Με τη σκιά του Ελληνικού ζητήματος, της νεόδμητης κυβέρνησης και της γενικευμένης κρίσης να βαραίνει πάνω στην ειδησεογραφία, το θέμα «Συρία» και «πόλεμος προ των πυλών στη λεκάνη της Μεσογείου» ακούγεται τουλάχιστον αστείο αν όχι αδιάφορο.
Με τη CIA στα νότια σύνορα της Τουρκίας να απεργάζεται τρόπους και δίκτυα εξοπλισμού των αντικαθεστωτικών Σύριων, με στόχο την πτώση του Μπασάρ Αλ-Ασάντ, τον οποίο στηρίζει από την άλλη μεριά η Ρωσία, ο εμφύλιος είναι πλέον πραγματικότητα, καθώς δεν μοιάζει να υπάρχει κάποια εφικτή μέχρι στιγμής διπλωματική λύση.
Ωστόσο, οι δεσμοί που ενώνουν τη Συρία με τη Ρωσία είναι πολύ πιο αρραγείς απ' όσο θα πίστευε κανείς, κάτι που δικαιολογεί απόλυτα τη διστακτικότητα του Κρεμλίνου να «πετάξει στα σκυλιά» τον πρόεδρο Ασάντ.
Εκτός, όμως, από τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Ρωσίας στη Συρία, συμπεριλαμβανομένων εξοπλιστικών συμβολαίων που φτάνουν τα 700 εκατομμύρια δολάρια το χρόνο, καθώς και ενός μικρού λιμανιού στη Μεσόγειο, το οποίο αποτελεί την έσχατη στρατιωτική βάση της Ρωσίας έξω από τα όρια της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών ενδυναμώνονται και από έναν άλλο παράγοντα, όχι εμφανή, αλλά εξίσου σημαντικό: τον ανθρώπινο παράγοντα.
Περίπου 30.000 Ρώσοι και Ρωσίδες πολίτες (κυρίως γυναίκες και παιδιά) ζουν στη Συρία, σύμφωνα με αξιωματούχους της Ρωσικής κυβέρνησης, ως αποτέλεσμα της «σύσφιξης» των δεσμών που ξεκίνησε πριν 50 χρόνια, μεταξύ Σύριων φοιτητών και Ρωσίδων γυναικών στις πανεπιστημιουπόλεις της Μόσχας.
Σε όποιο κυβερνητικό ή μεγαλοεταιρικό κτίριο της Συρίας κι αν εισέλθει κανείς αποκλείεται να μην συναντήσει άτομα που πέρασαν τα φοιτητικά τους χρόνια στη Ρωσία, πολλοί μάλιστα εκ των οποίων παντρεύτηκαν Ρωσίδες, τις οποίες έφεραν πίσω, έφτιαξαν οικογένειες και μεγάλωσαν τα παιδιά τους σύμφωνα με τη ρωσική κουλτούρα.
Η παρουσία Ρωσικού πληθυσμού στη Συρία είναι απόρροια ενός πειράματος που ξεκίνησε το 1963 όταν το Συριακό σοσιαλιστικό κόμμα (Μπάαθ) ήρθε στην εξουσία. Οι Ρώσοι προσέφεραν μόρφωση σε τοπ φοιτητές από την Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, οι οποίοι είχαν την ευκαιρία να αναμειχθούν με τους Σοβιετικούς συμφοιτητές τους σε ομάδες εργασίες και «απογεύματα φιλίας και συναδέλφωσης».
Απώτερος στόχος ενός τέτοιου διεθνιστικού, διαφυλετικού κοινωνικού πειράματος ήταν η δημιουργία μίας φιλικά προσκείμενης στη Σοβιετική Ένωση ελίτ διανοουμένων (γιατρών, καθηγητών και αξιωματούχων), οι οποίοι επέστρεφαν στα πάτρια εδάφη φέροντας μαζί τους μετανάστριες από τη Ρωσία, τις οποίες είχαν νυμφευθεί.
Ένα τέτοιο κοινωνικό πείραμα εθεωρείτο και από τις δύο πλευρές ως μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να ξεφύγουν – τόσο οι Σύριοι νεαροί επιστήμονες, όσο και οι μέλλουσες Ρωσίδες σύζυγοι – από τα κοινωνικά στερεότυπα διαμόρφωσης της ανδρικής και γυναικείας συμπεριφοράς των χωρών τους.
Δεν εκπλήσσει καθόλου λοιπόν το γεγονός ότι αυτή η ίδια αυτή ελίτ ανθίσταται στην απομάκρυνση του Ασάντ από την εξουσία – μία θέση την οποία υιοθετεί και η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, υποστηρίζοντας ότι το καθεστώς του Ασάντ προστατεύει τις θρησκευτικές μειονότητες και λειτουργεί ως ανάχωμα ενάντια στον Ισλαμικό φονταμενταλισμό.