Όποιος δεν έχει επιχειρήσει έστω και μία φορά στη ζωή του να κολλήσει στα αυτιά του τα ακουστικά και σε κατάσταση πλήρους απομόνωσης να εμβυθιστεί κυριολεκτικά στα ηχητικά τοπία του μεγαλύτερου μουσικού σχήματος που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης, προτρέπεται ευγενικά να μη συνεχίσει την ανάγνωση.
Όποιος δεν έχει επιδοθεί κατ' επανάληψη στη μονομανή ανάγνωση των περίπλοκων δομών και των ηχητικών patterns, των τεχνικών καινοτομιών και των ασύλληπτων ακουστικών λεπτομερειών που συνθέτουν την απαράμιλλη sui generis αισθητική εμπειρία της ακρόασης - με όλη τη σημασία της λέξης - ενός έργου τους, καλά θα κάνει να προσπεράσει αυτό το άρθρο. Δεν τον αφορά.
Χωρίς αυτούς, μία ντουζίνα αριστουργηματικών εκπροσώπων της πειραματικής αβάν γκαρντ μουσικής σκηνής της δεκαετίας του '60 και του '70 (βλ. psychedelic rock, krautrock, space rock, acid rock, cosmic rock, progressive rock, art rock, noise rock), θα συνέχιζαν να πιστεύουν ότι τα πληκτροφόρα, έγχορδα, κρουστά και πνευστά όργανα έχουν φτιαχτεί για να παίζονται και όχι για να τα εμπαίζεις ή να παίζεις μαζί τους ή ότι η μουσική είναι απλά άκουσμα και όχι μικροχειρουργική του εγκεφάλου.
Η επισταμένη ακρόαση του κοσμικών διαστάσεων ηχητικού όγκου τους μπορεί να συγκριθεί μονάχα με τη σοκαριστική για τα αυτιά εμπειρία ακρόασης των ατελείωτων μελωδιών ενός Βάγκνερ, με την εμπειρία ανάγνωσης έργων υψηλής λογοτεχνίας ή με την εμπειρία θέασης υψηλής μοντερνιστικής εικαστικής τέχνης.
Και τίποτα απ' όλα αυτά δεν είναι υπερβολή. Ακόμη όμως κι αν είναι, αυτό συμβαίνει επειδή οι λέξεις αδυνατούν να περιγράψουν το ανείπωτο του ήχου που έρχεται να υποκαταστήσει την απλή επικοινωνήσιμη μουσική μελωδία.
Ιδρυτής του κουαρτέτου, το οποίο αργότερα έμελλε να γίνει κουιντέτο με την έλευση του Ντέηβιντ Γκίλμουρ, ένας μεγαλοφυής βρετανός μουσικός, ζωγράφος, ερασιτέχνης της κηπουρικής και λάτρης των γατιών, με εξαιρετικά εύθραστη ψυχολογία την οποία ενέτεινε και επιδείνωσε η ακαταπόνητη κατανάλωση μεγάλων ποσοτήτων LSD και άλλων παραισθησιογόνων. Το όνομα αυτού Σιντ Μπάρετ.
Η διεγνωσμένα σχιζοειδής συμπεριφορά του, το απρόβλεπτο του χαρακτήρα του και ο απομονωτισμός του κατέστησαν τη συμμετοχή του στο σχήμα εξαιρετικά βραχυχρόνια (1965-1968).
Έπειτα, εξαφανίστηκε δια παντός, με πολύ μικρά διαλείμματα ημι-συνειδητής παρουσίας, για να αφοσιωθεί στη βωβή εργασία της ζωγραφικής στο υπόγειο του σπιτιού της μητέρας του κάπου στο Καίμπριτζ με μόνη συντροφιά τις γάτες του και την αδελφή του, η οποία έμενε παραδίπλα με την οικογένειά της.
