Το κεντρικό ερώτημα πολιτικής- οικονομικής υφής είναι εάν και πότε η κυβέρνηση θα επαναδιαπραγματευτεί για το Μνημόνιο. Το... μεσοπρόθεσμο ερώτημα είναι εάν και πότε θα κατορθώσει να διαπραγματευτεί με την ίδια τη ΔΑΚΕ!
Η προσκείμενη στη Νέα Δημοκρατία συνδικαλιστική παράταξη έχει ξιφουλκήσει εναντίον της κυβερνητικής γραμμής, προκαλώντας έντονους «πονοκεφάλους» στη Συγγρού. Η ΔΑΚΕ αντιδρά εντονότατα στην κυβερνητική «ρότα» για το Μνημόνιο, η οποία συνοψίζεται στη ρήση «εφαρμόζουμε τα συμφωνηθέντα για να ανακτήσουμε αξιοπιστία και να πείσουμε τους δανειστές να διαπραγματευτούν, κάποια στιγμή, αλλαγές στους όρους της δανειακής σύμβασης».
Αν η παραίτηση του Νίκου Νικολόπουλου ήταν ένα, ηχηρό μεν, «στιγμιαίο» δε επεισόδιο αμφισβήτησης της κυβερνητικής γραμμής, η «ανταρσία» της ΔΑΚΕ δεν δείχνει παράμετρος που οδεύει προς εύκολο καταλάγιασμα. Απειλεί την κυβέρνηση με διαρκείς παρεμβολές εμποδίων, πολλώ δε μάλλον σε μία περίοδο κατά την οποία επίκεινται σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις.
Απειλεί, ακόμη, η «ανταρσία» της ΔΑΚΕ ότι θα προκαλεί μονίμως αμφιβολίες για την ορθότητα των κυβερνητικών επιλογών, στο ίδιο το «γαλάζιο» πολιτικό κοινό. Άλλο είναι να στρέφονται εναντίον της κυβέρνησης συνδικαλιστές που ανήκουν ή πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ και την Αριστερά κι άλλο να προέρχονται τα πυρά από «παιδιά της παράταξης».
Όπως παρατηρεί σε σχόλιό της και η εφημερίδα «Έθνος», από πλευράς ΝΔ μέχρι στιγμής το βάρος της «εσωτερικής μάχης» εναντίον της ΔΑΚΕ έχουν αναλάβει στελέχη της λεγόμενης λαϊκής Δεξιάς.
«Είμαστε πιο μπροστά και πιο αριστερά»
Ο Γεράσιμος Γιακουμάτος και η Φωτεινή Πιπιλή είναι δυο στελέχη που διεκπεραιώνουν με ζήλο αυτήν την αποστολή. Ο κ. Γιακουμάτος στρέφεται εναντίον «κάθε Φωτόπουλου και... Σκοτεινόπουλου», με εμφανή πρόθεση να δείξει ότι το «λόμπι» των συνδικαλιστών, ανεξαρτήτως πολιτικού στίγματος και πολιτικής «στέγης», έχει δικούς του, συντεχνιακούς λόγους να στρέφεται εναντίον της κυβερνητικής γραμμής πλεύσης.
Περισσότερο γλαφυρούς τόνους προσέλαβαν οι διαξιφισμοί της κυρίας Πιπιλή με τον Νίκο Κιουτσούκη, πρόεδρο της ΔΑΚΕ και γενικό γραμματέα της ΓΣΕΕ...
Η βουλευτής είπε ότι το κόμμα είναι αποφασισμένο να συγκρουστεί με «ακραίους συνδικαλιστές», ακόμη κι αν αυτοί πρόσκεινται σε αυτό. Ο κ. Κιουτσούκης απάντησε με απαξιωτικό ύφος, καταλογίζοντας στην κυρία Πιπιλή πολιτική ανεπάρκεια και λέγοντας ότι δεν μπορεί να εκπροσωπεί τις λαϊκές τάξεις η βουλευτής, η οποία «ξοδεύει ένα μισθό για τις τρίχες και για τα νύχια της».
Η κυρία Πιπιλή ανταπάντησε: «Ασχολείται με τις τρίχες γενικώς... και φαίνεται πως το όνειρο του κυρίου Κιουτσούκη ήταν να γίνει κομμωτής»!
Στις... πέραν νυχιών, τριχών και κομμώσεων «περιοχή» της «εμφύλιας αντιπαράθεσης», ο κ. Κιουτσούκης έδωσε το στίγμα της στάσης της ΔΑΚΕ, λέγοντας: «Εμείς έχουμε παράλληλη πορεία με τη ΝΔ, δεν έχουμε ταυτόσημη, είμαστε μπροστά και αριστερά από τη ΝΔ».
