Ήταν 22 Νοεμβρίου του 2005 όταν η – εξόχως ποδοσφαιρόφιλη - Άνγκελα Μέρκελ έγινε καγκελάριος. Έκτοτε, μέχρι τα... μισά (τουλάχιστον) κάθε σημαντικής διεθνούς ποδοσφαιρικής διοργάνωσης, η Άνγκελα τρέφει μεγάλες προσδοκίες για την τύχη της εθνικής γερμανικής ομάδας. Μονίμως όμως τη στενοχωρούν οι ... μεγάλοι εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού Νότου!
Τα όνειρα της Μέρκελ, ανά δύο έτη προσκρούουν στο δεύτερο και το τέταρτο γράμμα του ειρωνικού λεκτικού σχήματος «PIGS», το οποίο λάνσαραν ορισμένοι ... ψηλομύτες του Βορρά για να χλευάσουν τους «παρακατιανούς» του Νότου.
«PIGS», δηλαδή «γουρούνια»... Πρόκειται για τα αρχιγράμματα των ονομασιών της Πορτογαλίας, της Ιταλία, της Ελλάδας, της Ισπανίας. Δυστυχώς για τους Γερμανούς, Ιταλοί και Ισπανοί διαθέτουν πλεόνασμα ποδοσφαιρικού ταλέντου.
Οι πάσες Ιταλών – Ισπανών και το «σκασιαρχείο» στη G-20
Η αρχή έγινε στο Μουντιάλ που διεξαγόταν στην ίδια τη Γερμανία, το 2006. Στις 4 Ιουλίου, στο Ντόρτμουντ, οι Ιταλοί γιόρτασαν την.... επέτειο των γενεθλίων του Γκαριμπάλντι αποκλείοντας τους γηπεδούχους και εξαιρετικά φιλόδοξους Γερμανούς.
Το 2008 η γερμανική ομάδα έφθασε στον τελικό του Euro, αλλά ηττήθηκε από την αντίστοιχη ισπανική (Βιένη, 29 Ιουνίου).
Το 2010, στο Μουντιάλ της Ν. Αφρικής, το... πολυεθνικό γερμανικό αντιπροσωπευτικό συγκρότημα εμφανιζόταν πανίσχυρο. Απέδιδε μάλιστα το ελκυστικότερο ποδόσφαιρο που «πιστώθηκε» ποτέ γερμανική εθνική ομάδα από το 1990, κατά πολλούς δε από το 1974.
Η καγκελάριος έτριβε τα χέρια της από ικανοποίηση, τότε. Έκανε ένα... επιδεικτικό «σκασιαρχείο» από τις εργασίες του G-20, οι οποίες εξελίσσονταν στο Τορόντο, παρέα με τον άγγλο πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον. Από κοινού παρακολούθησαν το ματς Γερμανία – Αγγλία, που έληξε με γερμανικό θρίαμβο, 4-1.
Εκείνος κι εκείνη εξασκήθηκαν, τότε, στο σπορ της «διπλωματικής αυτοσυγκράτησης» : Η Άνγκελα πάσχισε – και κατάφερε- να κρατήσει σε ... λογικά επίπεδα τις εκδηλώσεις ενθουσιασμού, ώστε να μην «πικαριστεί» ο Ντέιβιντ. Εκείνος χαλιναγώγησε την οργή του, όταν είδε τον διαιτητή να ακυρώνει πεντακάθαρο γκολ των συμπατριωτών του, σε χρονικό σημείο κατά το οποίο η έκβαση του ματς δεν είχε-ακόμη- κριθεί.
Κάθε άλλος Άγγλος θα είχε εκστομίσει είκοσι «fuck» το λεπτό, αλλά ο Κάμερον στάθηκε στο... θεσμικό του ύψος.
Στη συνέχεια η Άνγκελα ταξίδεψε στη Ν. Αφρική. Βρέθηκε στις κερκίδες των επισήμων του γηπέδου του Κέιπ Τάουν, όταν η Γερμανία συνέτριψε την Αργεντινή με 4-0. Η Μέρκελ πανηγύρισε έξαλλα, με την ψυχή της. Στη συνέχεια όμως ήλθαν οι Ισπανοί...
