Πρώτα μυρίζεις την πασπαλισμένη κανέλα και βλέπεις το μέλι ρευστό στον τραγανό λουκουμά με την τρύπα. Μετά αντικρίζεις τον Άγγελο Παπαδημητρίου να στέκει εκεί, με το παιχνιδιάρικο, όλο αισιοδοξία χαμόγελό του, και τα μελαγχολικά του μάτια.
Ανήκει σε έναν δικό του κόσμο-μινιατούρα. Ζει σε ένα παλιό καφενείο όπου ο Τζίμης Μακούλης τραγουδά «Ένας φίλος ήρθε απόψε», ο κόσμος περνά απ’ έξω και με τον άτσαλο βηματισμό του γεμίζει χρώμα τους πίνακες του καλλιτέχνη. Η σερβιτόρα, μια μοιραία, φινετσάτη Betty Boop, του σερβίρει τα γλυκά και το παγωμένο νερό, ενώ μια γάτα, πάντοτε αδέσποτη, μπλέκεται στα πόδια του, να διώξει με την ουρά της άλλη μια μέρα.
Ανεξάρτητος αλλά δεσμώτης στην τέχνη, δυναμικός αλλά αβάσταχτα εσωτερικός και εύθραυστος, ο πολύπλευρος καλλιτέχνης Άγγελος Παπαδημητρίου επιμένει να ψάχνει διεξόδους από την βαρύγδουπη και πομπώδη τέχνη και να ντύνει με χρυσόσκονη τα πιο σκοτεινά κομμάτια της ύπαρξής του. Ο μοιραίος γελωτοποιός της ελληνικής ζωής είναι αμετανόητος γλυκατζής και παραδέχεται πως «όλα τα γλυκά πράγματα σε αυτή τη ζωή έχουν και μία τρύπα».
φωτό: Manteau Stam
Τον γνωρίζετε τον Κρίνο;
Αν γνωρίζω τον Κρίνο, λέει; Τον έχω μυρίσει κιόλας! Ερχόμασταν από πολύ παλιά εδώ.
Πού μένετε;
Μένω Εξάρχεια. Το είχα πάντα αυτό το σπίτι. Είχα και ένα σπίτι στο Κιάτο, αλλά το άφησα. Τέρμα τα διπλά σπίτια. Τα Εξάρχεια μ’ αρέσουν πάρα πολύ. Γενικά αγαπώ τις παλιές περιοχές, εκεί που έχει περάσει πολύς κόσμος. Τα Πατήσια, το Θησείο, τα Εξάρχεια.
Η πόλη είναι καλαίσθητη;
Αυτό είναι υποκειμενικό χαρακτηριστικό. Για εμένα καλαισθησία είναι να ακούω την ελληνική γλώσσα μέσα από τα σπίτια. Χωρίς ελληνική δόση, η καλαισθησία είναι έννοια μισή για εμένα.
Βοηθάει την καλλιτεχνική ανάπτυξη μια πόλη σαν την Αθήνα;
Οι καλλιτέχνες πρέπει να σκληραγωγούνται. Ο «κατάλληλος» χώρος, η έτοιμη καλλιτεχνία, αυτή η παθητικότητα δεν βοηθά. Πρέπει να βρει εμπόδια για να δημιουργήσει. Και στο κάτω-κάτω, τι είναι καλλιτέχνης; Ο όρος είναι πολύ ασαφής. Την ιδιότητά σου τη διεκδικείς και την κατακτάς, γιατί δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια. Δεν είσαι γιατρός που σπουδάζει. Ο καλλιτέχνης πρέπει να αποδεικνύει κάθε μέρα ποιος είναι. Δεν γίνεται αυτό με το παρελθόν του, αλλά με το σήμερα, το πώς ζει, πώς παράγει. Τα νέα παιδιά έχουν πολλές δυνατότητες. Το ζήτημα είναι ποιος θα αντέξει. Μετά το ταλέντο, τίθεται ζήτημα προσωπικότητας. Ο καλλιτέχνης ζει μέσα στον αγώνα και την προσπάθεια: πρέπει να χτίσει, να γκρεμίσει, να αντέξει, να πράξει, να φιλοσοφήσει. Είναι μια πολύ αβέβαιη πορεία. Ο καλλιτέχνης δεν μπορεί να αποδείξει τίποτα. Ο αθλητής λέει: «Πήδηξα 2,10». Ο καλλιτέχνης τι θα πει; «Πήρα τόσα βραβεία;» Και πάλι γελοίος γίνεται.
