Με την ανακοίνωση της ανακάλυψης του περιλάλητου σωματιδίου Χιγκς, ο Αμερικανός Ιρανικής καταγωγής θεωρητικός φυσικός στο Ινστιτούτο Προωθημένων Μελετών του Πρίνστον, Νίμα Αρκάνι-Χαμέντ δήλωσε ενθουσιασμένος: «Μεγάλη ημέρα η σημερινή για την υποατομική φυσική. Τώρα είναι που το πράγμα αρχίζει να έχει πλάκα».
Έχετε ακούσει ποτέ ιερωμένο ή άλλον επίσημο εκπρόσωπο της Εκκλησίας να βγαίνει και να δηλώνει – στο άκουσμα του θαύματος πως ξαναφύτρωσαν μαλλιά στη γυμνή κεφαλή πιστού επισκέπτη του Όσιου Ευφραίμ Νέας Μάκρης – ότι τώρα αρχίζει να έχει πλάκα το όλο πράγμα;
Ο τελευταίος εκπρόσωπος της Εκκλησίας που αποπειράθηκε να ανατρέψει την παραπάνω διαπίστωση του τίτλου του άρθρου, αποτυγχάνοντας παταγωδώς, ήταν ο μακαριστός πρώην αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, του οποίου το ανεξάλειπτο χαμόγελο και τα κρύα ανέκδοτα όχι μόνο δεν αποδείχθηκαν αρκετά για να θέλξουν τους λιγοστούς έμφρονες Έλληνες που έχουν απομείνει, αλλά επιπλέον επιβεβαίωσαν ότι η υπερβολική ενασχόληση με τα θεία προκαλεί σοβαρά χαρακτηρολογικά ελλείμματα.
Οφείλει, βέβαια, να αναγνωρίσει κανείς πως τόσο ο θετικισμός (φυσική, κβαντομηχανική & ΣΙΑ) όσο και η χριστιανική θρησκεία εκκινούν από μία κοινή βάση που αν μη τι άλλο προσφέρει πρόσφορο έδαφος για άφθονο γέλιο και διάθεση αυτοσαρκασμού: τόσο ο μεν όσο και η δε καταφάσκουν στην ύπαρξη ενός σύμπαντος, στο οποίο καθετί ενδιαφέρον – βλέπε το ανθρώπινο είδος – προκύπτει ως σφάλμα μέσα από τα «κουσούρια» και τα «ραγίσματα» της αυστηρής συμμετρίας του (εννοείται: του σύμπαντος).
Γιατί, όμως, εκεί όπου η επιστήμη (αν όχι ολόκληρη, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος της) ξέρει να ευθυμεί, βρίσκοντας ενδιαφέρον αποκλειστικά και μόνο σε τέτοια «κουσούρια», «ραγίσματα» και «σφάλματα», τα οποία μάλιστα «θεοποιεί», χύνοντας γι' αυτά τόνους μελανιού, η ιουδαιοχριστιανική παράδοση «σοβαρεύει» επικίνδυνα, ανάγοντάς τα πάντα ΣΤΟ «προπατορικό κουσούρι», το οποίο αναλαμβάνει να επουλώσει και μάλιστα με τον πιο ενδεδειγμένο παιδαγωγικά τρόπο της υποχρεωτικής ενοχικότητας και της εκμηδένισης;
Είναι γεγονός: από τη θρησκεία λείπει ένας ουσιώδης παράγοντας που την καθιστά κακόγουστη, κάκοσμη, γκρίζα, εξουθενωτική, φορέα ενός πνεύματος «αφόρητης βαρύτητας» και καχεξίας. Αυτός ο παράγοντας είναι το ΠΑΙΧΝΙΔΙ και η αρετή του να μην παίρνεις τον εαυτό σου και τόσο πολύ στα σοβαρά, κοινώς να τον σνομπάρεις.
Όχι, όμως, για να τον αφορίσεις και να τον εκμηδενίσεις, αλλά για να προλειάνεις το έδαφος, να τον ενδυναμώσεις και να να του επιτρέψεις να αντλήσει ακόμη περισσότερη απόλαυση μέσα από τον πολλαπλασιασμό τέτοιων «κουσουριών»...