«Στα 85 μου μ’ έπιασε μια κρίση. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και είδα έναν γέρο. Ήμουνα υπέρβαρος, η στάση του σώματός μου ήταν φρικτή και το δέρμα μου είχε κρεμάσει. Έμοιαζα με ανθρώπινο ναυάγιο».
Η προσωπική μου γυμνάστρια κι εγώ διαφωνούμε για το ποιο μέρος του σώματός μου χρειάζεται να δουλευτεί περισσότερο. Δεν μου αρέσουν ιδιαίτερα οι κοιλιακοί μου – έχω ακόμα τα υπολείμματα της παλιάς μου σαμπρέλας. Από τη μεριά της, μου λέει ότι ο πισινός μου είναι καταστροφή γιατί είναι επίπεδος. Σ’ αυτό που συμφωνούμε κι οι δύο είναι ότι τα σώματά μας μπορούν να μετασχηματιστούν, ασχέτως ηλικίας.
Ήμουνα ένα φιλάσθενο παιδί. Από την ηλικία των έξι υπέφερα από μόνιμους πονοκεφάλους και χρόνια αμυγδαλίτιδα. Ήμουνα χλωμός, νωθρός και η ανάπτυξή μου ήταν αργή. Θυμάμαι ότι μια μέρα παρατήρησα πως ο καλύτερός μου φίλος, που ήταν ένα χρόνο μικρότερος, ήταν λίγο ψηλότερος από εμένα και είχα στεναχωρηθεί πολύ.
Στα 13 μου αφαίρεσα τις αμυγδαλές μου, η υγεία μου βελτιώθηκε και τα πάντα άλλαξαν. Το ύψος μου εκτινάχθηκε και έσφυζα από ενέργεια. Θυμόμουνα τον αδύναμο, αρρωστιάρικο εαυτό μου και ορκιζόμουνα ότι ποτέ δεν θα ξαναγινόμουνα έτσι. Άρχισα να ασχολούμαι με το μποξ, την κωπηλασία και το ράγκμπι. Η προτεραιότητά μου ήταν το να παραμείνω δυνατός και υγιής.
Μετά το σχολείο έγινα οδοντίατρος, αλλά τα σπορ παρέμειναν το κύριο χόμπι μου. Μέσα στα χρόνια, άφησα τον εαυτό μου μόνο μια φορά. Στα 40 μου, υιοθέτησα τον καθιστικό τρόπο ζωής της συζύγου μου. Τον περισσότερο καιρό καθόμασταν χωρίς να κάνουμε οτιδήποτε. Σαν συνέπεια, η πίεσή μου εκτινάχθηκε στα ύψη και μια μέρα ένιωσα κάτι δυνατούς πόνους στα πόδια – έτσι ανακάλυψα ότι έπασχα από κιρσούς στις γάμπες. Ήταν η πρώτη μου επαφή με το γήρας και δεν μου άρεσε καθόλου. Αμέσως άρχισα πάλι την κωπηλασία για να παραμείνω υγιής.
Η ζωή συνεχίστηκε. Εγώ κι η γυναίκα μου πήραμε διαζύγιο. Στα 60 μου ανακάλυψα την κωπηλασία βετεράνων και άρχισα να διαγωνίζομαι σε παγκόσμιο επίπεδο, κερδίζοντας 36 χρυσά μετάλλια. Δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο στα σπορ, αλλά από πάντα ήμουνα ένα άτομο που προσπαθούσε πολύ και δεν το έβαζε κάτω εύκολα. Στα 75 μου, πολλοί φίλοι μου άρχισαν να πεθαίνουν. Οι άνθρωποι γύρω μου γερνούσαν, αλλά μόνο τότε άρχισα να σκέφτομαι τη σύνταξη. Συνέχισα την κωπηλασία και εξέδιδα και ένα οδοντιατρικό περιοδικό μέχρι τα 82 μου.
Στα 85 μου μ’ έπιασε μια κρίση. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και είδα έναν γέρο. Ήμουνα υπέρβαρος, η στάση του σώματός μου ήταν φρικτή και το δέρμα μου είχε κρεμάσει. Έμοιαζα με ανθρώπινο ναυάγιο. Άρχισα να συλλογίζομαι την προοπτική του θανάτου. Λογικά θα έπρεπε να ηρεμήσω, αλλά είμαι ματαιόδοξος. Μου έλειπε το παλιό μου σώμα και ήθελα να κόβω βόλτες στην παραλία και να γυρνάνε κεφάλια.