Δεν έχει πολλά θέατρα η Αθήνα;
Όλοι θέλουν να κάνουν θέατρο. Μπορείς να πεις όχι σε κάποιον που διψά να εκφραστεί;
Πώς πήγε ο «Συρανό Ντε Μπερζεράκ» στο Εθνικό;
Οι παραστάσεις ολοκληρώθηκαν με ανέλπιστη επιτυχία. Γενικά, το έργο πήγε πολύ καλά και το κλίμα στο θέατρο ήταν πολύ θετικό. Έκανα φίλους και συνάντησα πολλά νέα παιδιά με ταλέντο και όρεξη∙ εύχομαι να τύχουν σε όλους τους ηθοποιούς τέτοιες συνθήκες εργασίας.
Επόμενος σταθμός ο «Νάρκισσος» της Έλενας Πέγκα στο Φεστιβάλ Αθηνών. Έχετε ξανακάνει μονόλογο;
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ξανακάνει. Είναι η πρώτη φορά που έχω να αντιμετωπίσω έναν μονόλογο. Επειδή τα τελευταία χρόνια κάνουν όλοι μονόλογο, αισθάνομαι υπερβολικά εκτεθειμένος. Όμως σκέφτομαι να το κάνω με έναν δικό μου τρόπο, διαφορετικό. Με ενδιαφέρει το χιόνι που πατάω να είναι απάτητο. Μου αρέσει να βρίσκω δρόμους δικούς μου στα πράγματα. Ελπίζω να τα καταφέρω, αν αποτύχω, έγινε. Έχω τόσο δυναμώσει από τον «Συρανό» που μπορώ να μου συγχωρέσω και ένα παράπτωμα, σε κάθε περίπτωση.
Ο ηθοποιός είναι νάρκισσος;
Κατεξοχήν. Το κείμενο παίζει με όλα: τον καλλιτέχνη, τον άνθρωπο, την εποχή μας, τους άνδρες - γιατί οι άντρες είναι πιο νάρκισσοι.
Θα υπάρχουν και 20 γυμνοί άντρες εκεί γύρω;
Το έργο εκτυλίσσεται μέσα σε γυμναστήριο και εκείνοι κάνουν ντους. Μη φανταστείς τίποτα μοντέλα. Δεν έχει τέτοια πρόθεση η σκηνοθέτις μου. Θα είναι κανονικοί άνθρωποι. Το αντρικό γυμνό μετράει πολύ, είναι η αλήθεια. Τα τελευταία χρόνια ο άντρας είχε υποχωρήσει από τα δικαιώματά του, τώρα τελευταία όμως έχει βγει σε πρώτο πλάνο.
Μου έκανε εντύπωση ότι δεν χρησιμοποιείτε κινητό τηλέφωνο.
Ξέρεις τι χυδαίο πράγμα είναι τα κινητά; Είναι όλοι με ένα κινητό στο χέρι και λυσσομανάνε. Και δεν είναι μόνο νέοι. Είναι κάτι γριές, κάτι άσχετοι. Μπαίνουν στην παράσταση και βαράνε τα κινητά τους και δεν ξέρουν να τα κλείσουν. Οι ανάγκες δημιουργούνται, δεν προηγούνται. Λέγαμε παλιά: Θα σε συναντήσω στο Κρίνο. Τώρα λέμε: «Πού είσαι;» «Στη γωνία». «Ποια γωνία, δεν σε βλέπω…». Έχουμε γίνει βλάκες, δεν βάζουμε το μυαλό μας να λειτουργήσει.
