H Vanessa Paradis μίλησε πρόσφατα στην Patti Smith για λογαριασμό του περιοδικού Interview. Παρακάτω υπάρχει μέρος της πολύ ενδιαφέρουσας συνέντευξης (αυτό που μιλάει για την παιδική της ηλικία και την οικογένεια που έχει με τον Johnnny Depp):
Έβρεχε όλη νύχτα και ξύπνησα από νωρίς σκεφτόμενη τη συνέντευξή μας κι εσένα. Σκεφτόμουν πως παρά τις ευθύνες στη δουλειά σου αλλά και στην προσωπική σου ζωή ως μητέρα, έχεις διατηρήσει αυτή τη θαυμαστή, απόκοσμη αύρα, που είναι ένα υπέροχο, σχεδόν παιδικό γνώρισμα πάνω σου. Και τότε αναρωτήθηκα πώς να ήσουν άραγε ως παιδί. Ας ξεκινήσουμε έτσι λοιπόν - πώς ήσουν ως παιδί;
Ήμουν μοναχοπαίδι ως τα έντεκά μου, οπότε γεννήθηκε η αδερφή μου. Για έντεκα χρόνια, τα πάντα περιστρέφονταν γύρω από μένα. Και ήμουν ένα μάλλον ήσυχο παιδί. Περνούσα σχεδόν όλο το χρόνο μου με τους γονείς μου. Μ’ έπαιρναν παντού μαζί τους: στα τραπέζια των φίλων τους, σε τουρνουά πόκερ, παντού… Ήμουν διαρκώς μαζί τους. Κι αν δεν γινόταν να ’μαι μαζί τους, έμενα με τη γιαγιά μου και κάναμε κηπουρική. Ή έπαιζα μόνη μου ένα σωρό υπέροχα παιχνίδια. Μ’ άρεσε κυρίως να μεταμφιέζομαι, να φοράω ένα τραπεζομάντηλο ή ό,τι άλλο έβρισκα μες στο σπίτι.
Σου άρεσε να μεταμφιέζεσαι;
Ναι, μ’ άρεσε πολύ. Όπως μ’ άρεσε και να ζωγραφίζω. Έκανα και μαθήματα χορού - τον λάτρευα τον χορό. Γεννήθηκα κι έζησα μέχρι τα δεκάξι μου σ’ ένα προάστιο του Παρισιού, οπότε είχα συνηθίσει σε κήπους, μπάρμπεκιου και πολλούς φίλους. Όταν σου είπα πως ήμουν ήσυχο παιδί, δεν εννοούσα και τελείως ήσυχο…
Ως μοναχοπαίδι, θα πρέπει να αισθανόσουν αρκετά μόνη, θέλω να πω περισσότερο μόνη σε σχέση με τα άλλα παιδιά.
Ναι, όντως, αλλά το απολάμβανα κιόλας. Μου φαινόταν φυσιολογικό, δεν ήξερα πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Φαντάζομαι πως συνέβαλε στο να βυθιστώ σ’ ένα δικό μου κόσμο. Ωστόσο περιβαλλόμουν από την αγάπη υπέροχων ανθρώπων.
Ήσουν λοιπόν ένα χαρούμενο παιδί.
Ναι, ήμουν ένα χαρούμενο παιδί… Δεν σημαίνει πως ήμουν πάντα το καλό κορίτσι - απλώς δεν δημιουργούσα μπελάδες.
Θυμάσαι πότε ξεκίνησες να τραγουδάς;
Νομίζω πως πάντα τραγουδούσα. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο νου είναι τα αμερικάνικα μιούζικαλ της Metro-Goldwyn-Mayer. Και το ντοκιμαντέρ That’s Entertainment που ήταν μια συλλογή των μιούζικαλ της MGM. Εκεί είδα τον Gene Kelly, τον Fred Astaire κι άλλους παλιούς σταρ να μιλάνε για τα χρόνια στην MGM και να παρουσιάζουν αποσπάσματα από τις ταινίες τους. Κι ήταν τα χρώματα, η μουσική, οι συνθέσεις για τις μεγάλες ορχήστρες, τα χορευτικά νούμερα κι όλη εκείνη η ατμόσφαιρα…
Ταινίες όπως το Singin’ In The Rain [1952] με τον Donald O’ Connor και τον Gene Kelly.
