Περισσός και Κουμουνδούρου πάλι «κονταροχτυπιούνται». Έναυσμα για την αναζωπύρωση της «μάχης» έδωσε η κατηγορία του ΚΚΕ εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, ότι «έχει βρει πολλούς συνεργαζόμενους εργατοπατέρες του ΠΑΣΟΚ, με τους οποίους τώρα προχωράει αγκαλιά».
Εμφανή είναι τα πολιτικά «όπλα» που επιστρατεύουν οι δυο δυνάμεις της Αριστεράς, στη διαμάχη τους αυτή. Δια στόματος Αλέξη Τσίπρα, ο ΣΥΡΙΖΑ επέκρινε το ΚΚΕ για την άρνησή του να αποδεχθεί αριστερή συνεργασία, καταλογίζοντας «βαριά ιστορική ευθύνη» στον Περισσό.
Η απάντηση του ΚΚΕ ήταν πως ο ΣΥΡΙΖΑ «προχωράει αγκαλιά με τους εργατοπατέρες του ΠΑΣΟΚ». Το κόμμα της Αλέκας Παπαρήγα εννοεί βεβαίως τις δηλώσεις υποστήριξης προς τον ΣΥΡΙΖΑ που έχουν κάνει συνδικαλιστές, αλλά και παλιά στελέχη του ΠΑΣΟΚ.
Σημασία, φυσικά, έχει και η λεπτομερής επιχειρηματολογία των δυο πλευρών. Ας την παρακολουθήσουμε.
Σε συνέντευξή του στην «Αυγή της Κυριακής», ο κ. Τσίπρας κατηγόρησε την ηγεσία του ΚΚΕ ότι «επιλέγει συνειδητά να αφήσει ένα ιστορικό κόμμα πρώτη φορά έξω από τις ιστορικής διάστασης διεργασίες λαϊκής χειραφέτησης και ειρηνικής ανατροπής, που συμβαίνουν τούτες τις μέρες και οδηγούν σε κυβέρνηση της Αριστεράς για πρώτη φορά μετά τα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης».
Η θέση του ΚΚΕ, όπως τη διατύπωσε το Γραφείο Τύπου του κόμματος:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει βρει πολλούς συνεργαζόμενους, τον Κ. Κουλούρη, τη Λ. Κατσέλη, τον Α. Κοτσακά, τον Γ. Ραυτόπουλο και τόσους ακόμα εργατοπατέρες του ΠΑΣΟΚ με τους οποίους προχωράει αγκαλιά υπό τα χειροκροτήματα των αστικών δυνάμεων που τους υποστηρίζουν».
Όπως γίνεται αντιληπτό, το ΚΚΕ συμπεριλαμβάνει στο φάσμα των συνεργαζόμενων με την Κουμουνδούρου και πρόσωπα, τα οποία έχουν δηλώσει συμπάθεια προς τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως λχ ο Κίμωνας Κουλούρης που είπε προσφάτως ότι «βλέπει θετικά τον Αλέξη Τσίπρα».
Σε ό,τι αφορά την ουσία της αιτίασης που διατύπωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ απήντησε για τον εαυτό του: «Το κόμμα ανταποκρίνεται στην ιστορική του ευθύνη σε συνθήκες οικονομικής καταστροφής και αυτό ακριβώς ενοχλεί και τον Αλέξη Τσίπρα».
«Μην μας λέτε ό,τι κι ο Σαμαράς...»
Η ανταπάντηση του ΣΥΡΙΖΑ δόθηκε με ανακοίνωση – σχόλιο του Γραφείου Τύπου:
«Ο καθένας αντιλαμβάνεται την ιστορική του ευθύνη όπως νομίζει και πράττει ανάλογα. Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ θα πρέπει να τοποθετηθεί ξεκάθαρα αν της είναι αδιάφορο ποια κυβέρνηση θα υπάρχει την επομένη των εκλογών, όπως επίσης θα πρέπει να αποφεύγει να υιοθετεί με ευκολία τα επιχειρήματα των κοινών μας αντιπάλων».
Η τελευταία αυτή αποστροφή, όπως γίνεται αντιληπτό, παραπέμπει στη Νέα Δημοκρατία. Προσφάτως ο Αντώνης Σαμαράς, μιλώντας στο Mega, κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι δίνει πολιτική στέγη στο «βαθύ ΠΑΣΟΚ».
Τι μπορεί να παρατηρήσει κανείς, ως προς τα χαρακτηριστικά αυτού του «εμφυλίου» στην Αριστερά;
Πρώτον: Η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ είναι εν γένει ηπιότερη εκείνης του ΚΚΕ, καθώς αφενός συμπεριλαμβάνει εκφράσεις όπως «οι κοινοί μας αντίπαλοι» και αφετέρου υπογραμμίζει το «ιστορικό χρέος» που – σύμφωνα με την Κουμουνδούρου- έχει όλη η Αριστερά.
Αυτό είναι απολύτως εξηγήσιμο – κι από ... τις δυο πλευρές. Το ΚΚΕ είναι αυτό που «στριμώχνεται» από τη δυναμική και το ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, άρα έχει κάθε λόγο να υψώνει τους τόνους. Δεν το συμφέρει η υπάρχουσα κατάσταση στο αριστερό φάσμα, έτσι όπως τη συνθέτουν οι συσχετισμοί που καταγράφηκαν την 6η Μαϊου, αλλά και η πασιφανής, περαιτέρω πίεση, η οποία ασκείται στην εκλογική – κοινωνική βάση του ΚΚΕ από το ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Κάθε κόμμα που επιθυμεί να ανατρέψει μια διαμορφωμένη κατάσταση, έχει λόγους να εμφανίζεται επιθετικότερο: Όποιος δεν ταράζει τα νερά, αδυνατεί να τροποποιήσει το υφιστάμενο status.
