Η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στον ιστότοπο του gay culture περιοδικού Fagazine έρχεται να αναζωπυρώσει ένα ενδιαφέρον ζήτημα που έχει διαλάθει της προσοχής και έχει να κάνει με τον φαινομενικά απολιτίκ (ελληνιστί: στερούμενο εγνωσμένης πολιτικής ταυτότητας) χαρακτήρα της ομοφυλοφιλικής κοινότητας.
«We are here, we are queer, get used to it» («Είμαστε εδώ, είμαστε αδελφές, καλά θα κάνετε να το πάρετε απόφαση»), διατράνωνε άλλοτε ένα παλιό – χιλιοαναλυμένο από κάθε πανεπιστημιακό τμήμα πολιτισμικών σπουδών της αλλοδαπής και της ημεδαπής που σέβεται τον εαυτό του – σύνθημα, το οποίο δήλωνε τη νεοαναδυόμενη τότε παρουσία μιας υπολογίσιμης κοινωνικής ομάδας με ιδιαίτερη δυναμική που έδειχνε πως η κοινωνία όφειλε να την πάρει στα σοβαρά.
Οι δεκαετίες πέρασαν, τα πέτσινα παντελόνια είναι εκτός μόδας, όχι όμως και τα darkrooms ή τα μουστάκια που εξακολουθούν να δίνουν μία vintage μάτσο νότα στο όλο look, ενώ έχει γίνει πλέον κάτι παραπάνω από σαφές πως όντως: «είναι αδελφές, είναι εδώ και αν δεν το έχουμε πάρει ακόμη απόφαση, καλά θα κάνουμε να το χωνέψουμε, θέλουμε δεν θέλουμε».
Έχουν, λοιπόν, οι ομοφυλόφιλοι πολιτική συνείδηση; Ερώτημα εξίσου γελοίο όσο κι εκείνα που θέτουν υπό διαπραγμάτευση το αν είναι ψυχικά διεστραμμένοι, βιολογικά εκφυλισμένοι, κοινωνικά επικίνδυνοι και άλλα τέτοια παρόμοια «φλέγοντα» ζητήματα ελληνικής «πατριδογνωσίας».
Έχουν δεν έχουν πολιτική ή άλλη συνείδηση, ένα είναι σίγουρο: διαθέτουν οργανωμένη κοινότητα, δράση, ταυτότητα, δυναμική και δικτύωση, πράγμα που επιτάσσει την αναδιατύπωση του παραπάνω ερωτήματος: Τι είδους πολιτική συνείδηση μοιάζει να έχει η κοινότητα των ομοφυλόφιλων στην πλειοψηφία της και πώς αυτή διαμεσολαβείται και εκφράζεται;
Διότι, αναμφίβολα τα προβλήματα και οι ανησυχίες που πλήττουν έναν «λιωμένο στο γυμναστήριο» ομοφυλόφιλο είναι ακριβώς οι ίδιες με εκείνες που πλήττουν έναν ετεροφυλόφιλο συνταξιούχο τριχωτό λαχαναγορίτη με μπάκα και αρτηριακή πίεση 25 από τη συνεπή κρεοφαγία και την εξάρτηση από τη νικοτίνη (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο τελευταίος εξαιρείται από την gay κοινότητα λόγω των συγκεκριμένων χαρακτηριστικών γνωρισμάτων).
Στην προκείμενη περίπτωση, όμως, περί gay κοινότητας και πολιτικής, υπάρχει ένα ενδιαφέρον σημείο που αξίζει να σημειωθεί: αυτό που διαφοροποιεί τη συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα από τις υπόλοιπες είναι το γεγονός ότι ο λόγος της, η ύπαρξή της και τα κοινωνικά αιτήματά της διαμεσολαβούνται σε μεγάλο βαθμό από έναν παράγοντα που η πολιτική, η κοινωνία και η εξουσία εν γένει απωθούν συστηματικά στο περιθώριο της πολιτικής ορθότητας: αυτός ο παράγοντας ονομάζεται «σεξουαλικότητα».
Καμία πολιτική δύναμη δεν επιχείρησε ποτέ να προσεγγίσει σοβαρά αυτό το φλέγον κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης και να το εισαγάγει με ουσιαστικό τρόπο στην ημερήσια διάταξη της κοινωνικής καθημερινότητας.
Και αυτό δεν αποτελεί «πρόβλημα» των ομοφυλόφιλων, αλλά της πολιτικής και των όρων με τους οποίους διεξάγεται η τελευταία στη νεοτερική εποχή: ο νεοτερικός πολιτικός λόγος καθώς και ο τρόπος με τον οποίο αυτός γίνεται πράξη, παρά τις όποιες χειραφετήσεις έχουν επιτευχθεί από τη Γαλλική Επανάσταση μέχρι σήμερα, εξακολουθεί πεισματικά να αποκλείει οτιδήποτε έχει να κάνει με τη σεξουαλικότητα, τα ερωτικά ήθη, εν ολίγοις με τα πάθη και την απόλαυση!
Γιατί, πράγματι, οι θεσμοί (πολιτικοί, οικονομικοί, κοινωνικοί, εκπαιδευτικοί) αποκλείουν το σώμα, τη σεξουαλικότητά του, το πάθος του; Γιατί αυτό απωθείται στη σφαίρα του ιδιωτικού και, ενίοτε, του παθολογικού;
Γιατί πρέπει η πολιτική να είναι ένας λόγος εξουσίας - και τίποτα άλλο - που επιβάλλει στα σώματα μία μονοδιάστατη ύπαρξη; Γιατί η εξουσία καταφάσκει μία αυστηρή γεωμετρική λογική, ενώ αρνείται και απωθεί τη γεωμετρία (ή καλύτερα τις γεωμετρίες) των σωμάτων;
Γιατί οι εξουσίες θέλουν τους υπηκόους τους μόνο εργαζόμενους, ψηφοφόρους, καταναλωτές και φορολογούμενους και όχι αισθησιακά σώματα που προσφέρουν και λαμβάνουν απόλαυση;
Ερώτημα καυτό που δεν αφορά μόνο τις ομοφυλοφιλικές πρακτικές, αλλά τις πρακτικές και τα ήθη του έρωτα στο σύνολό τους.