Λίγο πριν τη Eurovision, ο Stereo Mike αποκαλύπτει ότι δεν είναι αυτός που νομίζεις: καθηγητής στο Πανεπιστήμιο, λάτρης των Metallica και της Χαρούλας, παραείναι true για να τον θεωρήσουν οι Έλληνες χιπ χόπερς sell out.
Μίλησέ μου για τον νέο σου δίσκο.
Είναι το album Ανέλιξη, το volume 2 από την τριλογία Εξέλιξη, Ανέλιξη, Κατάληξη. Είναι 12 κομμάτια από καμιά σαρανταριά που έχω γράψει την τελευταία τριετία από προηγούμενα album μέχρι τώρα που νομίζω δένουν μαζί ως concept. Είναι κάτι σαν προσωπικό ημερολόγιο.
Πώς σου ήρθε η ιδέα της τριλογίας;
Νομίζω ότι με τρομάζει λίγο η ιδέα του κλεισίματος ενός concept σε ένα album. Ουσιαστικά επειδή δε σταματάς ποτέ να γράφεις, γράφεις συνέχεια. Το να κλείσεις σε ένα άλμπουμ ένα κομμάτι της ζωής σου μου φαίνεται λίγο δύσκολο, είναι σαν να βάζεις σύνορα. Και θεώρησα ότι μια πιο μεγάλη περίοδος της ζωής μου θα μπορούσε να χωρέσει, ως κύκλος σε τρία album.
Εκεί που τελειώνει το ένα δηλαδή αρχίζει το άλλο;
Κάπως έτσι αλλά όχι αμέσως χρονικά, πάντα χρειάζεται ένα μικρό διάλειμμα για να βγεις να το τραγουδήσεις, να το ερμηνεύσεις να γυρίσεις πίσω να ξανακλειστείς στον εαυτό σου και να γράψεις τη δουλεία που θα βασιστεί στις νέες εμπειρίες που μάζεψες.
Στο άκουσμα του δίσκου έχω να πω πως άκουσα τραγούδια στα οποία δεν σε έχω συνηθίσει. Πιο pop ήχους. Πώς εξηγείς αυτή την αλλαγή;
Καταρχάς, έγραψα πρώτη φορά ματζόρε κομμάτι σε αυτό τον δίσκο. Αυτό έγινε επειδή ως οικογένεια περάσαμε κάποιες περιπέτειες υγείας. Όταν μπήκε το 2010 κι όλα είχαν περάσει και ήμασταν καλά, εκτίμησα λίγο παραπάνω το τώρα, τη χαρά και το πάρτι του τώρα. Ένιωσα την ανάγκη να το εκφράσω και μουσικά. Κομμάτια όπως το Απλά Ζωή που είναι πολύ χαρούμενα και πολύ χορευτικά είχαν να κάνουν και με την άλλη πλευρά μου... κάνω αρκετό clubbing και πέρασα από τα πιο χορευτικά κλαμπ του Λονδίνου και έτσι όλοι αυτοί οι ήχοι μπήκαν μέσα μου. Το άλμπουμ έχει μέσα dance μουσική, house, drum 'n' bass, electro dance, techno. Δε θεωρώ ότι το genre έχει απόλυτα σύνορα, ποτέ δεν το πίστευα αυτό. Νιώθω ελεύθερος να εκφράσω και τις άλλες μου μουσικές αγάπες, δηλαδή νιώθω μία αυτοπεποίθηση απέναντι στο καθαρόαιμο κοινό μου, λίγο πιο έτοιμος να βγάλω και τις άλλες μουσικές που αγαπώ. Για παράδειγμα, έχει αρκετό ροκ αυτό το άλμπουμ, αν και δεν πολυφαίνεται. Κάποια κομμάτια γράφτηκαν σε κιθάρα, κάτι που επίσης δεν είχα κάνει παλιά... Η ηλεκτρονική μουσική και η ροκ είναι εξίσου αγαπημένες μου, απλά το hip hop είναι πάντα το όχημα μου φωνητικά.
Είναι αυτό που σε εκφράζει δηλαδή;
Ναι, είναι το εκφραστικό μου όχημα, μού είναι πιο άμεσο. Είναι κάπως σαν το punk της γενιάς μας για μένα. Έτσι το νιώθω.
