Η υπέρμετρη ευαισθησία δημιουργεί μέτριους ηθοποιούς, λέει ένα από τα αξιώματα του σπουδαίου Διαφωτιστή φιλοσόφου και φιλόλογου του 18ου αιώνα, Ντενί Ντιντερό, το οποίο περιλαμβάνεται στο περίφημο δοκίμιό του με τίτλο «Το παράδοξο του ηθοποιού» και μοιάζει να ταιριάζει γάντι στην περίπτωση του αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας.
Κάθε φορά που επιχειρεί να αρθρώσει λόγο, ο εν λόγω πολιτικός επαναλαμβάνει το ίδιο σφάλμα, σε σημείο μάλιστα να απορεί κανείς πώς και δεν το έχει αντιληφθεί το συνεργείο επικοινωνιολόγων που επιμελείται τις εκάστοτε «σκηνοθεσίες» του, εκτός κι αν πρόκειται για εμβόλιμους δακτύλους αντίπαλων δυνάμεων απεργαζόμενων σχέδια πολιτικής εξόντωσής του.
Πέραν της φυσιολογικής ακαταλληλότητάς του, μιας ακαταλληλότητας που έχει να κάνει με τη φυσιολογία και τη χροιά της φωνής του, όταν βγάζοντας λόγους ή μιλώντας με ένταση σε πάνελ, αναγκαστικά αυξάνει την τονικότητά της με αποτέλεσμα να χάνει σε κυριαρχικότητα, κάτι που επιτείνεται και από το soft παρουσιαστικό του, ο αρχηγός της ΝΔ πάσχει και σε επίπεδο υποκριτικής.
Ο Αντώνης Σαμαράς, κάθε φορά που προσπαθεί να πείσει για τις προθέσεις, τα αισθήματα και τα επιχειρήματά του, αποδεικνύει περίτρανα ότι είναι πρόβλημα να μιλάς με υπερβολική «ευαισθησία» και να δείχνεις υπερβολικά έντονα πως τα πράγματα σε αφορούν και σε αγγίζουν.
Και αυτό για τον πολύ απλό λόγο ότι το να επιδεικνύεις υπερβολική ευαισθησία σημαίνει πως πασχίζεις να νιώσεις έντονα κάτι, καθιστώντας όμως έτσι τον εαυτό σου ανίκανο να αποδώσει συναισθήματα και άρα προδίδοντας τον αρχικό σκοπό σου.
Στον ηθοποιό, όπως και στον πολιτικό, η ευαισθησία και το υπερβολικό πάθος όχι μόνο δεν είναι απαραίτητα συστατικά της τέχνης τους, αλλά επιπλέον αποδεικνύονται απολύτως επιζήμια.
Αυτό δεν ισχύει καθόλου για τους πολιτικούς αντιπάλους του, από τον Βενιζέλο και τον Τσίπρα μέχρι και τον Μιχαλολιάκο, οι οποίοι μοιάζουν να γνωρίζουν καλά πως για να συγκινήσει ο πολιτικός το κοινό του πρέπει να μείνει παγερός, ακόμη και στις πιο ακραίες εκδηλώσεις του.
Θα μπορούσε, βεβαίως, ο αρχηγός της ΝΔ να αντεπιχειρηματολογήσει και να υποστηρίξει πως αυτό είναι το ζητούμενο: η συμπεριφορά του και το λέγειν του να μη διαμεσολαβούνται από καμία υποκριτική επεξεργασία. Κοινώς, να είναι αληθινός, δηλαδή υποκριτικά κακός, κάποιος που δείχνει ότι υποκρίνεται πως υποκρίνεται!