(Δίπλα μια κυρία με ταγεράκι και καρφίτσα φωνάζει στο τηλέφωνο τα νέα της. Ο Άγγελος Παπαδημητρίου λέει, χαμογελώντας)
Κοίταξέ τη πώς μιλά στο κινητό. Καταργεί τον χώρο και ουρλιάζει σε ένα κινητό γιατί έχει μάθει από το χωριό της ότι όταν άλλος βρίσκεται μακριά πρέπει να φωνάξεις για να σε ακούσει. Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι ο άλλος την ακούει χωρίς αυτή να φωνάζει! Και κάνει την αίθουσα περιβόλι. Μη νομίζεις, είναι χαριτωμένο, απλά οι άνθρωποι αυτοί γελοιοποιούν τον εαυτό τους και είναι κρίμα. (Της φωνάζει) «Σιγά, καλέ! Σιγά!». Αυτό άλλωστε είναι το κιτς. Κιτς είναι όταν υποδύεται το παλιό το μοντέρνο. Όπου γίνεται αντιποίηση αρχής, είναι κιτς. Αν εγώ προσποιηθώ ότι είμαι ένας Βόρειος νεαρός, με ξανθά μαλλιά, θα γελοιοποιηθώ.
(Καθώς μιλά, πολλές φορές σταματά να κοιτάξει τον κόσμο, γεμάτος περιέργεια, με το έμπειρο μάτι ενός πλάνητα)
Μου έλεγε ο πατέρας μου: «Η μεγαλύτερη ευχαρίστηση είναι να κάθεσαι σε ένα ζαχαροπλαστείο, να περνάει κόσμος και απλά να βλέπεις». Και έλεγα «μα τι βλακείες λέει». Κι όμως, δεν υπάρχει πιο μαγευτικό θέατρο από το να βλέπεις τον κόσμο να περνάει.
Πότε ξεκινήσατε να ασχολείστε με την τέχνη;
Ξεκίνησα από πέντε χρονών. Αυτό ήθελα: να ζωγραφίσω, να τραγουδήσω, να παίξω. Ήδη από το σχολείο, όπου τα κατάφερνα τόσο καλά, ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο. Αυτό ουσιαστικά προσπαθώ και σήμερα, να μη χάσω την παιδικότητα και τη χαρά της τέχνης. Σε όλους τους τομείς. Δεν είναι εξειδίκευση η τέχνη. Δεν είναι χειρουργείο να κάνεις μόνο την αναισθησία.
Τι κερδίζει κανείς από την τέχνη;
Γνωριμίες, νεανικότητα. Είμαι 59 χρονών και δεν λένε να ασπρίσουν τα μαλλιά μου. Πιστεύω ότι το χρωστάω στη τέχνη αυτό. Υπάρχει αυτή η ανανέωση.
Είναι εύκολο να γίνεις καλλιτέχνης;
Είναι το πιο απλό πράγμα στον κόσμο. Έχει χαθεί η εξουσία και τα όρια. Μπορεί ο καθένας να αυτοπροσδιοριστεί σήμερα. Βάζω ένα μπουκάλι στο παράθυρο και αναφωνώ «αυτό είναι τέχνη». Δεν μπορείς να μου πεις το αντίθετο. Αυτό δεν είναι πολυφωνία όμως, αυτό είναι ένα υπέροχο χάος.
Θα προτιμούσατε πιο σκληρά κριτήρια;
Ούτε γι’ αστείο! Πρέπει μόνο να είμαστε πιο προσεκτικοί. Παλιότερα, μπορούσες να διαλέξεις μόνο τέσσερα φρούτα. Σήμερα πρέπει μέσα από την ποικιλία να βρεις αυτό που σου αρέσει πραγματικά.