Οι «φούριας ρόχας» (έτσι αποκαλείται η ισπανική ομάδα) απέκλεισαν τους Γερμανούς. Ήταν 7 Ιουλίου, επέτειος της γερμανικής επικράτησης στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1974. Τότε η Άνγκελα, κόρη πάστορα, ήταν 20 ετών και ζούσε στην Ανατολική Γερμανία.
Η πολιτική φόρτιση κι ο ... ανακαλών Λίνεκερ
Το καλοκαίρι του 2010 ο όρος «PIGS» είχε ήδη εισέλθει για τα καλά στη ζωή μας. Η κρίση είχε οξυνθεί, η αντίθεση Βορρά- Νότου στην Ευρώπη ήταν αντικείμενο παγκόσμιας συζήτησης, πολλοί οικονομολόγοι δήλωναν εξοργισμένοι με τη σκληρή, μονεταριστική γραμμή της Μέρκελ που επικράτησε στη σύνοδο του G-20.
Μοιραίο ήταν να πανηγυρίσει ολόκληρος ο ευρωπαϊκός Νότος την επικράτηση των Ισπανών επί των Γερμανών, με πάθος ... ειδικών συνθηκών. Οι συνθήκες έγιναν ... ειδικότερες στις ημέρες μας κι έτσι τα γκολ του Μπαλοτέλι απέκτησαν εντονότερη «σημειολογική» βαρύτητα !
Κάπως έτσι, στον τελικό του φετινού Euro θα αναμετρηθούν οι δυο μεγαλύτερες (και ποδοσφαιρικά ισχυρότερες) ... συνιστώσες των «PIGS». Οι χώρες – άλλη σύμπτωση, αυτή- των οποίων οι οικονομίες , λόγω του σημαντικού μεγέθους τους, προκαλούν στην Ευρωζώνη σοβαρότατα... υπαρξιακά προβλήματα.
Σε αυτήν τη διοργάνωση η Μέρκελ είδε την ομάδα «της» να... περικυκλώνεται στα ημιτελικά από τρία «PIGS» - Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία- και τελικά να αποκλείεται. Η γερμανική ποδοσφαιρική «υπέρβαση» αναβάλλεται και πάλι – υπό μία έννοια, είναι κι αυτό ένα είδος «επιμήκυνσης» ...
Ούτως ή άλλως είναι πλέον αφόρητα παρωχημένη η διάσημη ρήση του παλιού, άγγλου ποδοσφαιριστή Γκάρι Λίνεκερ: «Στο ποδόσφαιρο παίζουν 22 άνθρωποι και στο τέλος νικούν οι Γερμανοί».
Η συχνότητα με την οποία διαψεύδεται πλέον το ... σκοροφαγωμένο κλισέ , κατά τις τελευταίες δεκαετίες, ώθησε τον ίδιο τον Γκάρι στην απόφαση να το ανακαλέσει! Το έκανε φέτος, όταν η Μπάγερν Μονάχου έχασε το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ μέσα στο «σπίτι» της- το γήπεδό της.
«Η εθνική ομάδα δεν είναι πολυ-πολιτισμική; Κακώς είναι;»
Κατά τα άλλα, η... ζέση με την οποία αντιμετωπίζει η Μέρκελ το ποδόσφαιρο ενίοτε μετατρέπεται σε «επικοινωνιακό» μπούμερανγκ, στην ίδια τη Γερμανία.
Παράδειγμα: Τον Οκτώβριο του 2010 η καγκελάριος προκάλεσε πολλές -και έντονες- συζητήσεις στη χώρα της, λέγοντας: «Το πολυ-πολιτισμικό μοντέλο έχει αποτύχει πλήρως στη Γερμανία». Κάποιοι συμφώνησαν, άλλοι διαφώνησαν, αλλά οι περισσότεροι – και από τα δυο «στρατόπεδα» - προσυπέγραψαν το σχόλιο που ακούστηκε:
«Η καγκελάριος ξορκίζει την πολυ-πολιτισμική Γερμανία, αλλά χοροπηδάει σαν ... το κατσίκι όταν νικά η πολυ- πολιτισμική εθνική ομάδα των εξαιρετικών παικτών που κατάγονται την Πολωνία, την Τουρκία, τη Βόρειο Αφρική, την υποσαχάρια Αφρική»...
