Ελάχιστοι αγνοούν την ομώνυμη καταστροφολογική ταινία επιστημονικής φαντασίας του 1996, όπου την 4η Ιουλίου, ημέρα του εορτασμού της αμερικανικής ανεξαρτησίας, οι ΗΠΑ λυτρώνονται στο παρά πέντε από τις εξωγήινες δυνάμεις που τις απειλούν με ολοκληρωτικό αφανισμό. Ελάχιστοι επίσης είναι αυτοί που δεν έχουν αντιληφθεί την ισχυρή προτίμηση της χολιγουντιανής βιομηχανίας του θεάματος για τα δυνητικά σενάρια καταστροφής του αμερικανικού έθνους.
Πρόκειται για τον αφελέστερο – και γι' αυτό τον πλέον επικίνδυνο – λαό της υφηλίου, ικανό να συνδυάσει με μοναδικό τρόπο τα υψηλότερα ανθρωπιστικά ιδανικά με την πιο αποτρόπαιη εφαρμογή τους στην πράξη, που μπορεί να ξοδεύει δισεκατομμύρια για έρευνες πάνω στη θεραπεία του καρκίνου και την ίδια στιγμή να ξεπαστρεύει ολόκληρους λαούς και χώρες.
Βαθιά συντηρητικός λαός, κινείται σε τέτοιο βαθμό από το αίσθημα του φόβου που μπορεί να επιδείξει την πιο ακραία βιαιότητα και βάναυση συμπεριφορά.
Ένας λαός που ζει σαν εξωγήινος στον ίδιο του τον πλανήτη, έγκλειστος όσο κανένας άλλος σε ένα artificial περιβάλλον, φτιαγμένο από αλλεπάλληλα κάτοπτρα που το μόνο που κάνουν είναι να του επιστρέφουν το είδωλό του και μάλιστα ενισχυμένο.
Αν μπορούσαμε να περιγράψουμε την ψυχοδιανοητική του κατάσταση, τότε η πλέον αρμόζουσα φράση θα ήταν: «μετά το όργιο»!
Τι συμβαίνει «μετά το όργιο»; Όταν οι σημασίες έχουν εξαντληθεί; Όταν τα έχεις κάνει όλα, τα έχεις δει όλα, τα έχεις ακούσει όλα, τα έχεις βιώσει και αισθανθεί όλα; Πώς ξυπνάς το άλλο πρωί και συνεχίζεις να ζεις; Πώς αντιμετωπίζεις το μεγάλο ΚΕΝΟ, τον κορεσμό και το ακραίο hangover που σου αφήνει η υπερένταση της προηγούμενης νύχτας; Με γενναίες δόσεις χυμού πορτοκαλιού, ωμά αυγά και αγγουράκια στα μάτια;
Κάπως έτσι μπορεί να περιγραφεί η κατάσταση αυτού του έθνους, όπως επίσης κάπως έτσι μπορεί να εξηγηθεί η δίψα του για ολοένα και πιο ακραία φαινόμενα, θεάματα και πεποιθήσεις – μία δίψα που το κάνει να μην μπορεί πλέον να αντλήσει αισθητική απόλαυση παρά μόνο από αναπαραστάσεις της ίδιας του της καταστροφής.
Μετά το όργιο, ο μόνος τρόπος για να καταπολεμήσεις το μεγάλο ΜΗΔΕΝ και τον κορεσμό του ότι τα έχεις ζήσει ΌΛΑ, είναι να ξαναρχίσεις να ζεις τα πράγματα από την αρχή ως εάν να τα ζεις για πρώτη φορά. Να προσποιηθείς ότι δεν έχεις δει, ακούσει, βιώσει και αισθανθεί τίποτα.
Κι όμως ξέρεις ότι και τα έχεις δει και τα έχεις κάνει και τα έχεις ακούσει και παρ' όλα αυτά πρέπει να συνεχίσεις ως εάν...
Ένας μηδενισμός, ο οποίος φέρνει και μία αυξανόμενη ροπή προς την (αυτο)καταστροφή. Σαν τον εξαρτημένο που δεν μπορεί να αρκεστεί στη δόση της προηγούμενης ημέρας και αποζητά όλο και περισσότερη ουσία, όλο και περισσότερη συγκίνηση, ένταση, βίωμα...
Όταν όλα τα σενάρια έχουν παιχτεί (σεξουαλικά, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά κ.ο.κ.), ακόμη και τα πιο ασύλληπτα σενάρια καταστροφής, τότε το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τα ξαναπαίξεις από την αρχή ως εάν να τα παίζεις για πρώτη φορά.
Όταν έχεις φτάσει σε αυτό το σημείο, τότε αυτό συνιστά σοβαρή ένδειξη ότι «τα έχεις παίξει»...