Είναι μοναχική η πορεία του καλλιτέχνη; Έχει άλλη επιλογή;
Αν μπεις σε αυτό το πράγμα, είναι ναρκωτικό. Δεν το κόβεις εύκολα. Αν γλυκαθείς και δημιουργήσεις και επιβραβευτείς, μετά σου φαίνονται όλα δεύτερα, θες μόνο αυτό. Όλα τα άλλα είναι μάταια. Εγώ, άμα με έβαζες να διαλέξω, θα σου έλεγα ότι προτιμώ την πραγματική ζωή, την προσωπική. Όχι αυτή τη λύσσα της τέχνης. Δεν μπορείς όμως να κάνεις αλλιώς. Θα ήθελα να δούλευα σε ένα γραφείο ωραίο, να είχα ωράριο 09:00-15:00, μια οικογένεια. Αλλά δεν τίθεται περιθώριο επιλογής για όποιον μπαίνει σε αυτόν το χώρο.
Πώς είναι ο κόσμος της τέχνης;
Πληκτικός, κουραστικός και αχάριστος. Πρέπει να έχεις σημεία διαφυγής, αν παγιδευτείς εκεί, χάθηκες!
Αγαπημένο υλικό;
Μου αρέσουν τα κλασικά υλικά: Λάδι, τέμπερα, το γλυπτό, το πορσελάνινο. Μου αρέσουν τα υλικά που έχουν μέσα τους μια αθανασία, όχι τα εφήμερα. Δεν θα δούλευα μόνο με εφημερίδες. Μου αρέσουν τα υλικά που μπορώ να επεξεργαστώ και να τα κάνω πολύτιμα.
Θα ανοίξετε σχολή;
Τι να διδάξω; Μπορείς να διδάξεις γλώσσα, γυμναστική, καθαριότητα, τα απλά και ωραία πράγματα. Τα υπόλοιπα δεν διδάσκονται. Και εγώ έκανα στην αρχή κάποιες πολύ καλές σπουδές. Αλλά πάντα μάθαινα παρεμπιπτόντως. Από τον κινηματογράφο, το θέατρο. Οι σχολές πρέπει να μαθαίνουν γενικά πράγματα, όχι τέχνη καθεαυτή.
Η Καλών Τεχνών, δηλαδή, τι δουλειά κάνει;
Μου είχε κάποτε ο Μαυροΐδης, που ήταν πρύτανης της σχολής, «πώς γλίτωσες από την Καλών Τεχνών;» Είχα πάντα ισχυρή άποψη, δεν χρειάστηκα κάποιον να με καλουπώσει. Βρήκα μόνος τους δασκάλους μου. Αν έρθει τώρα ένας δεκαεπτάχρονος και μου πει, αισθάνομαι καλλιτέχνης, πρώτα απ’ όλα, θα φάει ένα χέρι ξύλο. Πώς το λες αυτό; Μόνο γελώντας το λες αυτό. Ο καλλιτέχνης είναι σαν το Θεό. Υπάρχει και δεν υπάρχει. Εγώ θα του πω: «Έχεις κάνα φράγκο από το σπίτι να αντέξεις την πίεση; Έχεις μέσο να γίνεις καθηγητής; Δεν επιβιώνεις εύκολα ως καλλιτέχνης».
Τι αξία έχει το χιούμορ στην τέχνη;
Απαραίτητο, τόσο στην τέχνη όσο και στη ζωή. Με το χιούμορ επίσης περνάς τις ιδέες σου καλύτερα. Επειδή η τέχνη μου είναι πολύ επιθετική στην ουσία της, για να μη διώξει τον θεατή, την κάλυπτα πάντοτε με μια χρυσόσκονη. Είχα πάντα όλο αυτό το καλόβολο σουλούπι, το ευγενικό και το απαστράπτον στη συσκευασία που έφτιαχνα, που έμπαινε ο άλλος μέσα και εγώ ξαφνικά τον γράπωνα! Αν λες «είσαι ένας μικροαστός, κοίτα το χάλι σου», ο άλλος βλαστημάει και φεύγει. Η τρυφερότητα και η γοητεία παγίδευε τον κόσμο. Είναι πολύ σκληρά τα θέματα που αφορά η τέχνη μου, υπάρχει πολύ σκοτάδι.
