Πρώιμο όχημα της ιδιοφυΐας του, το θρυλικό – σχεδόν άγνωστο στην Ελλάδα – cyberian περιοδικό Mondo 2000, που για τη γραφιστική του δουλειά και μόνο θα 'πρεπε να εκτίθεται, τεύχος προς τεύχος, σε όλα τα μουσεία σύγχρονης τέχνης της υφηλίου.
Στις σελίδες του φιλοξενήθηκαν κείμενα κορυφαίων προσωπικοτήτων, όπως ο Ουίλιαμ Γκίμπσον, ο Ουίλιαμ Μπάροουζ, ο Τίμοθι Λήρι, ο Άρθουρ Κρόκερ, ο Ρόμπερτ Άντον Ουίλσον και άλλοι.
Κυκλοφόρησε από το 1989 μέχρι το 1998 με σκοπό να μπλέξει σε ένα αδιάλυτο όλο την τεχνοκουλτούρα, το σεξ, τα ναρκωτικά, τη δυνητική πραγματικότητα και τους κυβερνοδονητές, τα σύνδρομα προωθημένης αποπροσωποποίησης και την πολιτική της έκστασης.
Όταν αυτός και η συντακτική ομάδα του περιέγραφαν με μοναδικό τρόπο το παραληρηματικό, λιμπιντικό μέλλον της ψηφιακότητας, μέσα από έναν λόγο επαναστατικό, ακτιβιστικό, έμπλεο χιούμορ, οι άλλοι τελούσαν σε υπνώττουσα κατάσταση.
Μετά τη διάλυσή της συντακτικής ομάδας, τα μέλη της αφομοιώθηκαν στο νεοαναδυόμενο mainstream περιοδικό Wired. Άλλη φιλοσοφία, άλλο κοινό. Το ζήτημα δεν ήταν πλέον να γίνεται τέχνη πάση θυσία, αλλά η ενημέρωση...
Η τεχνολογία έφυγε από τα χέρια των δυσπροσάρμοστων electro-χίπις, για να περάσει σε εκείνα των βαρετών τεχνόφιλων και γκατζετάκηδων που δεν έχουν ιδέα από ηλεκτρικές κιθάρες και συνθετικά όνειρα, δεν γνωρίζουν τον Έζρα Πάουντ ούτε τον Κρόνενμπεργκ, δεν έχουν τριπάρει ποτέ στην Κοιλάδα του Θανάτου υπό τους ήχους των πρώιμων Ministry ή των Yawning Man, ενώ το μόνο που τους φέρνει στο μυαλό η λέξη «μανιτάρια» είναι γαλλική συνταγή.
Το τέρας άρχισε να εξημερώνεται.
Εμπρός σ' αυτό το νέο ρεύμα μαζικοποίησης της ψηφιακής τεχνολογίας και παραγωγής επίδοξων χακεράδων, ο R. U. Sirius, aka Ken Goffman, προτίμησε να μείνει σπίτι και να κάνει σεξ, γράφοντας εξωφρενικά άρθρα, «παιγμένα» βιβλία και δίνοντας διαλέξεις (είχε εγκαταλείψει ήδη το περιοδικό το 1993).
Διότι, γι' αυτόν, η τεχνολογία μετρούσε και μετράει στο βαθμό που συγκροτεί ένα εκρηκτικό blend γεμάτο ναρκωτικά, εναλλακτικούς κόσμους, λίγη ιδεολογία και μπόλικη παρωδία. Πολλή παρωδία!
Το 2011 εγκαινίασε το τελευταίο δημιούργημά του, ονόματι Acceler8or: έναν ιστότοπο, στον οποίο μπορεί κανείς να βρει ό,τι πιο ενδιαφέρον κυκλοφορεί αυτή τη στιγμή στο διαδίκτυο σχετικά με τις υβριδικές, αποκλίνουσες μορφές τεχνοκουλτούρας.
Είναι σαν βλέπεις τη μουσική του Φρανκ Ζάπα, μεταφρασμένη σε bits και pixels, όπως αφήνει άλλωστε να εννοηθεί και η προειδοποίηση στην αρχική σελίδα του ιστότοπου:
Αυτός ο ιστότοπος μπορεί να περιέχει απροσχημάτιστη ασέβεια και εκλεπτυσμένο παιγνιώδες πνεύμα. Οι υπερευαίσθητοι άνθρωποι που στερούνται χιούμορ θα πρέπει να προχωρήσουν με δική τους ευθύνη.