Για να μην φουντώσουν οι εσωτερικές μάχες...
Τι μπορεί να επισημάνει κανείς για αυτόν το «γαλάζιο πόλεμο»;
Πρώτον: Είναι απολύτως λογικό και εξηγήσιμο το φαινόμενο να αναλαμβάνουν τη μάχη εναντίον της ΔΑΚΕ «νομιμόφρονα» στελέχη της «λαϊκής Δεξιάς».
Εάν το έργο αυτό το διεκπεραίωναν πρόσωπα του «νεοφιλελεύθερου» χώρου, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν να αναζωπυρωθούν πάλι οι εσωκομματικές τριβές, αλλά και να επικρατήσει μια εντύπωση που θα απέβαινε ανεκτίμητος σύμμαχος της ίδιας... της ΔΑΚΕ: Η εντύπωση πως οι «νεοφιλελεύθεροι- μητσοτακικοί» πρωτοστατούν στην υπεράσπιση της κομματικής – κυβερνητικής γραμμής, με την πτέρυγα της «λαϊκής Δεξιάς» να δυσφορεί- έστω και σιωπηρώς.
Σε ένα κόμμα στο οποίο πολλοί δυσκολεύονται ακόμη να «χωνέψουν» την επιστροφή της Ντόρας Μπακογιάννη, θα ήταν... αβάσταχτη πολυτέλεια το «ξύσιμο» τέτοιων πληγών, σε μία τόσο κρίσιμη πολιτικά περίοδο.
Δεύτερον: Εάν η «ανταρσία» της ΔΑΚΕ δεν είχε κάποιο ευρύτερο εσωκομματικό αντίστοιχο, τότε η καταπολέμησή της θα ήταν σχετικά απλή υπόθεση: Η έννοια «συνδικαλιστής», ιδίως δε «υψηλόβαθμος συνδικαλιστής», δεν αποτελεί δα καμία επιτομή της... δημοτικότητας, στις ημέρες μας.
Η κυβέρνηση θα μπορούσε να μεθοδεύσει με σχετική... ξενοιασιά την επίθεσή της εναντίον των «συνδικαλιστικών συντεχνιών», γνωρίζοντας πως η κοινωνία έχει ταυτίσει την έννοια «συνδικαλισμός» με τον δημόσιο τομέα - στον ιδιωτικό είναι επί της ουσίας «απονεκρωμένος».
Νικολόπουλος, Νικήτας Κακλαμάνης- τι έπεται;
Σε αυτήν την περίπτωση, Συγγρού και Μαξίμου θα γνώριζαν πως η διεισδυτικότητα της «καμπάνιας» αυτής θα εξαρτάτο απλώς από το πόσο αποδεκτές ή... πόσο απορριπτέες θα αποδειχθούν στην κοινωνία οι επί μέρους κυβερνητικές θέσεις και κινήσεις της ΝΔ (ιδιωτικοποιήσεις, Μνημόνιο, μισθολογικά, κλπ).
Το πρόβλημα για την ηγεσία της ΝΔ είναι πως η δυσφορία απέναντι στη γραμμή της... μελλοντικής επαναδιαπραγμάτευσης για το Μνημόνιο δεν περιορίζεται στους συνδικαλιστές του κόμματος.
Από την παραίτηση Νικολόπουλου μέχρι τις αιχμηρές δηλώσεις του Νικήτα Κακλαμάνη («αν είναι να κάνουμε ό,τι θέλει η Τρόικα, τότε δεν χρειάζονταν οι εκλογές»), πολλές είναι οι ενδείξεις που συγκλίνουν στο ίδιο συμπέρασμα: Στις τάξεις της «λαϊκής Δεξιάς» του κόμματος φαίνεται να υπάρχει ισχυρό ρεύμα αμφισβήτησης της «γραμμής» για το Μνημόνιο.
Δεν δείχνει τόσο εύκολη η αποστολή να πεισθεί η κοινωνική βάση του κόμματος ότι η «ανταρσία» είναι μια υπόθεση «εργατοπατέρων», ιδίως εάν πυκνώσουν οι διαφοροποιήσεις στελεχών από την «επίσημη» γραμμή.
Πιθανότατα, λοιπόν, θα παρακολουθήσουμε περισσότερες μάχες ανάμεσα σε -συνδικαλιστικά ή μη- στελέχη της «λαϊκής Δεξιάς» και σε «νομιμόφρονες», επίσης της «λαϊκής Δεξιάς». Μένει να διαπιστώσουμε εάν οι συγκρούσεις αυτές θα συνεχίσουν να συμπεριλαμβάνουν νύχια, τρίχες και κομμώσεις...