Ξεκινήσατε ως ζωγράφος και γλύπτης. Πώς φτάσατε να κάνετε θέατρο;
Από μικρός φλερτάριζα με το θέαμα, όμως περίμενα για να μπω με τους δικούς μου όρους στο χώρο. Προτιμώ να μην μπω καθόλου, παρά να κάνω κάτι που δεν θα με εκφράζει απόλυτα. Πρωτοέπαιξα στο θέατρο σαράντα χρονών, δεν με πείραζε η αναμονή, ας μην έπαιζα καθόλου. Και όταν μπήκα στο θέατρο, έπαιξα κατευθείαν πρωταγωνιστικό ρόλο και την επόμενη χρονιά με φώναξε ο Βουτσινάς και έπαιξα στην Επίδαυρο. Έχω περάσει και από τη σχολή Κατσέλη. Πάντοτε, βλέπεις, με ενδιέφερε η εικόνα, ως προέκταση των εικαστικών. Η κυριαρχία της εικόνας σήμερα, όμως, είναι μια καταστροφή. Πρόκειται για εικόνες κακής ποιότητας οι οποίες υποσκάπτουν τον λόγο. Όλοι, βλέπεις, έλκονται από την εικόνα και όλοι θέλουν μερίδιο σε αυτή.
Έχετε κάνει και τηλεόραση.
Με βρήκε ο Ρήγας χωρίς να με γνωρίζει. Κάναμε τους «Στάβλους» και είχε πολύ σουξέ, άρεσε πολύ στη νεολαία. Είχε αυτό το σκληρό, κανιβαλιστικό χιούμορ.
Δεν υπάρχει ένα δόγμα που απαγορεύει ένας άνθρωπος της Λυρικής και των καλών τεχνών να μπαίνει πίσω από το γυαλί;
Δεν είμαστε καλά! Μου χρειάζονται στεγανά, νομίζεις; Έχω κάνει τόσα πολλά πράγματα που θα μπορούσα να πουλάω μούρη για πέντε γενεές. Ευτυχώς όμως τα ξεχνάω όλα και προχωράω.
Με το Fort Boyard τι έγινε;
Τύχαινε και πέρναγα από εκεί, έκανα μια χαζομάρα και διώξανε όλους τους άλλους για να με κρατήσουν. Αυτά είναι λίγο θέματα τύχης, δεν γίνονται πάντα. Είχα πάντα ένα τυχερό άστρο στην τέχνη.
Πώς νοιώθετε που η νέα γενιά μπορεί να σας ξέρει μόνο με την ιδιότητα του σοφού στο Fort Boyard?
Εγώ διασκεδάζω που τα νέα παιδιά με ξέρουν σαν τον μάγο, τον σοφό. Ακόμη και από αυτό θα καταλάβουν κάτι. Ίσως να διακρίνουν κάτι το μαγικό πίσω από αυτόν τον σαχλαμάρα. Θυμάμαι, τραγουδούσα μια φορά στο σπίτι ενός φίλου και έλεγαν δυο γιαγιάδες: «Δεν είναι αυτός που παίζει στην τηλεόραση;» «Τι λες μωρέ, δεν αυτός ο βλάκας! Αυτός είναι καταπληκτικός!» Μου αρέσει αυτή η εξαπάτηση. Το να αποκαλύπτεσαι σιγά-σιγά.
Πώς είναι ο κόσμος της τηλεόρασης;
Είναι ένας άσχημος κόσμος. Δεν είναι δελεαστικός. Είναι κουραστικός και εκνευριστικός.
