Πώς θα ανταπεξέρχονταν οι κυρίες Δούρου, Ρεπούση και Κανέλλη σε μία ενδεχόμενη - α λα Κορεάτικη Βουλή - σύρραξη που θα τις έφερνε αντιμέτωπες με τα μπρατσόνια της Χρυσής Αυγής;
Ιδιαιτέρως δημοφιλής στους underground κύκλους της σκληροπυρηνικής πανκ-ροκ κουλτούρας του '70 και του '80, ο χορός «πόγκο» (ένας συνδυασμός ανεξέλεγκτων χοροπηδητών, κλωτσιών, κεφαλιών και αγκωνιών) λαμβάνει χώρα μέσα στο λεγόμενο «λάκκο», δηλαδή στον κυκλικό χώρο που ανοίγεται στο κέντρο συνήθως του πλήθους που παρακολουθεί μία τέτοιου μουσικού είδους συναυλία και στον οποίο «εισέρχονται» οι πιο μυημένοι σκληροπυρηνικοί χορευταράδες για να επιδοθούν σε ένα άτυπο ζεϊμπέκικο σε fast-forward, όπου στόχος είναι η αλληλoεξουδετέρωση των χορευόντων.
Με την εμφάνιση από τις αρχές του '80 της ναζί-ροκ πτέρυγας στο μουσικό στερέωμα της κατ' αποκλειστικότητα μέχρι τότε αναρχίζουσας αντιεξουσιαστικής πανκ μουσικής κουλτούρας, το «πόγκο» προσέλαβε διαστάσεις πολεμικής κλαγγής και σύρραξης, μετασχηματιζόμενο σε πρώτης τάξεως στρατόπεδο εκγύμνασης των ακροδεξιών «σκίνχεντς» για τις μελλοντικές εφορμήσεις τους στους κάθε λογής άτυχους που γίνονταν στόχος τους. Για να το πούμε αλλιώς: η μουσική βιομηχανία στην υπηρεσία του οργανωμένου εγκλήματος...
Με τα φυντάνια μας της ακροδεξιάς να έχουν εντρυφήσει σε τέτοιες «χορευτικές φιγούρες» και με την ευκολία που τα διακρίνει στο να επιδίδονται σε επιθετικές εφαψιακές πρακτικές επίλυσης των διαφορών τους, οι κυρίες της παρέας θα πρέπει να αλλάξουν τακτική αν θέλουν να επιζήσουν στον σκληροπυρηνικό «λάκκο» της Βουλής.
Διότι ούτε η εφημερίδα Ριζοσπάστης, όπως κι αν τον διπλώσει κανείς, μπορεί να αποτελέσει αποτελεσματικό αμυντικό όπλο παρά μόνο για να σκοτώνει κανείς μύγες, ούτε το βιβλίο ιστορίας της Στ δημοτικού και οι «προχωρημένες» θέσεις περί εθνικά φορτισμένων ιστορικών γεγονότων μπορούν να χρησιμεύσουν ως ισχυρά όργανα απώθησης κεφαλιών και αγκωνιών, ούτε η στάση Ζεν γνωστή και ως «βρεγμένη επίμονα σε κοιτάζω» μπορεί να αποτρέψει τον επιτιθέμενο, όσο ερεθιστικό κι αν είναι το θέαμα μιας στάζουσας θηλυκής ύπαρξης που υπομειδιά, μένοντας ακίνητη με το βλέμμα προκλητικά καρφωμένο σ' εκείνον που την πιτσίλισε.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, από τη στιγμή που ο αλλοπρόσαλλος αυτός λαός τους έβαλε στη Βουλή αξίζοντάς τους, το μόνο πραγματικά αποτελεσματικό όπλο είναι ο σεβασμός έστω και καταναγκαστικός, η τυπικότητα, η αποστασιοποίηση, ώστε να μη νιώσουν λεπτό οι λάβροι νέοι ότι το εγώ τους ασφυκτιά και, κυρίως ΜΗΝ τους αγγίζετε. Πρόκειται για ειδικές περιπτώσεις...