Στον δίσκο σου συμμετέχουν διάφοροι καλλιτέχνες, ανάμεσα σε αυτούς και ο Tus. Γιατί διάλεξες τον συγκεκριμένο;
Ο Tus είναι ένας άνθρωπος που πολλές φορές μας έχουν χαρακτηρίσει ως εντελώς αντίθετους μουσικά. Έχουν πει ότι εγώ κάνω "σοβαρό" rap, ενώ εκείνος κάνει πιο κωμικό, υβριστικό καμιά φορά. Πιστεύω όμως ότι έχουμε πολύ περισσότερα κοινά από ό,τι φαίνεται στη θεματολογία, γιατί η φιλοσοφία του και το χιούμορ δεν είναι τόσο μακριά: Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ κοντά. Επίσης νομίζω ότι είναι ένας από τους καλύτερους mc’s που έχουμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και, τέλος, είμαστε πολύ φίλοι και είναι πολύ καλό παιδί.
Το κομμάτι που είστε μαζί είναι το ‘Έχει η Αθήνα πια Ρυθμό’.
Ναι, είναι ένα κομμάτι του οποίου η θεματολογία μάς επιτρέπει να συνυπάρχουμε δισκογραφικά... είναι αρκετά κυνικό απέναντι στη σοβαροφάνεια του δήθεν club ή του πώς "διασκεδάζει" ο έλληνας της παραλιακής. Δεν ειρωνευόμαστε μια κατάσταση ή έναν τρόπο ζωής, ειρωνευόμαστε κάποια στερεότυπα που βλέπουμε συχνά στην αθηναϊκή νύχτα. Εκεί ταιριάξαμε πάρα πολύ γιατί ο καθένας είχε το δικό του σατιρικό στυλ. Ο Τus ταίριαξε απόλυτα σε αυτό το κομμάτι, και σαν χροιά και σαν στυλ. Πριν δύο καλοκαίρια είχαμε παίξει πολλά live μαζί, οπότε στα freestyle μας και στις ελεύθερες ρίμες μας είχαμε ξαναδοκιμαστεί. Απλά τώρα ήταν στιγμή να φτιάξουμε και ένα κομμάτι.
Σχολίασε μου την hip hop κατάσταση στην Ελλάδα.
Έχει πάρα πολλές εκφράσεις. Υπάρχει ένα άκρο που είναι αφοσιωμένο στο underground, ορκισμένο, που δεν πρέπει ή μάλλον δε θέλει να φαίνεται στα mainstream media. Υπάρχουν και άλλοι, που μεταφράζουν στα ελληνικά αμερικάνικα βιώματα, επειδή δήθεν έχουν ακούσει πολλά "γκανγκστερικά": έχουμε πολλά λεφτά, πολλά όπλα, χρυσές αλυσίδες και τέτοια. Πιστεύω πως από κάθε μουσική που γεννιέται σε ένα συγκεκριμένο μέρος του κόσμου μπορούμε να πάρουμε ήχους και τη στιλιστική/αισθητική νοοτροπία, από εκεί και πέρα όμως ο καθένας πρέπει να μιλήσει για βιώματα δικά του ή της γενιάς του.
Ποιους από τους σημερινούς καλλιτέχνες θα ξεχώριζες;
Ξεχωρίζω τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, τον Tus, τον Evnus, που λέει δικά του πράγματα και έχει ένα δικό του στυλ και βέβαια την πορεία συγκροτημάτων όπως τα Ημισκούμπρια, οι Active Member, ο Αρτέμης και ο Ευθύμης (οι mc’s από την εποχή Τerror x Crew). Κατά καιρούς έχω ακούσει πολύ ωραία κομμάτια και από τους Proffessional Sinners και τον Κόμη X.
Πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Λούκα για την Eurovision;
Ήταν πρόταση του συνθέτη Γιάννη Χριστοδουλόπουλου. Εκείνος μου μίλησε για το κομμάτι. Μάλιστα στην αρχή, το είχα πει και πιο παλιά αυτό, ως ερμηνευτή δεν με είχα σκεφτεί στο διαγωνισμό της Eurovision γιατί είναι κάτι που δεν συνηθίζεται στη χιπ χοπ σκηνή, αλλά όταν άκουσα το κομμάτι συγκινήθηκα. Το άκουσα μάλιστα μέσω skype όταν μιλούσα με τον Γιάννη, και πραγματικά μου σηκώθηκε. Μου μίλησε στην ψυχή, έπρεπε να το κάνω. Όταν ένα κομμάτι μου μιλάει, ό,τι και να λένε οι ταμπέλες, εγώ το κάνω. Ηχογράφησα εγώ στην Αγγλία, ηχογράφησε ο Λούκας στην Ελλάδα και μετά συναντηθήκαμε να το ερμηνεύσουμε μαζί. Στην πορεία απέκτησα και ένα πολύ καλό φιλαράκι γιατί, εκτός από απίστευτη φωνή, είναι και πάρα πολύ καλό παιδί. Παρατηρήσαμε ότι έχουμε πολλά κοινά πέραν του ότι οι μουσικές μας είναι λαϊκές κατά βάση. Παρατηρήσαμε ότι είμαστε και πολύ παρόμοιοι τύποι.