Υπάρχει χιούμορ στην τηλεόραση;
Το χιούμορ στην τηλεόραση έχει χάσει κάθε μαγκιά και κάθε τσαχπινιά. Βλέπεις όλο αυτό το κουτσομπολιό, το φτηνό αστείο, ενώ άκουγες κάποτε τον Σακελάριο και ένιωθες την ποιότητα του λόγου, την ευρηματικότητα του αστείου. Καταρχάς ένας άντρας ποτέ δεν πρόσβαλλε μια κυρία. Δεν μπορεί να είσαι πραγματικός άντρας -μπορεί να πηγαίνεις με άντρες, με γάτες, με ό,τι θέλεις- όμως όποιος αισθάνεται άντρας δεν μπορεί να πει σε μια γυναίκα «είσαι χοντρή, γελοία, βρώμικη». Η πρώτη φάση του χιούμορ είναι να ‘ναι λεπτό. Είναι θέμα ορίων. Υπάρχουν όρια στον άντρα και στη γυναίκα. Θυμάμαι τον Γιώργο τον Μαρίνο. Εκείνος έκανε τέτοια αστεία, τα οποία ξεπερνούσαν τα όρια, όμως τα έκανε πάντα ως αδερφή, το είχε πει, και είχε διεκδικήσει έτσι το δικαίωμά του σε αυτόν το λόγο. Δεν μπορείς να το παίζεις όμως άντρας και να προσβάλλεις μια γυναίκα. Η αρχή του καλού χιούμορ βρίσκεται στην αυτογνωσία και στον αυτοσαρκασμό. Είναι πολλά τα μυστικά. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι σαν το σκάκι. Υπάρχει μια μαγεία και μια ιεροτελεστία. Αλλιώς φέρεσαι αν είσαι κοντός, αλλιώς αν είσαι νέος, αλλιώς αν είσαι άσχημος. Όταν παίζεις με τους όρους που σου επιβάλλει η θέση σου, μπορεί να κερδίσεις. Αν μια άσχημη χοντρή παριστάνει την ωραία, θα γελοιοποιηθεί. Αν όμως κάτσει στη θέση της και εκμεταλλευτεί τα προτερήματά της, θα σε κερδίσει από μια όμορφη. Κάθε στιγμή είναι ζωντανή, μοναδική, έχει ομορφιές και μυστικούς κανόνες.
Υπάρχει άγχος στη ζωή σας;
Φρόντισα έτσι ώστε να μην υπάρχει άγχος στη ζωή μου. Άγχος είναι όταν αναλαμβάνεις υποχρεώσεις περισσότερες από αυτές που μπορείς. Πληρώνεις με αυτό τις επιλογές σου. Άγχος είναι να κάνεις οικογένεια χωρίς να έχεις λεφτά να τη ζήσεις. Να παντρεύεσαι μια γυναίκα και τα βράδια να πηγαίνεις κρυφά με άντρες. Αν ξέρεις τι θέλεις, αν είσαι ειλικρινής με τις επιλογές σου, βρίσκεις την ηρεμία. Αν όμως θες να κάνεις το χατίρι του μπαμπά και της μαμάς, είναι δύσκολο να αντέξεις να σηκώνεις τις επιλογές των άλλων.
Ποια ήταν η σχέση με τους γονείς σας;
Δεν χρειάστηκα ποτέ την έγκριση της οικογένειάς μου. Ωστόσο είχα πάντοτε την αμέριστη συμπαράσταση των γονιών μου. Έτυχε να έχω τους καλύτερους και τους πιο ευγενείς. Αλλά αν δεν την είχα, δεν με πείραζε. Θα έκανα ό,τι ήθελα να κάνω, χωρίς να ρωτήσω κανέναν. Ήξερα από μικρός τι μου άρεσε να κάνω.