Ήδη έκανα κωπηλασία 6 φορές την εβδομάδα και θεώρησα ότι δεν θα μου έκανε κακό να σπρώξω τον εαυτό μου λίγο παραπάνω προκειμένου να αναδομήσω τους μυς μου. Έτσι, κοντά στα 90 μου γράφτηκα σε ένα γυμναστήριο για bodybuilding.
Δεν έχει γίνει κάποια επίσημη έρευνα για το bodybuilding πάνω από την ηλικία των 80, οπότε το πρόγραμμά μου είναι ένα πείραμα. Κάνοντας άρση βαρών και πίνοντας σέικ πρωτεΐνης, το σώμα μου άρχισε να αλλάζει. Έγινε πλατύτερο και οι ώμοι μου και οι δικέφαλοί μου άρχισαν να γραμμώνονται. Άρχισα να ακούω κομπλιμέντα για το πόσο νεότερος έδειχνα και το μυώδες κορμί μου άρχισε να προσελκύει βλέμματα θαυμασμού από τις γυναίκες.
Το πρόγραμμα που ακολουθούσα ήταν προσαρμοσμένο για να βοηθήσει το κορμί μου να ανταπεξέλθει στο γήρας. Ξεκίνησα και τζούντο για να μάθω να πέφτω με τον σωστό τρόπο. Το κυκλοφορικό μου κι η στάση του σώματός μου άλλαξαν και οι γιατροί μου μού είπαν ότι η αύξηση της μυϊκής μάζας μπορεί να προστατεύσει τον εγκέφαλό μου από την νόσο Αλτσχάϊμερ. Σταμάτησα να σκέφτομαι τον θάνατο. Καθώς πλησίαζα τα 90, επικεντρώθηκα στο πώς θα κατακτήσω πάλι το σώμα μου.
Το 2008, συμμετείχα στο πρώτο μου πρωτάθλημα. Είχα μεγάλη νευρικότητα, αλλά όλοι ήταν πολύ φιλικοί μαζί μου, παρά το γεγονός ότι ήμουνα ο μεγαλύτερος διαγωνιζόμενος. Σημείωσα υψηλότερο σκορ από όλες τις γυναίκες που συμμετείχαν και από πολλούς άντρες. Στο περσινό πρωτάθλημα στη Γερμανία νίκησα θριαμβευτικά, σημειώνοντας το μεγαλύτερο σκορ από οποιονδήποτε διαγωνιζόμενο όλων των ηλικιακών ομάδων. Έκανα τον μικρότερο χρόνο στα 57 καθίσματα, 61 έλξεις, 50 πουσάπς και 48 κοιλιακούς, ολοκληρώνοντας το κάθε σετ μέσα σε 45 δευτερόλεπτα. Καθώς είμαι άνω των 70 ετών, έγιναν κάποιες παραχωρήσεις –τα πουσάπς για παράδειγμα τα έκανα με τα γόνατα λυγισμένα – αλλά απέδειξα ότι δεν έχει περάσει η ημερομηνία λήξης μου.
Δεν κυνηγάω τη νεότητα. Κυνηγάω την υγεία. Έχουμε υποστεί πλύση εγκεφάλου και πιστεύουμε ότι μετά τα 65, η ζωή έχει τελειώσει. Μας έχουν πείσει ότι η μεγάλη ηλικία είναι μια συνεχής διαδικασία παρακμής και ότι πρέπει να σταματήσουμε να δουλεύουμε, να ρίξουμε τους ρυθμούς μας και σιγά σιγά να προετοιμαζόμαστε να πεθάνουμε. Διαφωνώ. Για μένα, ένας 65χρονος είναι ακόμα νέος. Φέτος θα γίνω 92 ετών. Είναι μια τρομακτική προοπτική – ο νόμος των πιθανοτήτων δεν είναι υπέρ μου. Ξέρω ότι μια μέρα θα συμβεί κάτι και αυτό θα είναι το τέλος μου. Αλλά μέχρι να έρθει εκείνη η μέρα, θα συνεχίσω να γυμνάζω τους κοιλιακούς μου.
Συνέντευξη του Charles Eugster στον Rhianon Howells για λογαριασμό της εφημερίδας Guardian