Δε πιστεύεις ότι κάποιοι fans θα το θεωρήσουν sell out;
Το ίδιο είχαν κάνει όταν έκανα το Φεύγω με την Χαρούλα, το ίδιο είχα ακούσει όταν έκανα το Πιάσε Με με την Ελένη Τσαλιγοπούλου, το ίδιο έγινε όταν έκανα το Εξέλιξη, το album μετά το Σάτυροι Νομάδες που ήταν πιο crossover, το ίδιο έγινε όταν κέρδισα βραβείο MTV και όταν εμφανίστηκα σε διάφορα Mad Awards. Αν κάποια μέρα αρχίσω να μιλάω για πισίνες, γκόμενες, όπλα, αν τη δω r&b, αν γράψω κάτι για να ταιριάζει με συγκεκριμένο ραδιοφωνικό airplay, αν γράψω κάτι από υπολογισμό και όχι για να εκφραστώ, τότε θα συμφωνήσω με σχόλια περί sell out. Αν ό,τι κάνεις το κάνεις με την καρδιά σου, εσύ και η συνείδηση σου είστε εντάξει. Τίποτα άλλο δε σε νοιάζει. Η ατάκα «όπου με πάει η μουσική», που είναι τραγούδι στο νέο άλμπουμ, είναι κάτι που λέω από πολύ παλιά και με έχει φέρει σε χώρους και είδη μουσικής που κανένας δεν περίμενε.
Ναι αλλά η Εurovision σαν θεσμός είναι λίγο κατακριτέος.
Εγώ πάω με άγκυρα το κομμάτι. Αν συμμετείχα σε ένα κομμάτι που θα κουβάλαγε τα στερεότυπα τα οποία κάποιοι αποδίδουν στη Eurovision τότε μπορεί να είχανε δίκιο. Νομίζω όμως ότι αυτό το κομμάτι είναι διαφορετική πρόταση - και ας μη ξεχνάμε ότι στη Eurovision έχουνε πάει φοβερά κομμάτια, π.χ. το Est S’ il Fallait Le Faire της Patricia Kaas, την οποία θεωρώ φοβερή μουσικό.
Οι ΑΒΒΑ;
Οι ΑΒΒΑ δεν είναι του στυλ μου, αλλά πριν κάτι χρόνια έχει πάει και ένα πολύ underground punk γκρουπ από τη Γαλλία... δε θυμάμαι το όνομα τους.
Έχεις δοκιμάσει να κάνεις καριέρα στο εξωτερικό; Πιστεύεις είναι τόσο δύσκολο που δεν αξίζει;
Ως μουσικός και παραγωγός έχω κάνει πράγματα στην αγγλική σκηνή. Έχω κάνει παραγωγή σε συγκροτήματα, πολλά remix σε dubstep, garage και διάφορα χορευτικά στυλ, μέχρι και techno. Έχω δουλέψει πολύ ως ηχολήπτης, programmer και παραγωγός με την αγγλική hip hop σκηνή. Το πρότζεκτ "Stereo Mike" για μένα ήταν καθαρά ελληνικό, γιατί ναι μεν ήθελα να δουλέψω με διεθνή ήχο, αλλά ήθελα και ελληνικό στίχο. Ήταν ένα πολύ προσωπικό βίωμα και ήθελα να το πω στα ελληνικά.
Γιατί δε κάνεις κάτι άλλο, όχι ως Stereo Mike αλλά με άλλο όνομα;
Αυτή η σκέψη υπάρχει. Μπορεί να κάνω κάτι που να έχει σχέση με metal. Αυτή η πλευρά μου δεν είναι πια κρυφή, γιατί ό κόσμος έχει αρχίσει να καταλαβαίνει ότι είμαι μέταλο και πανκιό κατά βάθος. Μεγάλωσα με θυμωμένη μουσική και άκουγα ταυτόχρονα Metallica, Beastie Boys, Anthrax, Sex Pistols και Clash. Νομίζω ήταν πολύ κοντινές εκφράσεις θυμού ως προς τον στίχο. Στο στούντιο που με βλέπεις, βλέπεις synthesizers, βλέπεις και ηλεκτρικές κιθάρες . Όπως λέει και το κομμάτι… όπου με πάει η μουσική.
