Για τον τρισμέγιστο Σίλβιο, aka «καβαλιέρε», αυτό το μόνιμο σημείο αναφοράς, το αδιαμφισβήτητο ίνδαλμα και πρωτεργάτη της παλινόρθωσης της κλονισμένης σχέσης των φύλων, κάτι τέτοιο θα ήταν απαράδεκτο!
Αποτελεί, τουλάχιστον, δείγμα πολιτικής παρακμής και παντελούς έλλειψης αισθητικής: πόσο πιο αφόρητο μπορεί να γίνει το έργο της δημοκρατίας σε μια κυβέρνηση που τείνει να μοιάσει με σιτεμένο «αρχ***καμπο»;
Οι Ιταλοί φίλοι μας το έχουν καταλάβει από καιρό: όσο περισσότερα καλλίπυγα θηλυκά απαρτίζουν ένα κυβερνητικό σχήμα, τόσο πιο ρωμαλέα και αποφασιστική εμφανίζεται μία κυβέρνηση στη λήψη αποφάσεων.
Σε πρώτο επίπεδο, αυτό έχει να κάνει με ένα παμπάλαιο αταβισμό* των πραγματικών αντρών και δη των πολιτικών: να είναι ή να γίνονται αυτό που θέλγει τις γυναίκες. Οι δε γυναίκες θέλγονται από τους δυναμικούς άντρες, εκείνους που αποπνέουν δύναμη και εξουσία – χρηματική, πολιτική, άντε και πνευματική για τις πιο διεστραμμένες, που ελκύονται από τους δύσκολους, νευρωσικούς, γεμάτους ανασφάλειες Γούντι Άλεν.
Αν δε το αρσενικό συνδυάζει και τα τρία αυτά θεμελιώδη χαρακτηριστικά, τότε μπορεί να καυχιέται πως έχει «συλλάβει» κυριολεκτικά και μεταφορικά αυτό που άλλοτε οδήγησε τον Φρόυντ σε απόγνωση, κάνοντάς τον να σηκώσει τα χέρια ψηλά: την ουσία της γυναίκας.
Καθώς, λοιπόν, η αναπόφευκτη μοίρα των αντρών είναι να θέλουν να γίνουν αυτό που θέλουν οι γυναίκες (δηλαδή, κατακτητές, όπως δείχνουν και τα άπειρα παραδείγματα και από το προσφιλές σε εμάς ζωικό βασίλειο), τότε η σωστή γυναίκα δεν έχει παρά να εμφυσά στον άντρα να θέλει να γίνει όλο και περισσότερο αυτό που θέλει εκείνη: ένας ρωμαλέος και σκληρός πολεμιστής.
Η γυναίκα θέλει αυτό που θέλει ο άντρας, δηλαδή να είναι για τη γυναίκα «αυτό το κάτι που θέλει, που θα την κάνει σαν τρελή να τον θέλει...»!
Έτσι, ο ρόλος και η δυναμική των αρσενικών ως τέτοιων αυξάνονται προοδευτικά, κατ' αναλογία προς τα θηλυκά που προσφέρονται σε κοινή θέα και δυνητική κατάκτηση.
Όλως παραδόξως, λοιπόν, η ολοκληρωτική αρρενοποίηση ενός κυβερνητικού σχήματος αποτελεί ένδειξη της εκθήλυνσής του, όπως ακριβώς η ολοένα αυξανόμενη παρουσία θηλυκών εντός του γενικού κυβερνητικού πληθυσμού θα σήμαινε κατακόρυφη άνοδο της ανδρικότητάς του.
Συμπέρασμα (έστω και σχιζοφρενικό); Όσο περισσότερες είναι οι γυναίκες υπουργοί που θα θέλουν τους κυβερνώντες άντρες να είναι αυτό που θα τις κάνει σαν τρελές να τους θέλουν – δηλαδή, αποφασιστικούς, ρωμαλέους και νικητές – τόσο το καλύτερο για τον κυβερνώμενο λαό...
Απολύτως λογικό συμπέρασμα που αποδεικνύει πόσο απλή είναι πράγματι η πολιτική!
*αταβισμός: (βιολ.) φαινόμενο κατά το οποίο χαρακτηριστικές ιδιότητες ενός προγόνου εμφανίζονται σε απογόνους ύστερα από δύο ή περισσότερες γενιές.