Την προηγούμενη εβδομάδα οι New York Times προέβησαν σε ένα πολύ ενδιαφέρον διάβημα: προσκάλεσαν μαθητές και φοιτητές να υποβάλλουν τις προσωπικές ιστορίες τους όσον αφορά τη χρήση συνταγογραφημένων ψυχοδιεγερτικών ναρκωτικών ουσιών με σκοπό τη βελτίωση της διανοητικής απόδοσής τους στην αρένα της ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας.
Ο αριθμός των συμμετεχόντων ξεπέρασε κάθε προσδοκία, καταδεικνύοντας το μέγεθος του προβλήματος στην πιο artificial χώρα του κόσμου!
Είτε το θέλουμε είτε όχι, ένα μεγάλο μέρος των πνευματικών επιτευγμάτων που έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις ευεργετικές επιδράσεις των ψυχοτρόπων ναρκωτικών ουσιών στη βιοχημεία των ούτως ή άλλως ευφυών εγκεφάλων που τα γέννησαν.
Η Φαινομενολογία του Πνεύματος δεν θα ήταν τόσο υπέροχα ακατανόητη αν ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος Χέγκελ δεν κάπνιζε μανιωδώς κάνναβη για να διευκολύνει και να απαλύνει τη ροή της φρενήρους σκέψης του.
Οι Μπωντλέρ, Ρεμπώ, αλλά και ολόκληρος ο ποιητικο-λογοτεχνικός κόσμος του 19ου και 20ου αιώνα δεν θα είχαν παράξει τα παραισθησιακά αριστουργήματα, που έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε, δίχως τη βελτιωτική επίδραση τόνων οπίου.
Μεγάλοι μαθηματικοί, φυσικοί και επιστήμονες δεν θα είχαν σφυρηλατήσει τις κομψές φόρμουλες και εξισώσεις τους, δίχως το αναγκαίο αμόνι της κοκαΐνης και των αδελφο-ξάδελφών της.
Το ίδιο ισχύει και για τα υψηλής ποιότητας μουσικά προϊόντα του προηγούμενου αιώνα που ξεπήδησαν μέσα από ατέλειωτες ώρες τριπαρίσματος για να εισβάλλουν σε εξίσου τριπαρισμένα μουσικόφιλα αυτιά.
Σε κάθε περίπτωση, μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα πως μία νηφάλια και «καθαρή» ανθρωπότητα θα ήταν τουλάχιστον βαρετή χωρίς το σαγηνευτικό πέπλο εκείνων των χημικών τύπων που μπορούν να μετατρέπουν τον κόσμο και το σύμπαν από κενά νοήματος θραύσματα τυχαιότητας σε αστείρευτη πηγή υπερβατικών εμπειριών πλούσιων σε χρώματα, τόνους, υφές και αρμονίες.
Εδώ και καιρό, όμως, οι ψυχοτρόπες ουσίες έχουν πάψει να είναι το προνομιακό όχημα διασύνδεσης με το είναι του σύμπαντος. Το ζητούμενο πλέον δεν είναι η ψηλάφηση των εσώτερων χορδών του Κόσμου ούτε η μετατροπή του μέσω μιας εκρηγνυόμενης φαντασίας σε έργο τέχνης.
Απεναντίας, οι ναρκωτικές ουσίες και κυρίως οι ψυχοδιεγερτικές έχουν πλέον τεθεί στην υπηρεσία πεζών σκοπιμοτήτων που απέχουν πολύ από τη μαγεία των μυστικιστικών ποιητικο-επιστημονικών οραμάτων.
Η εποχή μας δεν έχει πια ούτε εκστασιασμένους Σαμάνους, ούτε φευγάτους δημιουργούς, αλλά «σπινταρισμένους» έφηβους που παλεύουν για υψηλούς βαθμούς ή για μία θέση σε καλό πανεπιστήμιο.
Προτιμώμενα ψυχοδιεγερτικά εκείνα που έχουν ως βάση τους την αμφεταμίνη, προεξάρχοντος του Adderall που κάνει θραύση στα σχολικά και πανεπιστημιακά campus των ΗΠΑ: εξασφαλίζουν αδιάσπαστη προσοχή, αμείωτη εγρήγορση, οξυμένη ικανότητα αφομοίωσης, καταστολή του στρες, του αισθήματος της κούρασης και της υπνηλίας, καθώς και μία αίσθηση παντοδυναμίας.
Οι παρενέργειες – άπειρες, ανάλογα με την περίπτωση και τις ιδιαιτερότητες του εκάστοτε ψυχισμού – ποικίλουν από σοβαρές διαταραχές της βιοχημείας του εγκεφάλου και ψυχωσικά επεισόδια που ανοίγουν τις πύλες της σχιζοφρένειας, μέχρι απλό αίσθημα ευφορίας.
Οι περισσότερες μαρτυρίες των μαθητών και των φοιτητών που εξέθεσαν δημοσίως την προσωπική τους ιστορία επιβεβαιώνουν τις ευεργετικές επιπτώσεις των αμφεταμινών στη διανοητική κατάσταση του χρήστη, φέρνοντας σίγουρη επιτυχία.
Ας μην σπεύσετε όμως να χαρείτε, νομίζοντας πως η κατανάλωση τέτοιων ουσιών θα σας εξασφαλίσει μεγαλεία, ευφυΐα και υστεροφημία, διότι υπάρχει πολύ σοβαρός λόγος που αυτές οι ουσίες ονομάζονται ψυχοδηλωτικές: ουσιαστικά δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να επιτείνουν το ήδη υπάρχον ανεκδήλωτο ή μερικώς εκδηλωμένο ψυχικό υλικό που φέρει κανείς μέσα του (ή έξω του). Πράγμα που σημαίνει πως αν είσαι διανοητικά φελλός, φελλό θα βγάλεις προς τα έξω.