα, το παιχνίδι των πτυχώσεων, τα διάφανα πτυχωτά ενδύματα της αρχαίας τραγωδίας. Αυτά πρέπει να είναι το μοντέλο, πάνω στο οποίο πρέπει να σφυρηλατηθεί ο εσωτερικός κρυφός κόσμος της σύγχρονης γυναίκας.
Ειδάλλως, υπάρχει και το ιδανικό του καθόλου εσώρουχα.