Έκτοτε, οι ιστορίες και οι φήμες περί της διανοητικής του κατάστασης έδιναν και έπαιρναν, καλύπτοντας όλο το φάσμα της μυθοπλασίας και φτάνοντας μέχρι το κατώφλι της ψυχοπαθολογικής εικασίας.
Για να μη μακρηγορούμε - άλλωστε, πρόκειται για τετριμμένες πληροφορίες που εύκολα μπορεί κανείς να βρεί στο διαδίκτυο - αρκεί να σημειώσουμε πως πέθανε την εβδόμη του Ιούλη του 2006. Αιτία θανάτου καρκίνος στο πάγκρεας, λόγω χρόνιου διαβήτη.
Πολλοί, ανάμεσα στους οποίους συγκαταλέγεται αναμφισβήτητα και ο γράφων, υποστηρίζουν πως δεν υπάρχουν Pink Floyd δίχως τον Μπάρετ. Πως η φυγή του από τη μπάντα και τα εγκόσμια σήμανε το σταδιακό εκφυλισμό της, την κατάπτωσή της. Τι είναι πράγματι οι Floyd δίχως τα περίεργα κουρδίσματά του, τις τεχνικές παραμόρφωσης και τον αζιμουθιακό συντονιστή του που έκανε τον ήχο να ξεπηδάει μέσα από το κεφάλι αντί να κατευθύνεται απ' έξω προς αυτό;
Πράγματι, τίποτα απ' όσα ακολούθησαν δεν μπορεί να συγκριθεί, σε παραισθητική δύναμη, ποιητική σαγήνη και κοσμικό μυστικισμό, με τα τέσσερα πρώτα σινγκλς και τα δύο πρώτα άλμπουμς τους, όπου τον πρώτο λόγο στη σύνθεση τον έχει το τρελό διαμάντι.
Ωστόσο, ο προσεκτικός ακροατής της παραγωγής τους δεν μπορεί να μην παρατηρήσει πως ό,τι κυκλοφόρησαν μέχρι και το 1977 τελεί, δίχως υπερβολή, υπό τον αστερισμό του μεγάλου αποσυρμένου. Το Animals μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί το τελευταίο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ άλμπουμ των Floyd, με το φάντασμα του Μπάρετ να πλανάται και να στοιχειώνει κάθε μέτρο της παρτιτούρας.
Από το αδιάφορα μελό ψυχο-πολιτικό κόνσεπτ άλμπουμ The wall και δώθε, το φάντασμα μοιάζει να έχει εξορκιστεί, η σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού να έχει φωτιστεί, η τρέλα να έχει απωθηθεί και εγκλειστεί στα παλαβά σόλο Χάμοντ και στους εξωφρενικούς πιανιστικούς ατονικούς ακροβατισμούς ενός Ummagumma, στους απόκοσμους dolby surround οικιακούς ήχους ενός Alan's psychedelic breakfast από το Atom heart mother ή στο σεληνιασμένο γέλιο πίσω από τη μουσική ενός Brain damage από το The dark side of the moon.
Είναι όμως έτσι; Ή η απώθηση της τρέλας και της σκοτεινής πλευράς του φεγγαριού είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος εδραίωσής της;
Ας ακούσουμε προσεκτικά τι λέει η φωνή που μόλις και μετά βίας ακούγεται στο τέλος του σύντομου, αλλά περιεκτικού Eclipse: "There is no dark side of the moon really. Matter of fact it's all dark."
All that you touch
And all that you see
All that you taste
All you feel
And all that you love
And all that you hate
All you distrust
All you save
And all that you give
And all that you deal
And all that you buy
Beg, borrow or steal
And all you create
And all you destroy
And all that you do
And all that you say
And all that you eat
And everyone you meet
And all that you slight
And everyone you fight
And all that is now
And all that is gone
And all that's to come
And everything under the sun is in tune
But the sun is eclipsed by the moon
"There is no dark side of the moon really. Matter of fact it's all dark."