Μιας και αναφέρεις το metal... Πολλοί μπορεί να μην το ξέρουν, αλλά εγώ γνωρίζω πως είσαι true metalhead. Από ποια ηλικία ακούς metal; Ποιες είναι οι αγαπημένες σου μπάντες;
Νομίζω metal ακούω από τα 12 περίπου. Έγινε μεταβατικά, δηλαδή πρώτα λάτρεψα Appetite for Destruction από Guns 'n' Roses. Αυτό ήταν το rock που με έφερε πιο κοντά στη σκληρή μουσική. Στα καπάκια άκουσα Metallica. Το 91 για μένα ήταν τα πάντα μουσικά γιατί βγήκε το Use your Illusion, το Black Album και το Nevermind. Οπότε ξαφνικά άρχισα να το ψάχνω προς όλες τις κατευθύνσεις. Ένα πολύ αγαπημένο συγκρότημα ήταν οι Annihilator. Μου άρεσε πολύ το thrash τους. Δεν γούσταρα πολύ το hairspray rock. Γέλασα και γούσταρα με Motley Crue αλλά για μένα οι Guns είχαν κάτι πολύ πιο διεθνές, είχαν κάτι πολύ πιο αληθινό στο γράψιμό τους. Οι Metallica με πήγαν σε Pantera και μια περίοδο άκουσα πολύ Manowar. Δεν είμαι σίγουρος γιατί (γέλια). Μου άρεσε πολύ το επικό, από ένα σημείο και μετά έγινε λίγο πιο καρτούν το όλο πράγμα. Αγάπησα τη grunge, άκουσα πολύ Soundgarden, άκουσα πολύ Alice in Chains και μετά έρχεται το nu metal, Korn, Deftones... εκείνη τν περίοδο ξαφνικά έχω κιθάρες, έχω ουρλιαχτά, έχω ραπ έχω και groove μαζί. Αυτά τα συγκροτήματα για μένα έσωσαν το metal.
Υπάρχει κάποιο είδος μουσικής που απεχθάνεσαι;
Αυτό που ονομάζουμε στη γενιά μας σκυλάδικο είναι κάτι που δεν μου άρεσε, και είναι πολύ εύκολη η διαφοροποίηση του από το καλό λαϊκό. Δεν είναι στο DNA μου: εγώ λατρεύω ρεμπέτικα, punk, blues, metal, hip hop .
Πώς καταφέρνεις και συνδυάζεις καριέρα στην Ελλάδα με ζωή και καριέρα (ας το πω έτσι, αφού διδάσκεις σε πανεπιστήμιο), στο εξωτερικό;
Ευτυχώς είναι και τα δύο μουσική. Αυτό που κάνω ως επάγγελμα μετά πάω και το διδάσκω, οπότε μπαίνω σε αναλυτικό mode. Ταυτόχρονα, αυτό που διδάσκω και αναγκάζομαι να αναλύσω για τους μαθητές μου, με κάνει και καλύτερο στη δουλειά μου. Όλη μου η ζωή είναι μουσική, απλά γίνομαι κάποιες στιγμές πιο "αναλυτικός", και δείχνω και σε άλλους πώς να το κάνουν! Είναι λίγο δύσκολο, γιατί θέλει πάρα πολλά ταξίδια για να υποστηρίζω το μουσικό μέρος στην Ελλάδα, να κάνω συναυλίες, tour κ.τ.λ. Υπάρχει μια περίοδος που μαζεύομα,ι και μπαίνω στο δημιουργικό, ασκητικό κομμάτι. Υπάρχει και περίοδος που τελειώνω το album, βγαίνω, ταξιδεύω πολύ στην Ελλάδα και κάνω πολύ promo. Ευτυχώς, το ακαδημαϊκό ωράριο έχει κενά που επιτρέπουν τουρνέ. Επίσης, είμαστε όλοι ενεργοί καθηγητές και καλύπτουμε ο ένας τον άλλον όταν υπάρχει ανάγκη για συναυλία, ηχογράφηση ή tour.