Δεύτερον: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε λόγο να συνεχίζει -και να εντείνει- την «επίθεση ενότητας» προς το ΚΚΕ, καθώς η τακτική αυτή έχει αποδειχθεί αποτελεσματική. Η «επίθεση ενότητας» προϋποθέτει την προβολή του «κοινού παρονομαστή» ανάμεσα στα δύο κόμματα, ως δυνάμεων της Αριστεράς, αλλά και την ευθύνη που συνολικά επωμίζεται η Αριστερά κατά την εποχή της οικονομικής και πολιτικής κρίσης.
Το ένα είναι χέρι συνεργασίας, το άλλο ... κουνά εντονότερα δάχτυλο
Βεβαίως η «επίθεση ενότητας» του ΣΥΡΙΖΑ προς το ΚΚΕ είναι πλέον λιγότερο ... βελούδινη από εκείνη που παρακολουθούσαμε μέχρι πρότινος. Η προβολή των «κοινών στοιχείων» συνοδεύεται τώρα από «βαρύτερες» εκφράσεις στηλίτευσης του ΚΚΕ, που αρνείται τη συνεργασία. Η Κουμουνδούρου τείνει σταθερά χείρα συνεργασίας προς τον Περισσό, αλλά τώρα κουνά το δάκτυλο του ... άλλου χεριού, με περισσότερη αυστηρότητα.
Λογικό; Ναι. Στην Κουμουνδούρου προφανώς εκτιμούν ότι τώρα, λίγες ημέρες προτού στηθούν οι κάλπες, χρειάζεται μια «τελική πολιορκία» της κοινωνικής βάσης του ΚΚΕ. Προφανώς πιστεύουν κάτι ακόμη: Ότι στις τάξεις του «κόσμου» του ΚΚΕ είναι έντονος ο σκεπτικισμός για τις επιλογές του Περισσού- σκεπτικισμός που ενδυναμώνει, μάλιστα, και τάσεις ισχυρής αμφισβήτησης της γραμμής, την οποία τηρεί η ηγεσία του κόμματος.
Βασιζόμενη σε αυτήν της την πεποίθηση, η Κουμουνδούρου θεωρεί πως πυκνώνοντας τις αιτιάσεις εναντίον του Περισσού περί αδυναμίας του να αρθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων ή περί αδιαφορίας του για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας (διότι επί της ουσίας αυτήν την κατηγορία εκτοξεύσει ο ΣΥΡΙΖΑ), δεν θα απωθήσει τον βασικό όγκων των φίλων και οπαδών του ΚΚΕ.
Τρίτον: Η επίκληση των «εργατοπατέρων του ΠΑΣΟΚ», για το ΚΚΕ δεν είναι μόνο το επιθετικό όπλο που θα το βοηθήσει – όπως τουλάχιστον ελπίζει ο Περισσός- να ανατρέψει, όσο μπορεί, την υπάρχουσα κατάσταση. Είναι κυρίως απόπειρα να ορθωθεί ανάχωμα που ενδέχεται να βοηθήσει το ΚΚΕ να μετριάσει την πίεση, την οποία ασκεί στη βάση του ο ΣΥΡΙΖΑ.
Οι «εργατοπατέρες» και οι συνεργασίες της Αριστεράς από τα 80ς
Η επιλογή των «εργατοπατέρων» ως πεδίου διαμάχης με το ΣΥΡΙΖΑ φαντάζει απολύτως λογική. Ο Περισσός επιχειρεί έτσι να εμφανίσει δικαιωμένες όλες τις προειδοποιήσεις του για τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως επίσης και την έκκληση «μην εμπιστεύεσαι τον ΣΥΡΙΖΑ» που αναγράφεται σε αφίσες του ΚΚΕ.
Ποιες «προειδοποιήσεις»; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εξελιχθεί σε ένα «ΠΑΣΟΚ του 1981», ότι θα αποδειχθεί «νέα σοσιαλδημοκρατία», ότι θα συμβιβαστεί με το κατεστημένο, «τμήμα του οποίου άλλωστε επιθυμεί να τον ενισχύσει».
Το ΚΚΕ ασφαλώς ποντάρει στη βεβαιότητα ότι στην εκλογική- κοινωνική βάση του προκαλούν αρνητικές ... ιστορικές μνήμες πολλά από τα πρόσωπα, τα οποία τώρα συντάσσονται με τον ΣΥΡΙΖΑ: Ο «προεδρικός» Κουλούρης, ο «τσοχατζοπουλικός» Κοτσακάς, συνδικαλιστές που έχουν συγκρουστεί σφοδρότατα κατά το παρελθόν με την Αριστερά, όπως πχ συνέβη με τον Γιώργο Ραυτόπουλο, την εποχή που ήταν πρόσωπο – σύμβολο της διορισμένης από τα δικαστήρια ΓΣΕΕ...
Βεβαίως η ...εξάσκηση της ιστορικής μνήμης ανασύρει κι άλλα γεγονότα, σχετικά με την πολιτική συνεργασιών κομμάτων της Αριστεράς.
Στη δεκαετία του 1980 το ΚΚΕ αξιοποίησε την προς αυτό δοθείσα υποστήριξη στελεχών «ΠΑΣΟΚικής προέλευσης», ή και συνεργάστηκε μαζί τους. Επρόκειτο για πολιτικούς όπως ο Τάσος Ιντζές, ο Στάθης Παναγούλης, ο Μανώλης Δρεττάκης, κλπ.
Η αλήθεια όμως είναι ότι στο πολιτικό παιχνίδι πολλά ξεχνιούνται σε διαστήματα λίγων ετών ή και μηνών. Πόσω μάλλον σε 30 ή 35 χρόνια...