Πώς εξηγείται το γεγονός ότι «περπατημένοι» πολιτικοί άνδρες, όπως οι Στρος-Καν και Μπερλουσκόνι, μπλέκονται σε σεξουαλικά σκάνδαλα, τα οποία εύκολα θα μπορούσαν να αποφύγουν;
Υπάρχουν σοβαροί λόγοι που επιτάσσουν να μην περάσει έτσι στα ψιλά η είδηση σχετικά με τις φωτογραφίες της 17χρονης μαροκινής να επιδεικνύει ορθάνοιχτο το πολυτιμότερο «άνθος» της μέσα στη μούρη του Ιταλού καβαλιέρε. Όπως, επίσης, επ' ευκαιρία, υπάρχουν εξίσου σοβαροί λόγοι να επαναθέσει κανείς δριμύτερα το ολίσθημα Στρος-Καν με την καμαριέρα, του οποίου την πραγματική σημασία οι απανταχού ηθικολόγοι έσπευσαν να συσκοτίσουν με σωρεία κοινοτοπιών περί ηθικά αποσαθρωμένων, τυφλωμένων από την εξουσία πολιτικών ανδρών, χάνοντας έτσι την ουσία της υπόθεσης...
Κι αν αντέτεινε κανείς πως στις συγκεκριμένες περιπτώσεις το πρόβλημα δεν προκύπτει αμιγώς από την ΕΞΟΥΣΙΟΛΑΓΝΕΙΑ των εν λόγω προσώπων, αλλά απλώς και μόνο από τη ΛΑΓΝΕΙΑ; Πως τα «παραπατήματά» τους δεν είναι αποτέλεσμα της εξουσίας που διαθέτουν, αλλά της ισχυρής ροπής τους προς την απόλαυση, την οποία η εξουσία έρχεται απλά να ενισχύσει; Τέλος, πως ούτως ή άλλως θα συμπεριφέρονταν έτσι, ανεξαρτήτως συνθηκών, απλά η θέση και η δύναμή τους ήρθε να επενεργήσει ως έξτρα διεγερτικό και να αποχαλινώσει ό,τι σε άλλη περίπτωση θα εκφραζόταν μετριοπαθώς;
Φτάνει κανείς να διαβάσει τον μεγάλο Ρωμαίο ιστορικό Σουητώνιο και το περίφημο έργο του σχετικά με τους βίους δώδεκα Καισάρων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, για να καταλάβει πως οι πλέον ενδιαφέρουσες περιπτώσεις αυτοκρατόρων ήταν εκείνες στις οποίες η επιθυμία για απόλαυση υπερτερούσε της θέλησης για εξουσία, εκείνες δηλαδή στις οποίες η εξουσία ήταν αυτή που υποτασσόταν στην απόλαυση και όχι το αντίθετο.
Τέτοια ήταν, λόγου χάρη, η περίπτωση του Καίσαρα Μάρκου-Κλαύδιου Μάρκελλου, ο οποίος συνήθιζε να «ξεμπουρδελεύει» την πολιτική ζωή, μαζεύοντας στα ιδιαίτερα διαμερίσματά του στην Αιώνια Πόλη τους «δικούς του» και τις «δικές του» για να παίξουν θέατρο, μεταμφιεσμένοι σε Ολύμπιους θεούς και θεές, το οποίο κατέληγε σε μεγαλειώδες φαγοπότι και όργιο. Όπως δηλαδή αρμόζει...
Κοινώς, η Πολιτεία των ανθρώπων μιμείται την Πολιτεία των θεών ή, σύμφωνα με τον Τζίμι Χέντριξ: «and the gods made love...» («και οι θεοί έκαναν έρωτα...»)!
Σε μία εποχή όπου κυριαρχεί η Προτεσταντικο-λουθηρανική ηθική του καθήκοντος και της οικονομίας, της αποτελεσματικότητας και της κερδοφορίας, της Μέρκελ και των γκρίζων ομολόγων της, πολιτικές προσωπικότητες όπως οι Στρος-Καν και Μπερλουσκόνι αποτελούν πραγματικούς φωτεινούς φάρους. Μία όαση παλαιοαυτοκρατορικού σεξουαλικού εκτροχιασμού, με όλες τις δαπάνες σε χρήμα και θυσίες που αυτός συνεπάγεται, σε μία θάλασσα γκρίζου συντηρητισμού, θλιβερών λογιστικών δεδομένων και χρηματιστηριακών δεικτών.
Σε αυτόν τον επελαύνοντα μηδενισμό, όσο κι αν ξενίζει μία τέτοια άποψη, οι Μπερλουσκόνι και Στρος-Καν επανεισάγουν στην πολιτική την απόλαυση και την ηδονή και ΌΧΙ, όπως λανθασμένα πιστεύεται, ως απόρροια άκρατου φαλλοκρατισμού και εξουσιομανίας, αλλά ως αποτέλεσμα ενός ιδιαίτερου είδους ΗΘΙΚΟΥ ΜΑΖΟΧΙΣΜΟΥ.
Σε αντίθεση με άλλους «σκανδαλιάρηδες» πολιτικούς τύπου Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν ή Φρανσουά Μιτεράν, που ήξεραν να καλύπτουν τα ίχνη τους, επειδή η πολιτική γι' αυτούς ήταν πρωτεύουσας σημασίας, οι Στρος-Καν και Μπερλουσκόνι έπεσαν θύματα της ιδιαίτερης ψυχοσύνθεσής τους:
ο λόγος για τον οποίο δεν κατάφεραν να χαλιναγωγήσουν τα πάθη τους, εκτιθέμενοι στην κοινή γνώμη και στα εδώλια των δικαστηρίων, έχει να κάνει με το γεγονός ότι ασυνείδητα ΗΘΕΛΑΝ να αποκαλυφθούν οι έκνομες συμπεριφορές τους.
Αυτό το σύνδρομο είναι γνωστό ως ηθικός μαζοχισμός, όπου ως τέτοιος εννοείται η ασυνείδητη τάση του μαζοχιστικού υποκειμένου ΝΑ ΥΠΟΣΤΕΙ ΤΟΝ ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΥΠΟΒΑΛΛΕΙ ΤΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΟΥ.
Κατά βάθος, για τους Μπερλουσκόνι και Στρος-Καν, το αντικείμενο της επιθυμίας τους δεν ήταν η καμαριέρα ή η 17χρονη μαροκινή, αλλά ο ίδιος τους ο εαυτός. Σε αυτόν μετέθεσαν τις επιθυμίες τους, θέλοντας να γίνουν θύματα των ίδιων των πράξεών τους. Εκεί εντοπίζεται η πηγή της απόλαυσης και όχι στο «άνθος» ή στα οπίσθια των θυμάτων του πάθους τους.
Θα πρέπει, λοιπόν, να πάψουμε να επικαλούμαστε την ανηθικότητα και το ανάρμοστο των συμπεριφορών τους και να αναγνωρίσουμε τους εν λόγω κυρίους ως φορείς μιας βαθιάς, ειλικρινούς και άνευ προηγουμένου ηθικότητας, την οποία μάλιστα κατάφεραν να μετατρέψουν από ανοργασμικό συντηρητισμό σε πηγή απόλαυσης...
Άξιοι...