Δεν υπάρχει κανείς σοβαρός Έλλην άνδρας που να μην ανακαλεί με τρόμο εκείνη την πρώτη φορά που άκουσε από το στόμα κάποιου θείου ή παππού την αλησμόνητη φράση-προειδοποίηση: « παιδί μου, σταμάτα να τον παίζεις γιατί θα κουφαθείς»...
Όπως, επίσης, εκείνο το ανάμεικτο αίσθημα ηδονής και αγωνίας κάθε φορά που, μεθυσμένο από την κολασμένη θέα του ξεχειλίζοντος μπούστου κάποιας σιτεμένης θείας ή των λαχταριστών καπουλιών κάποιας νεαρής εξαδέλφης, ο μικρός σπυριάρης αποσυρόταν στην τουαλέτα, στο υπνοδωμάτιο ή σε κάποια γωνιά της αυλής για να επαναπροβάλλει τη σκηνή στο φαντασιακό κινηματογράφο του μυαλού του και έτσι να έρθει, επιτελώντας τις κατάλληλες κινήσεις, ένα ακόμη βήμα πιο κοντά στην κώφωση.
Ίσως ποτέ άλλοτε η σεξουαλική απόλαυση και η απειλή της απώλειας μιας σωματικής ικανότητας, δηλαδή ενός μικρού επικείμενου «θανάτου», δεν υπήρξαν κοντύτερα η μία στην άλλη, παρά μόνο σε εκείνες τις αλήστου μνήμης στιγμές, μπροστά στις οποίες οι μετέπειτα σεξουαλικές εμπειρίες του κάποτε μικρού πλέον ενήλικου άντρα ωχριούν, ακόμη κι αν ο ίδιος δεν το παραδεχτεί ανοιχτά ποτέ!
Η πραγματικότητα δεν πρόκειται να φτάσει ποτέ το μεγαλείο και την ένταση της φαντασίωσης που μετουσιώθηκε σε αυνανιστικό ντελίριο και αυτό το γνωρίζουν άπαντες και άπασες: «άμα πιάσει η μαλ.... τύφλα να 'χει το γαμ...».
Πράγμα που αποδεικνύει τη μεγάλη ανθρωπολογική αλήθεια: πως στις ΜΕΓΑΛΕΣ στιγμές της ζωής μας – δηλαδή στη γέννηση, στο θάνατο και στη μαλακία – είμαστε μόνοι μας!
Πως ο φαντασιακός αυτοερεθισμός – λες και υπάρχει κι άλλος! – φανερώνει μία θεμελιώδη λειτουργία του ανθρώπου: λίγη σημασία έχει το τι συμβαίνει έξω από το κεφάλι του. Αυτό που έχει αληθινή σημασία είναι ο τρόπος με τον οποίο μεγενθύνει με τη φαντασία του τα ερεθίσματα που δέχεται, τα φορτίζει και τα παίζει ως «σενάρια» στο κεφάλι του.
Τέτοιες μηχανές αυτοερεθισμού είναι και οι κοινωνίες στις οποίες ζούμε: κλειστά «κουτιά» που παράγουν αδιάκοπα ερεθισμούς, διεγείροντας τον ίδιο τον εαυτό τους.
Τι άλλο είναι, πράγματι, ο ορυμαγδός τηλεοπτικών, ραδιοφωνικών, διαδικτυακών και άλλων πληροφοριών (εικόνες, ήχοι, κείμενα κ.ο.κ.) με τις οποίες οι κοινωνίες διεγείρουν ακατάπαυστα τα μέλη που τις απαρτίζουν, αν όχι προσχήματα για να πιστέψουν και να πιστέψουμε ότι ΚΑΤΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ συμβαίνει;
Τι άλλο είναι οι Βενιζέλοι, οι Σαμαράδες, οι Τσίπρες, οι Παπαρήγες, οι Μιχαλολιάκοι και οι Κασιδιάρηδες, αν όχι συμπτώματα μιας κοινωνίας που οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην κώφωση και στη μαλάκυνση εγκεφάλου;