Οι φυσιογνωμίες των Μέρκελ και Σόιμπλε έχουν αποτελέσει και θα συνεχίσουν να αποτελούν για πολύ ακόμη αντικείμενο μίσους, χλευασμού και παρωδίας, όσο εμφανίζονται ως αντιπροσωπευτικά δείγματα μιας σκληρής πολιτικής γραμμής, σύμφωνα με την οποία το πρόβλημα δεν είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εκείνες οι εθνικές κυβερνήσεις που βλέπουν την τελευταία ως το γαϊδούρι στο οποίο θέλουν να φορτώσουν το σαμάρι των δικών τους προβλημάτων.
Από τους κατ' εξοχήν σκληροπυρηνικούς υποστηρικτές ενός τέτοιου σκεπτικού, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έχει επανειλημμένως επιβεβαιώσει την αναλγησία και το άτεγκτο του χαρακτήρα του σε ζητήματα πολιτικής, οικονομίας και ασφάλειας: γιος οικονομικού συμβούλου, σπούδασε οικονομικά και νομικά, ενώ το 1971 απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα στο γνωστικό πεδίο της δημόσιας διοίκησης και της λογιστικής.
Υπήρξε από τους πλέον ένθερμους εισηγητές της ενδυνάμωσης των αντιτρομοκρατικών μέτρων στη Γερμανία, προτείνοντας την ψήφιση νομοθεσίας που να επιτρέπει τη στοχευμένη δολοφονία εγνωσμένων και επιβεβαιωμένων τρομοκρατικών στοιχείων, καθώς και την απαγόρευση χρήσης του διαδικτύου και κινητών τηλεφώνων από άτομα που είναι ύποπτα για συμμετοχή σε τρομοκρατικές δράσεις.
Το 2003 τάχθηκε υπέρ της εισβολής των ΗΠΑ στο Ιράκ, σε αντίθεση με την πλειονότητα των Γερμανών πολιτικών, ενώ λίγο καιρό αργότερα έκανε λόγο για εντατικοποίηση της χρήσης τεχνολογιών ανάλυσης βιομετρικών δεδομένων, εξοργίζοντας τη γνωστή Βερολινέζικη χάκερ κολεκτίβα Chaos Computer Club, η οποία δημοσίευσε στο περιοδικό της ένα από τα δακτυλικά αποτυπώματα του Γερμανού υπουργού οικονομικών.
Ενδεχομένως, όμως, η πραγματική πηγή της δίψας του για νόμο και τάξη να είναι η τραυματική εμπειρία την οποία βίωσε τον Οκτώβριο του 1992, όταν έπεσε θύμα απόπειρας δολοφονίας από τον Ντίτερ Κάουφμαν, ο οποίος πυροβόλησε τρεις φορές τον Σόιμπλε έπειτα από δημόσια ομιλία του στο Όπεναου. Ο τελευταίος δέχτηκε δύο σφαίρες, στο πρόσωπο και στη σπονδυλική στήλη, μένοντας παράλυτος για το υπόλοιπο της ζωής του, ενώ στο δράστη απεδόθη το ακαταλόγιστο λόγω ψυχασθένειας.
Μήπως, όμως, το ακαταλόγιστο θα έπρεπε να αποδοθεί και στον ίδιο το Σόιμπλε λόγω παθογενούς μετατραυματικής συμπεριφοράς, η οποία δεν του επιτρέπει να ασκήσει ορθώς τα καθήκοντά του, δικαιολογημένα επηρεασμένος από τη φρικτή εμπειρία στην οποία υποβλήθηκε;