Για την ικανότητα του ποδοσφαίρου να γίνεται «σημαία» σε διελκυστίνδες πολιτικές, κοινωνικές και εθνικές, «βασίλειο» συμβολισμών και ...βαρόμετρο, έχουν γραφτεί αμέτρητα βιβλία. Αξεπέραστο μάλλον παραμένει το έργο «Τα Χίλια Πρόσωπα του Ποδοσφαίρου», του Εντουάρντο Γκαλεάνο. Ασταμάτητη είναι και η ροή των γεγονότων που παρέχουν εναύσματα και ιδέες για συγγραφή νέων...
Τι θα άξιζε να επισημανθεί επί του παρόντος, σε μία Ευρώπη στην οποία η μπάλα παρέχει «ψυχολογικό καταφύγιο» στις κοινωνίες των «PIGS»; Ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς απείρως δημοκρατικότερο και δικαιότερο, αλλά και απείρως... λογικότερο από το κυρίαρχο οικονομικό status quo!
Στο ποδόσφαιρο, άντε, το πολύ- πολύ να λάβει ως δώρο η Γερμανία ένα «τραβηγμένο» πέναλτι στο 90' για να παίξει «τα ρέστα της» επί ένα δίλεπτο. Δεν γίνονται όμως ... άλλα.
Η τρελή οικονομική «τραμπάλα» και η ... μπάλα
Ποια «άλλα»;
Άλλα ... παράλογα! Να, ας πούμε να επιβάλλεται στην Ελλάδα ως συνταγή «δημοσιονομικής εξυγίανσης» εκείνη που εκτοξεύει το δημόσιο χρέος από το 120% στο 160% του ΑΕΠ, το οποίο και συρρικνώνεται σε βαθμό συμβατό μόνο με ... πολεμικές περιόδους.
Να, ας πούμε να υποχρεούνται οι Πορτογάλοι να «φορτωθούν» τέταρτο πακέτο λιτότητας, την ώρα που το μεν έλλειμμά τους μειώνεται, το δε δημόσιο χρέος τους είναι 88%, έναντι 87% του μέσου όρου της Ευρωζώνης (αυτά έγιναν κατά την εποχή της «αποκαθήλωσης» του πρωθυπουργού Σόκρατες).
Να, ας πούμε να «δανείζονται τα κράτη 600 φορές ακριβότερα από τις τράπεζες», όπως έγραψε προσφάτως, αγανακτισμένος, ο παλιός πρωθυπουργός της Γαλλίας, Μισέλ Ροκάρ.
Να, ας πούμε, Βερολίνο και Βρυξέλλες να τιμωρούν χώρες – κατ' ουσίαν κοινωνίες- για παραβιάσεις ανελαστικών, δογματικών, σχεδόν ... θεολογικών «κανόνων», τους οποίους αδυνατεί να εφαρμόσει κι η ίδια η Γερμανία!
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, το γερμανικό δημόσιο χρέος που ήταν 64,9% του ΑΕΠ το 2007 (δηλαδή πάνω από το επιτρεπτό όριο του 60%), το 2011 είχε «σκαρφαλώσει» στο 81,2%.
Ναι, η Γερμανία. Η χώρα που δανείζεται με μηδενικά – ενίοτε και αρνητικά- επιτόκια. Η χώρα που τα ...κανόνισε έτσι, ώστε ο οικονομικός μηχανισμός της Ευρωζώνης να λειτουργεί σαν τραμπάλα: Τα ελλείμματα του Νότου γίνονται πλεονάσματα στο Βορρά.
Ε, όπως και να το κάνουμε, απ' αυτού του είδους την οικονομική «τραμπάλα» λογικότερη και δικαιότερη είναι η ... μπάλα. Αν μη τι άλλο...