Από τη Γαλλική Επανάσταση και δώθε, ο «λαός» υπήρξε πάντοτε απολύτως συνένοχος σε κάθε είδους ανεξίλαστο πολιτικό-κοινωνικό αμάρτημα ή έγκλημα, το οποίο διέπρατταν οι εκάστοτε "κύριοί" τους.
'Οσο αντιδραστική κι αν φαντάζει μια τέτοια άποψη, το πραγματικά προκλητικό στοιχείο στα όσα συνέβησαν χθες ΔΕΝ ήταν και τόσο το αδιαμφισβήτητα αποτρόπαιο βίαιο ξέσπασμα μπροστά στα μάτια του φιλοθεάμονος κοινού όσο οι εξοργιστικά «σεμνές», στερεότυπες δηλώσεις των αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων που αποφάσισαν να λουφάξουν «κάνοντας την πάπια», λες και δεν είναι αυτά τα ΚΑΤ' ΕΞΟΧΗΝ υπεύθυνα για τη διαμόρφωση του επί δεκαετίες σαθρού κλίματος που έχει οδηγήσει στα φαινόμενα μαζικής ψύχωσης, των οποίων γινόμαστε μάρτυρες σήμερα.
Έχει έρθει αμετάκλητα πλέον η στιγμή όσοι νοήμονες άνθρωποι έχουν απομείνει στον ελλαδικό ερειπώνα να σταματήσουν να βαυκαλίζονται, εξατομικεύοντας το κακό στην περίπτωση ενός εν εξάλλω εκπροσώπου ακροδεξιού κόμματος, πιστεύοντας πως έτσι το εξορκίζουν, και να δουν κατάματα την αλήθεια. Το γεγονός δηλαδή ότι ο «λαός», αυτή η αφηρημένη, σχετικά πρόσφατα επινοημένη (μόλις το 18ο αιώνα) οντότητα, και δη ο ελληνικός «λαός», του οποίου το ιστορικό συλλογικό παρελθόν τετελεσμένα πλέον δεν συνάδει με την έλλειψη πολιτικής συνείδησης που αδιάλειπτα επιδεικνύει, ΑΔΥΝΑΤΕΙ να αποτελέσει δεξαμενή προοπτικών και θετικών υποσχέσεων.
Το φαινόμενο Golden Dawn δεν είναι παρά μία αντήχηση πράσινων και μπλε δομών και πρακτικών. Διότι, σημασία δεν έχει μόνο το τι κάνεις, αλλά και το τι ΔΕΝ κάνεις για να αποτρέψεις πράγματα και καταστάσεις. Και το δικέφαλο πρασινομπλέ τέρας δεν έκανε τίποτα, παρά μόνον να επιβάλλει τους δικούς του όρους οικονομικο-πολιτικής κυριαρχίας. Το επί δεκαετίες διαιωνιζόμενο έλλειμμα πολιτικής βούλησης από την πλευρά των κατ' επίφαση «δημοκρατικών» δυνάμεων να χτίσουν ένα ορθολογικό κοινωνικό κράτος εκβάλλει αναπόφευκτα στη σημερινή κατάσταση.
Ας μην σπεύσει κανείς να αντιτείνει πως το παραπάνω επιχείρημα δεν κάνει τίποτα άλλο από το να νομιμοποιεί «καταχερίσματα» σαν το χθεσινό. Ό,τι κι αν συνέβη χθες δεν πρέπει να μας παραπλανήσει και να μας κάνει να πιστέψουμε πως επιτέλους το απόστημα έσπασε, αποκαλύπτοντας τις σκοτεινές δυνάμεις που διατρέχουν και δηλητηριάζουν τον κοινωνικό ιστό. Διότι, ΑΥΤΟΣ είναι ως επί το πλείστον ο κοινωνικός ιστός και δεν πρέπει να εκπλήσσεται κανείς. Ήδη δηλητηριασμένος, βαθιά αποσαθρωμένος.
Από τη Γαλλική Επανάσταση και δώθε, ο «λαός» υπήρξε πάντοτε απολύτως συνένοχος σε κάθε είδους ανεξίλαστο πολιτικό-κοινωνικό αμάρτημα ή έγκλημα, το οποίο διέπρατταν οι εκάστοτε «κύριοί» τους. Και αυτό γιατί αν δεν υπάρχει η αναγκαία ομοθυμία και το απαραίτητο κοινό συνειδησιακό υπόστρωμα από την πλευρά του ετερογενούς συνονθυλεύματος που φέρει το όνομα «λαός», καμία νομική ή δικαιϊκή δικλείδα δεν μπορεί να διασφαλίσει την ευρυθμία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ειδικά δε όταν αυτή γίνεται έρμαιο διαβρωμένων από την εξουσιολαγνεία και την απληστία δημαγωγών πολιτικών.
Ούτε κι αυτό όμως πρέπει να μας εκπλήσσει, διότι η πολιτική υπήρξε ανέκαθεν συνώνυμη της δημαγωγίας, στο μέτρο που απώτατος στόχος της δεν ήταν να αρθρώσει «αλήθειες», αλλά να πείσει. Η «πειθώ», ο ρητορικός χειρισμός του πλήθους και η κινητοποίησή του συνιστούν την ουσία του πολιτικού και όχι η αγωγή ή η διαφώτιση.
Παρατηρώντας λοιπόν από απόσταση τα χθεσινά συμβάντα και κοιτάζοντάς τα με ψύχραιμο μάτι, η χθεσινή στερεότυπη στάση των αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων - τα οποία ειρήσθω εν παρόδω ωφελούνται απίστευτα από τις θορυβώδεις εξελίξεις - φαντάζει απελπιστικά εξοργιστική, τρομακτικά βίαιη, ουσιωδώς σατανική, αποδεικνύοντας πως ο σύγχρονος πολιτικός, αν δεν είναι απλά χοντρόπετσος καιροσκόπος, είναι σίγουρα ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ.