Κυβέρνηση μικρής διάρκειας, με στελεχιακό δυναμικό κατώτερο των περιστάσεων εκτιμά ότι σχημάτισαν τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης, ο Γιάννης Λούλης. Ο πρώην σύμβουλος και επικοινωνιολόγος του Κώστα Καραμανλή πιστεύει ότι ο Ευάγγγελος Βενιζέλος και ο Φώτης Κουβέλης κράτησαν συνειδητά αποστάσεις από αυτή τη «γαλάζια» κυβέρνηση ώστε να τραβήξουν το χαλί όταν αρχίσουν τα σκούρα.
Το κεντρικό πρόβλημα της νέας κυβέρνησης για τον γνωστό επικοινωνιολόγο είναι η παρουσία του Αντώνη Σαμαρά στην πρωθυπουργία που δεν δημιουργεί θετική αίσθηση και δεν ανοίγει νέα σελίδα στα πολιτικά πράγματα, όπως γράφει σε νέο άρθρο του στην εφημερίδα Ημερησία :
«Αν ο Σαμαράς θυσίαζε την πρωθυπουργική φιλοδοξία του,...θα δημιουργούσε μια απρόσμενα θετική αντίδραση της κοινής γνώμης στο πρόσωπό του, με δεδομένη την ραγισμένη εικόνα του...Ζητούμενο ήταν ένας Πρωθυπουργός όχι απαραίτητα του πρώτου κόμματος, αλλά με ευρεία απήχηση στους πολίτες. Αυτός θα λειτουργούσε και ως μαγνήτης για την προσέλκυνση των πιο ξεχωριστών τεχνοκρατών. Μόνο έτσι η κυβέρνηση θα εξέπληττε ευχάριστα, θα άνοιγε μια νέα σελίδα, θα ήταν όντως μακράς πνοής» γράφει.
Ο κ. Λούλης διερωτάται γιατί ο δυο άλλοι πολιτικοί αρχηγοί δεν αρνήθηκαν την Πρωθυπουργία στον Αντώνη Σαμαρά, «έστω για την τιμή των όπλων» και το εξηγεί λέγοντας ότι έγινε από σκοπιμότητα:
«Η εξήγηση είναι προφανής: και οι δυο κομματικοί αρχηγοί, αξιοποίησαν το βολικό άλλοθι της πρωθυπουργίας Σαμαρά ώστε να κρατήσουν αποστάσεις από την κυβέρνηση που πρόσκαιρα στηρίζουν. Ο Βενιζέλος κρατάει τη μισή ουρά του απέξω. Και ο Κουβέλης σχεδόν ολόκληρη...Οι εταίροι προφυλάσσουν τα νώτα τους και ετοιμάζουν το χαλί που θα τραβήξουν, όταν «αρχίσουν τα σκούρα».
Αρα, πρόκειτιαι για μια βραχύβια κυβέρνηση, συμπεραίνει ο κ. Λούλης και εκτιμά ότι το στελεχιακό της δυναμικό είναι κατώτερο των περιστάσεων.
«Έχουμε να κάνουμε με μια ομάδα ρουτίνας. Όχι «πρώτης κατηγορίας», γράφει, και καταλήγει λέγοντας ότι αυτή η κυβέρνηση δεν θα μακροημερεύσει.
«Άρα οι οιωνοί για τη νέα κυβέρνηση δεν είναι καλοί. Οι πρώτες εντυπώσεις δεν έχουν κερδηθεί. Η περίοδος χάριτος είναι ανύπαρκτη. Η πολιτική σταθερότητα είναι φευγαλέα. Η μακροημέρευση αποτελεί οπτασία. Έτσι η κυβερνητική ασπίδα που διαμόρφωσαν τα λεγόμενα «φιλό-Ευρωπαϊκά» κόμματα μοιάζει ήδη διατρητή. Την ώρα μάλιστα που οι κίνδυνοι είναι μέγιστοι. Προδικάζοντας ένα μη αίσιο τέλος».