Δεν θα θέλατε έναν γιο-συνεχιστή;
Ένας καλλιτέχνης δεν αγαπά τόσο τον εαυτό του. Τον αντιμετωπίζει ως πειραματόζωο. Κάποιοι άνθρωποι νιώθουν σίγουροι, λένε: «Θέλω έναν γιο να συνεχίσει το όνομα», έχουν ένα ισχυρό εγώ και προσπαθούν να το προεκτείνουν. Οι καλλιτέχνες, από την άλλη, είναι ανήμπορα όντα. Συνεχώς υπεκφεύγουν. Παλιότερα, κάθε καλλιτέχνης άνοιγε σχολή, να βγάλει στρατιές ίδιους με αυτόν καλλιτέχνες. Είναι το ίδιο με το να επιδιώκεις να σου μοιάσει το παιδί.
Πώς ήταν στα 20 του χρόνια ο Άγγελος;
Στα 20 ήμουν σαν χαζό! Ένα παιδάκι που έβλεπε έκπληκτο τον κόσμο.
Κατοικίδιο έχετε;
Μ’ αρέσουν πάρα πολύ οι γάτες. Λόγω δουλειάς, δεν προλαβαίνω να έχω δικές μου γάτες και φροντίζω της γειτόνισσας. Λέω καμιά φορά στους φίλους μου: «Μην ξανακούσω να μιλάτε για φιλοσοφίες και υψηλά θέματα, αυτά είναι μόνο για τις γάτες!» Έχουν τέτοια αισθαντικότητα και ευφυΐα οι γάτες που εμείς είμαστε ένα τίποτα μπροστά τους. Τα ζώα γενικά δίνουν μεγάλα μαθήματα. Είναι γάτες οι γάτες!
Τι συμβαίνει με την οικονομική κρίση;
Επίτρεψέ μου να σου πω ότι δεν εξεπλάγην από την εξέλιξη αυτή. Χρόνια τώρα, ένιωθα ότι είναι πλαστό αυτό που ζούμε. Επειδή ως οικογένεια ήμασταν πλούσιοι και ξαφνικά φτωχύναμε, αυτή η πτώση μπήκε στο αίμα μου. Ήξερα πόσο εύκολα θα μπορούσε να αλλάξει όλη αυτή η πλαστή ευημερία. Έβλεπα τη φτώχεια παρούσα, ακόμα και όταν οι άλλοι κυκλοφορούσαν με ακριβά αυτοκίνητα και έμεναν σε μεζονέτες. Πλαστό χρήμα, κάρτες, αυτά έφεραν την πλαστή κατάσταση. Υπάρχει όμως κάτι πολύ θετικό. Αυτή η κρίση θα φέρει αλήθεια. Είναι τραγωδία όλοι αυτοί οι νεόπλουτοι, όλες αυτές με τα ξανθά, αχυρέ βαμμένα μαλλιά! Τέρμα τα ψέματα.
Ποια θεωρείτε την πολιτισμική κληρονομιά της χώρας;
Τις γεύσεις, τα φαγητά, τη γλώσσα, τα τραγούδια. Το ελληνικό τραγούδι ειδικά είναι ένα θαύμα που πρέπει να διασωθεί.
Τι φαγητό είναι τελικά η ζωή;
Μάλλον είναι θαλασσινά. Οστρακοειδή, καραβίδες, κυδώνια, ψάρια, όλα. Έχει γεύση θάλασσας η ζωή, όχι κρέατος. Και αν έχεις και λίγα μακαρόνια, κάνεις τον τέλειο συνδυασμό. Άλλωστε, από τη θάλασσα βγήκε η ζωή και θέλει λίγο αλάτι για να τη ζήσεις, μας έμεινε συνήθειο, βλέπεις.
Ο Άγγελος Παπαδημητρίου θα παίξει στην παράσταση «Νάρκισσος» της Έλενας Πέγκα στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Επίσης θα συμμετάσχει στην Art Athina με την γκαλερί The Breeder.