Καλλιτέχνες που αυτοακρωτηριάζονται, κυλιούνται σε λόφους κοπράνων, γίνονται ένα με μάζες φρεσκοσφαγμένων ζώων, αναδιανέμουν τη φυσιολογία τους, φυτεύοντας όργανα στο σώμα τους ή υποβάλλοντάς το σε ένα είδος γλυπτικής επανεπεξεργασίας...
Ο κυπριακής καταγωγής Αυστραλός Στέλαρκ, η Γαλλίδα Ορλάν, η εκ Σερβίας Μαρίνα Αμπράμοβιτς, ο Γερμανός Γιόζεφ Μπόυς, ο Χέρμαν Νιτς και οι Βιεννέζοι ακτιονιστές, ως άλλοι σαμάνοι, επαναπροσδιόρισαν την καλλιτεχνική δραστηριότητα μεταθέτοντάς την εκεί ακριβώς όπου στόχευε εξαρχής: στο πραγματικό της ζωής και των σωμάτων, όσο φρικτό ή τρομακτικό κι αν είναι αυτό.
Το να εξηγήσουμε πλήρως πώς από τις θρησκευτικές τοιχογραφίες, την αναπαραστατική ζωγραφική και τη γλυπτική, η τέχνη σταδιακά εγκαταλείπει τα παραδοσιακά της μέσα - τον καμβά, το χρώμα, το μάρμαρο κ.ο.κ. - για να στραφεί στην ίδια τη ζωή και τα σώματα, αυτό είναι κάτι που δεν χωράει στον περιορισμένο χώρο ενός άρθρου.
Το σίγουρο είναι ότι αν παρατηρήσει κανείς εκ του σύνεγγυς την ιστορία της τέχνης των τελευταίων 150 χρόνων, θα διαπιστώσει μία μακρά διαδικασία μεταλλαγών και ζυμώσεων κατά την οποία η τελευταία, αντί να αναπαραστήσει τοπία και σώματα, πραγματικότητες και φαντασίες, στρέφεται προς τα ίδια της τα μέσα, παίζοντάς με αυτά, διαστρέφοντάς τα, διευρύνοντάς τα, ωθώντας τα στα άκρα.
Αυτό το αίσθημα ασφυξίας που προκαλεί η δισδιάστατη επιφάνεια του καμβά είχε αρχίσει να διαφαίνεται ήδη από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα, με τα πρώτα μοντερνιστικά κινήματα (Νταντά, σουρεαλισμός κτλ), για να κορυφωθεί κατά τις δεκαετίες του εξήντα και του εβδομήντα και να γίνει νόρμα στις δεκαετίες που θα ακολουθούσαν, μέχρι τις μέρες μας.
Αυτό που τείνει να αναδειχθεί είναι η πολιτική διάσταση των σωμάτων, ο τρόπος με τον οποίο εγγράφεται πάνω τους και ομιλεί διαμέσου αυτών η εξουσία και οι εκάστοτε ιστορικοί μηχανισμοί της, η μνήμη με όλες τις βιωματικές προεκτάσεις της.
Το σώμα γίνεται χώρος, χώρα, τοπίο, υλικό προς αναδιαπραγμάτευση, τόπος χειρουργικής επέμβασης σε πραγματικό χρόνο, ένα θέατρο της σκληρότητας άμεσα συνυφασμένο με το φαινόμενο της ζωής και το εν υπνώσσει άγριο υπόστρωμά της.
Όλα αυτά, με αφορμή την έκθεση « Re.act.feminism #2. A Performing Archive » που θα ταξιδέψει σε πολλές χώρες της Ευρώπης (αυτή τη στιγμή διεξάγεται στην Κροατία) και θα διαρκέσει μέχρι το τέλος του 2013, περιλαμβάνοντας workshops, σεμινάρια, διαλέξεις και performances.