Για ποιο πράγμα στη ζωή σου είσαι πιο περήφανος;
Νομίζω για τους κολλητούς που έχω διατηρήσει στην Ελλάδα, στον Πειραιά, από περίπου 3-4 χρονών. Είμαι περήφανος για τη φιλία μας, υποστήριξαν την τρέλα μου και τα όνειρά μου. Μπορεί εγώ να εξαφανιστώ για 15 χρόνια στο εξωτερικό και όμως να έχουμε μείνει κολλητοί. Μπορεί να μην έχουμε μιλήσει για μήνες, και είναι σαν να μιλήσαμε χτες όταν βρεθούμε. Είναι πάντα στα live μου, χαίρονται μαζί μου κι εγώ μαζί τους. Αυτό είναι κάτι για το οποίο είμαι περήφανος. Η φιλία είναι ακόμη πιο δύσκολη άμα λείπεις.
Ποια είναι η αγαπημένη σου ταινία;
Η αγαπημένη μου ταινία, που τη μισώ, είναι το Requiem for a Dream του Darren Aronofsky. Την μισώ γιατί με ρίχνει σε κατάθλιψη για περίπου 7 μέρες, τη λατρεύω γιατί είναι μία από τις καλύτερες ταινίες που έχουνγίνει ποτέ.
Ποιο cd ακούς περισσότερο τον τελευταίο καιρό;
Deftones – Diamond Eyes και Kanye West – My Beautiful Dark Twisted Fantasy. Παίζουν συνέχεια αυτά τα δύο. Τρίτο σε σειρά παίζει το 10.000 Days των Tool και μετά Eminem, το Recovery. Ήταν καλό comeback.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος hip hop καλλιτέχνης;
Οι Beastie Boys. Για εμένα είναι από τα πιο σημαντικά μουσικά συγκροτήματα στην urban μουσική. Το Ill Communication με χάραξε σαν παραγωγό και μουσικό γιατί συνδύαζε punk low funk και rap. Καταφέρανε να δημιουργήσουν "θυμωμένη" αισθητική, στίχο με χιούμορ και αυτοκριτική - γενικώς είχαν μια φιλοσοφία "να μην παίρνεις τόσο σοβαρά τον εαυτό σου". Συνδύασαν τα πάντα. Επίσης, πρόσφατα, όταν ρώτησαν τον Just Blaze, τον οποίο θεωρώ ένα από τους καλύτερους hip hop παραγωγούς αυτή τη στιγμή, για το top 5 του έβαλε μέσα τους Beastie Boys.
Με ποιο πράγμα που θα σου συνέβαινε θα έλεγες ότι ολοκλήρωσες σαν καλλιτέχνης και δεν σε ενδιαφέρει τίποτα άλλο;
Ίσως μια συνεργασία με τον Trent Reznor και μια συναυλία στο Download Festival! Αλλά ήταν και σπουδαίες οι στιγμές με τη Χαρούλα και το βραβείο MTV. Η ανατριχίλα που ένιωσα στο Λυκαβηττό live με την Χαρούλα δεν είχε προηγούμενο. Για ένα διάστημα ήταν σαν να είχα βγει από αγώνα μποξ. Τα πρωτοσέλιδα σε κάνουν να νιώσεις τεράστια αναγνώριση και ευγνωμοσύνη για λίγο, αλλά μετά σε πιάνει το μικρόβιο της δημιουργίας, γιατί δεν είναι ο τίτλος που σε ολοκληρώνει. Αυτό που σε κάνει μουσικό, είναι ότι μετά από λίγες ώρες, ή μέρες, είσαι πάλι στο στούντιο. Μόλις τελείωσα το άλμπουμ, ένιωσα ωραία και γύρισα και έγραψα άλλα 4 κομμάτια. Είναι βιολογική ανάγκη. Το ότι τα πακετάρουμε σε ένα cd και τα δίνουμε στον κόσμο για δημιουργηθεί αυτή η επικοινωνία, δε σημαίνει ότι σταματάει η ανησυχία. Είπα πρόσφατα στους γονείς μου ότι με φαντάζομαι να καταλήγω σε ένα blues bar να παίζω πιάνο και φυσαρμόνικα.
Με ένα Jack Daniels δίπλα σου;
Με ένα bourbon καλό, με ένα hammond organ και ένα πιάνο. Αυτό είναι παράδεισος. Να συνεχίσεις να εκφράζεσαι μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Πηγή: crackhitler