Με ένα ευφάνταστο τίτλο και εικαστικό, το γνωστό περιοδικό Economist αναπαριστά γλαφυρά την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ευρωζώνη με την γερμανίδα καγκελάριο να αρνείται να δώσει σωσίβιο, και να προτιμά τα μαθήματα κολύμβησης.
Ουσιαστικά το άρθρο λέει ότι η Γερμανία δεν πτοείται από τις εκκλήσεις πολιτικών και οικονομολόγων από όλον τον κόσμο να υπερασπιστεί με την τσέπη της το ευρώ, και αντίθετα προτιμά τον μακρύ, επίπονο και αμφίβολο δρόμο της δημοσιονομικής πειθαρχίας.
Πειθαρχία την οποία η Άνγκελα Μέρκελ επιβάλλει μέχρι τέλους στις αδύναμες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, παραδίδοντας μαθήματα (ή Μνημόνια αν προτιμάτε) στις οικονομίες που έχουν ναυαγήσει και κινδυνεύουν να πνιγούν.
Το άρθρο τονίζει ότι η μέχρι τώρα διαχείριση της κρίσης από την Σιδηρά Καγκελάριο δείχνει ότι επιμένει να καθυστερεί τη λήψη αποφάσεων που τελικά λαμβάνονται με μεγάλη καθυστέρηση, χωρις να πείθουν πλέον τις αγορές: Στην αρχή ήταν κατά των πακέτων διάσωσης, για να αλλάξει γνώμη μετά. Αντιδρούσε στη διάσωση της Ελλάδας, αντιστεκόταν στην ίδρυση ενός Μόνιμου Μηχανισμού διάσωσης και ασκούσε βέτο στη χρήση των χρημάτων του για την αγορά ομολόγων από τη δευτερογενή αγορά. Αλλά σε κάθε περίπτωση, επισημαίνει ο αρθρογράφος, η κυρία Μέρκελ τελικά υποχώρησε – πολύ πολύ αργά πια σύμφωνα με όσους της ασκούν κριτική.
Μέχρι τον Ιούλιο, η Μέρκελ θα έχει ψηφίσει στο γερμανικό Κοινοβούλιο την ίδρυση του μόνιμου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), του Ταμείου στο οποίο αρχικά η ίδια είχε θέσει βέτο, συνεισφέροντας περί τα 13 δισ. ευρώ από τον πλούσιο γερμανικό κορβανά. Και αυτή, σύμφωνα με τον Economist, θα είναι η αιτία για να εκτιναχθεί το έλλειμμα του γερμανικού Προϋπολογισμού από τα 26 δισ. ευρώ στα 35 δισ.!
Η δικαιολόγηση αυτού του οικονομικού ανοίγματος στον γερμανικό λαό δεν θα είναι ο μόνος πονοκέφαλος για την κυρία Μέρκελ. Αν όλα πάνε στραβά, και οι χώρες του Νότου χρεοκοπήσουν, τότε η συνολική έκθεση της γερμανικής οικονομίας θα είναι περίπου 280 δισ. ευρώ, δηλαδή 25% παραπάνω από το συνολικό ΑΕΠ της Ελλάδας το 2011!
Τα πράγματα όμως για την καγκελάριο αναμένεται να γίνουν ακόμα χειρότερα στο άμεσο μέλλον, τονίζει ο Economist. Με την Ισπανία να παραπαίει λόγω της κρίσης στις τράπεζες και της χρεοκοπίας των Περιφερειών της, και την Ιταλία στη γωνία να περιμένει τη δική της σειρά να μπει στο μάτι των αγορών, σχηματίζεται ένα μέτωπο δυνάμεων που ζητά από την κυρία Μέρκελ να πει ναι στα ευρωομόλογα, να δώσει περισσότερο χρόνο σταθεροποίησης στις οικονομίες του Νότιου και να δώσει απευθείας από την ΕΚΤ χρήματα στις ισπανικές τράπεζες. Και για κερασάκι, να συναινέσει στην τραπεζική ένωση της Ευρώπης με ένα μηχανισμό που θα εξασφαλίζει πανευρωπαϊκά τις καταθέσεις όλων των ευρωπαίων πολιτών. «Θα υποχωρήσει σε όλα αυτά η Μέρκελ;» ρωτά ο Economist και απαντά: «Μην το έχετε και σίγουρο»...
Κι αυτό γιατί παρ' όλες τις σταδιακές υποχωρήσεις της, η Άνγκελα Μέρκελ βλέπει τον εαυτό της ως την υπέρμαχο μιας αρχής. Της αρχής που λέει ότι η Γερμανία δίνει μόνο αν έχει να κερδίσει κάτι: οι χώρες του Νότου παίρνουν βοήθεια, μόνο αν μεταρρυθμιστούν. Για παράδειγμα, η βοήθεια στην Ελλάδα δόθηκε μόνο με ένα σκληρό πακέτο δημοσιονομικής προσαρμογής.
Ωστόσο, η άνοδος του Ολάντ και η δημιουργία του γαλλοιταλικού άξονα μπορεί να διαλύσει αυτήν την αρχή. Οι Γερμανοί φοβούνται ότι το ευρωομόλογο μπορεί να ενθαρρύνει τις αναξιόπιστες χώρες να συνεχίσουν ανενόχλητες να δαπανούν παραπάνω από όσα δικαιούνται. Το ίδιο ισχύει και για την τραπεζική ένωση της Ευρωζώνης, που θα σημάνει ότι οι γερμανικές τράπεζες θα μπουν ως εγγυητές για τις καταθέσεις άλλων χωρών.
Αυτά τα ερωτήματα, υπογραμμίζει ο Economist, αγγίζουν την καρδιά του προβλήματος, καθώς διαλύουν τη σύνδεση ανάμεσα στο χρέος και την υπευθυνότητα. Και αυτό είναι κάτι που ούτε το γερμανικό Σύνταγμα επιτρέπει ούτε η Μέρκελ θέλει να προχωρήσει αν δεν υπάρχει πρώτα βαθύτερη πολιτική ένωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και βαθύτερη πολιτική ένωση συνεπάγεται ένα ομοσπονδιακό κράτος, με κοινή οικονομική πολιτική και ένα κοινοβούλιο όπου η Γερμανία θα έχει την αντιπροσώπευση που θέλει...