Η Ελένη Χαρμπίλα ζει και εργάζεται στο Λος Άντζελες. Ηθοποιός, μουσικός, δημοσιογράφος που γράφει στην «Καθημερινή», μια κοπέλα πολυτάλαντη και λαμπερή, που παλεύει να πραγματοποιήσει το όνειρό της και μέχρι τώρα τα καταφέρνει μια χαρά. Έχει κυκλοφορήσει ήδη έναν δίσκο, έχει εμφανιστεί δίπλα στον Αλ Πατσίνο και αυτή τη στιγμή ετοιμάζεται να συνεργαστεί με την εταιρεία του Ντέιβιντ Λιντς. Την ώρα που ξημέρωνε στο Λ.Α., βρήκε λίγο χρόνο να απαντήσει στις ερωτήσεις της iefimerida...
Φωτο: Στάθης Μαμαλάκης
Ποιο είναι το πιο τολμηρό πράγμα που έχεις κάνει;
Μου είναι δύσκολο μερικές φορές να διακρίνω μεταξύ τολμηρού και παράτολμου... η πιο safe απάντηση θα ήταν ότι το πιο τολμηρό πράγμα που έχω κάνει είναι πως έχω δώσει το δικαίωμα στον εαυτό μου να ακολουθώ το πάθος μου.
Πες μου μερικούς ανθρώπους που βρίσκεις γοητευτικούς.
Βρίσκω γοητευτικό κάποιον μόνο εφόσον τον γνωρίσω, δεν μπορώ να γοητευτώ απλώς από την εικόνα του μέσα από ένα περιοδικό ή μια ταινία. Σε γενικές γραμμές, μου αρέσουν οι άνθρωποι που κάνουν το μυαλό μου να ταξιδεύει, που με μαθαίνουν κάτι καινούργιο και που με κάνουν να αισθάνομαι ασφάλεια χωρίς να τους βαριέμαι...
Τι σε κουράζει πιο πολύ στον εαυτό σου;
Η αέναη κίνηση στις ρόδες του μυαλού μου (οι οποίες με εκτροχιάζουν κιόλας μερικές φορές). Εξουθενωτικό.
Υπάρχει κάποια περίοδος της ζωής σου που νοσταλγείς.
Νοσταλγώ μερικές φορές το «μικρόκοσμο» του παιδικού μου δωματίου... τις μικρές πόλεις που έφτιαχνα με Playmobil, το μικροσκόπιο μέσα από το οποίο κοιτούσα έντομα αλλά και ένα μικρό ρομπότ που είχα ονομάσει Σπύρο.
Πόσο συχνά σού λείπει η Ελλάδα; Αναρωτιέσαι ποτέ τι θα είχες γίνει αν έμενες εδώ;
Σίγουρα μου λείπουν πολύ οι φίλοι μου και η οικογένειά μου. Έχω αναρωτηθεί πώς θα ήμουν αν είχα μείνει στην Αθήνα και νομίζω ότι θα είχα χάσει ένα μαγικό κομμάτι της ζωής μου, το οποίο οφείλω ακριβώς στο ότι βρίσκομαι στην Αμερική. Μάλλον θα ακουστεί γελοίο, αλλά για μένα το «Αmerican dream» δεν έχει πεθάνει!
Ποια είναι η εικόνα που έχουν οι ξένοι για την Ελλάδα και για τους Έλληνες;
Έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια. Πριν καμιά διετία, η Ελλάδα ακόμα σήμαινε για τους Αμερικανούς νησιά, αρχαία και καλοπέραση, αλλά τώρα, δυστυχώς, μας συνδέουν πιο πολύ με το... οικονομικό άχθος της Ευρώπης.
Πόσο μεγάλη σημασία δίνεις στην εξωτερική εμφάνιση κάποιου που γνωρίζεις για πρώτη φορά; Σε επηρεάζει θετικά ή αρνητικά;
Θα ήταν ψέματα αν σου έλεγα ότι η συμμετρία και η ομορφιά πάνω σε ένα πρόσωπο δεν με τραβάει... αλλά σίγουρα δεν είναι αυτό που με κρατάει πάνω από μερικά λεπτά.
Ποιες ανάγκες σου καλύπτει η μουσική; Ποιες ψυχικές καταστάσεις εκφράζεις συνήθως όταν τραγουδάς;
Η μουσική μού δίνει τη μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης από οποιοδήποτε άλλο δημιουργικό μέσο. Όταν τραγουδάω, δεν σκέφτομαι πάντα κάτι το συγκεκριμένο, απλώς αφήνω το mood του κομματιού να με οδηγήσει.
Τι σου δίνει μεγαλύτερη έμπνευση, η χαρά ή η λύπη;
Η λύπη ποτέ δεν αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για μένα. Αντιθέτως, με οδηγεί σε δημιουργική «αναπηρία». Όσον αφορά τη χαρά, δεν τη χρησιμοποιώ για κάτι άλλο, θέλω απλώς να τη ζω. Μάλλον αυτό που με εμπνέει είναι η αίσθηση του ανεκπλήρωτου.
Ποια είναι η γνώμη σου για τη Lady Gaga;
Μου ήταν τελείως αδιάφορη μέχρι που την είδα live. Εκεί άλλαξα γνώμη όταν την είδα να παίζει πιάνο με τα τακούνια της και να κάνει stage diving ημίγυμνη.
Ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος που άκουσες τελευταία;
Πολύ δύσκολο να διαλέξω έναν... αλλά ίσως η (ντόπια Λοσαντζελιώτισσα) Zola Jesus είναι για μένα η πιο όμορφη έκπληξη φέτος.
Πού θα πήγαινες οπωσδήποτε κάποιον που θα σε επισκεπτόταν στο Λ.Α.; Πες μου 5 μυστικά της πόλης…
Στο νεκροταφείο Hollywood Forever, όπου το καλοκαίρι γίνονται προβολές παλιών ταινιών και μπορείς να κάνεις πικ νικ στο γρασίδι. Στο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο (DRAGON), το οποίο έχει παλιούς χάρτες και χειρόγραφα, βιβλία μινιατούρες έως και μαγικά… ξόρκια! Βόλτα στις μικρές γκαλερί ντόπιων καλλιτεχνών στη Venice Beach. Στο ξενοδοχείο Chateau Marmont για απογευματινό ποτό. Για bowling σε ένα παλιό bowling center από τα ’50s, κοντά στο σπίτι μου.
Υπάρχει πολύ κάτι που θα ήθελες να κάνεις και δεν έχεις τολμήσει ακόμα;
Πάντα ονειρευόμουν ένα ταξίδι στο φεγγάρι, αλλά δεν με βλέπω να το τολμώ ακόμα...
Τι σου αρέσει πολύ να κάνεις;
Μου αρέσει να παίζω το μπάσο μου όταν είμαι μόνη μου... να μοιράζομαι ποτά, τσιγάρα και όμορφες συζητήσεις με καλή παρέα, αλλά και να ακούω βινύλια jazz (η επαφή της βελόνας με τον δίσκο κάνει το συγκεκριμένο είδος μουσικής ακόμα πιο γοητευτικό).
Πώς γνώρισες τον Λιντς και τον Μπανταλαμέντι;
Τον πρώτο στο κέντρο υπερβατικού διαλογισμού στο Λ.Α, όταν άρχισα να... διαλογίζομαι, και τον δεύτερο μέσω του πρώτου, αλλά στη Νέα Υόρκη. Και οι δύο τους είναι εφηβικοί μου «ήρωες» και το ότι έχω συνεργαστεί μαζί τους ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα.
Τι ετοιμάζεις αυτό τον καιρό;
Εκτός από τον καινούριο δίσκο Kid Moxie που δουλεύω εδώ και καιρό, ετοιμάζω μερικά κομμάτια για το David Lynch Foundation. Πρόκειται για μια καινούρια δισκογραφική εταιρεία, στην οποία συμμετέχουν καλλιτέχνες από indie σχήματα έως μεγάλα ονόματα όπως οι Μοby, Τom Waitts, Heather Nova, Iggy Pop. Το μεγαλύτερο κομμάτι των εσόδων του label πηγαίνει στους φιλανθρωπικούς σκοπούς που υποστηρίζει το David Lynch Foundation.
Ποια είναι η πιο μεγάλη πολυτέλεια που επιτρέπεις στον εαυτό σου;
Μου επιτρέπω τον ύπνο που υπερβαίνει τις 8 ώρες αλλά και τις βόλτες στην παραλία για να φεύγει το άγχος.
Πόσο σημαντικό ρόλο έχει παίξει ο έρωτας στη ζωή σου; Τι θα θυσίαζες για έναν έρωτα;
Έχει παίξει και συνεχίζει να παίζει καθοριστικό ρόλο. Δεν μου αρέσει η ιδέα του «θυσιάζω και θυσιάζομαι»... έχω σίγουρα κάνει υπερβάσεις, όχι σαν χάρη προς τον άλλον, αλλά μόνο όταν ήταν κάτι το οποίο ήθελα εγώ να δώσω προκειμένου να κάνω ομορφότερη μια σχέση.
Τι σημαίνει για σένα ευτυχία; Πού μπορείς να τη βρεις;
Πάντα πίστευα ότι η ευτυχία είναι στιγμές και όχι μια μόνιμη κατάσταση. Κοινός τους παρονομαστής είναι ότι σε εκείνες τις στιγμές ο διακόπτης του μυαλού μου είναι στο OFF. Κατά τα άλλα, τη συνταγή… ακόμα την ψάχνω.
Υπάρχουν μεγάλοι καλλιτέχνες σήμερα;
Φυσικά και υπάρχουν, αν και νομίζω ότι λόγω των media αλλά και του μαμούθ που ονομάζεται ίντερνετ ο μύθος γύρω από έναν μεγάλο καλλιτέχνη ξεφτίζει πιο εύκολα επειδή αντιμετωπίζεται ως κάτι το αναλώσιμο. Αλλά και εμείς, το κοινό, ίσως να έχουμε αποκτήσει τη νοοτροπία όλο και περισσότερο να καταναλώνουμε τέχνη αντί να επικοινωνούμε μέσω αυτής.
Σκέφτεσαι ποτέ τον εαυτό σου σε 10 χρόνια; Πώς θα ήθελες να είσαι;
Πάντα με φόβιζε αυτή η ερώτηση γιατί μου είναι αδύνατο να σκεφτώ πώς θα είμαι, ακόμα και σε 6 μήνες! Σε 10 χρόνια από τώρα... θα ήθελα να συνεχίζω να εκφράζομαι με όποιον τρόπο θα έχω επιλέξει αλλά και να έχω τη δύναμη να πηγαίνω κόντρα σε ό,τι με τρομάζει ή με πνίγει.
http://twitter.com/#!/KIDMOXIEMUSIC
http://davidlynchfoundationmusic.org