Το Singin’ In The Rain ήταν το αγαπημένο μου μιούζικαλ! Ναι, ο Gene Kelly θα μπορούσε να στροβιλίζεται για πάντα στο ρυθμό δίχως ποτέ να πέσει. Είναι αστείο, αλλά μου άρεσε πάρα πολύ αυτό το μεγαλόπρεπο θέαμα και η ορχήστρα με τα έγχορδα και τα πνευστά της. Μπορούσα να τραγουδήσω στα αγγλικά πολύ πριν αρχίσω να τα καταλαβαίνω, γιατί τα είχα μάθει φωνητικά από τα μιούζικαλ. Μπορεί να μπέρδευα τα λόγια, ωστόσο τραγουδούσα σχεδόν τα πάντα. Κι εξάλλου, ο πατέρας μου ήξερε να παίζει μερικά από κείνα τα τραγούδια, οπότε μ’ έμαθε να τα τραγουδάω. Εκείνος έπαιζε κι εγώ τραγουδούσα - ήταν υπέροχα!
Άρχισες να ηχογραφείς από πολύ μικρή - αυτό σημαίνει πως ανακάλυψες από τόσο νωρίς τις φωνητικές σου δυνατότητες;
Δεν είχα ποτέ χρόνο να το σκεφτώ. Ούτε χρειάστηκε να με σπρώξει κανείς στο τραγούδι, ήταν απλώς κάτι που ήθελα πολύ να κάνω. Κυρίως με την έννοια μιας σπιτικής παράστασης ανάμεσα σε φίλους. Ήμασταν μια παρέα που τραγουδούσαμε και χορογραφούσαμε τα τραγούδια μας. Εγώ τραγουδούσα ασταμάτητα, κι άκουγα τους άλλους να λένε «ω Θεέ μου, τραγουδά στο σωστό τόνο». Ξέρεις, αυτό είναι ένα χάρισμα.
Ναι, είναι όντως κάτι μαγικό. Κι αυτή η κουβέντα μας οδηγεί στο ζήτημα της ερμηνείας. Εμφανιστήκαμε κι οι δυο στην εκδήλωση της οργάνωσης Peace One Day στο Παρίσι. Εσύ τραγούδησες μια διασκευή του Hallelujah του Leonard Cohen, που ήταν στ’ αλήθεια πρωτόγνωρη. Κι η ερμηνεία σου ήταν τόσο διακριτική και δυναμική ταυτόχρονα που μου αποκάλυψε κάτι καινούριο για το τραγούδι. Πώς κι επέλεξες το συγκεκριμένο τραγούδι;
Το λατρεύω αυτό το τραγούδι! Είχα σκεφτεί πως δεν ήθελα να πω κάποιο δικό μου τραγούδι στη συναυλία Peace One Day. Ήθελα όμως να τραγουδήσω για την ειρήνη αν κι είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάτι που να μην είναι γλυκανάλατο ή να αντέχει σε σκηνική περφόρμανς. Έτυχε λοιπόν ν’ ακούω το σπουδαίο άλμπουμ Grace του Jeff Buckley [περιέχει διασκευή του Hallelujah] κι άξαφνα τα πάντα φωτίστηκαν: «Αυτό είναι, Θεέ μου, το βρήκα!», σκέφτηκα. Ένα τραγούδι που μιλά για την ειρήνη μέσα μας, για την αγάπη και τις μάχες στη ζωή. Ένα τραγούδι που μιλά για πόλεμο και ειρήνη. Το Hallelujah είναι ο τόπος όπου ονειρευόμαστε την ειρήνη, ο κόσμος που θ’ ανατείλει καθώς ο ήλιος μες στην καταιγίδα. Και κάπως έτσι σκέφτηκα πως ήταν η καλύτερη επιλογή. Ώσπου συνειδητοποίησα πως δεν ήξερα τα λόγια. Το άκουγα μια ζωή, όμως δίχως ποτέ να το σιγοτραγουδώ.
Έχεις ταξιδέψει παρά πολύ. Κι αναρωτιόμουν αν υπάρχει κάποιο μέρος που να προτιμάς, ένας τόπος που να τον αισθάνεσαι οικείο.
Το σπίτι μας στη Νότια Γαλλία, ασφαλώς. Βρίσκεται καταμεσής δέντρων και χωραφιών. Το φως εκεί είναι μαγευτικό, όπως κι η φύση. Η πιο όμορφη κι η πιο απλή ζωή είναι εκεί. Κι αν πας μια βόλτα στην πόλη για προμήθειες, όπως εμείς, θα δεις πόσο γλυκά φέρονται οι άνθρωποι. Δεν τους απασχολεί ποιος είσαι, αρκεί να έχεις καλούς τρόπους. Κι αυτό είναι που εκτιμώ κι εγώ σ’ έναν άνθρωπο.
Έχεις κάποιο φυλακτό ως γούρι στις παραστάσεις σου; Ένα νόμισμα ή μια πετρούλα, ίσως;
Όχι πάντα το ίδιο· αλλάζει κατά καιρούς. Εσχάτως είναι συνήθως κάποιο χαϊμαλί που μου δίνουν τα παιδιά μου πριν από κάθε περιοδεία μου. Εξάλλου, κάθε δίσκος και κάθε περιοδεία αντιπροσωπεύουν ένα διαφορετικό κομμάτι της ζωής μου. Όποτε χρειαστεί να λείψω για κάποιο διάστημα από κοντά τους, μου χαρίζουν κάτι για να το κουβαλώ παντού μαζί μου. Και στο τέλος όλα αυτά τα φυλάω στο σπίτι μας στη Νότια Γαλλία, κι έτσι έχω πάντα κάτι να μου θυμίζει τις διάφορες περιόδους της ζωής μου.
Έχω μια τελευταία ερώτηση: Τα παιδιά σου μου φαίνονται η τέλεια σύνθεση εσένα και του Johny. Αναρωτιέμαι αν άλλαξε ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα αφότου απέκτησες παιδιά. Στη δική μου περίπτωση, τα παιδιά με άλλαξαν δραματικά ως καλλιτέχνη. Το έχεις νιώσει αυτό;
Σαφέστατα. Κάθε μέρα. Σου αλλάζει τη συμπεριφορά. Η προσωπικότητά σου παραμένει η ίδια, αλλά προσέχεις τι θα πεις και πώς θα το πεις. Το μυαλό μου δεν το έχω μόνο σε μένα πλέον. Παλιότερα μπορούσα να συγκεντρωθώ και να καταφέρω πράγματα. Πλέον, το βρίσκω όλο και δυσκολότερο να επικεντρωθώ σε ένα πράγμα γιατί πρέπει να σκέφτομαι κι αυτά. Τα παιδιά μου είναι ακόμα μικρά. Ίσως τα πράγματα να αλλάξουν όταν μεγαλώσουν, αν και πολύ αμφιβάλω. Δεν μπορώ να βρω κάτι μεγάλο για το τι ακριβώς άλλαξε σε μένα με τα παιδιά. Δεν νιώθω ότι κάνω κάποια μεγάλη προσπάθεια για να κάνω τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για μας και τα παιδιά μας. Ωστόσο, κάνω μικρές προσπάθειες και προσπαθώ κάθε μέρα. Γι’ αυτό αν τα παιδιά μου με ρωτήσουν κάτι, πάντοτε βρίσκω τον χρόνο να τους δείξω και να τους εξηγήσω τα πράγματα ούτως ώστε να καταλάβουν.
Μερικές φορές τα μικρά πράγματα είναι αυτά που έχουν σημασία. Κανείς από εμάς δεν θα μπορέσει να λύσει τα προβλήματα του κόσμου. Αλλά αν μπορέσουμε να λύσουμε ένα μικρό πρόβλημα για τα παιδιά μας, τότε έχουμε κάνει τη δουλειά μας σωστά.
Ένα πράγμα τη φορά.
Απόσπασμα συνέντευξης στην Patti Smith για το περιοδικό Interview
[Στην απόδοση της συνέντευξης συνεργάστηκε ο Σπύρος Τσικαλάκης]