Ο Jef είναι πολύ νεαρός, μόλις 21 χρονών, αλλά πρόσφατα συμπλήρωσε μια πενταετία (!) στη μουσική πραγματικότητα της Αθήνας. Όταν ήταν 17 είχε εμφανιστεί στο μουσικό φεστιβάλ που είχε κάνει το περιοδικό Centro στο Gagarin και είχε κλέψει την παράσταση –ένας πιτσιρικάς που τραγουδούσε αμερικάνικες μελωδίες με την κιθάρα του και η χροιά του θύμιζε Curt Cobain. Από τότε πέρασαν τέσσερα χρόνια και από μαθητής έγινε φοιτητής, μπήκε στη δραματική σχολή, εμφανίστηκε στο θέατρο, έκανε το άγαλμα στον Δον Ζουάν του Εθνικού, έφτιαξε το μουσικό πρότζεκτ Egg Hell, κυκλοφόρησε ένα δίσκο το 2009 και έκανε ένα σωρό ζωντανές εμφανίσεις. Δεν άλλαξαν, δηλαδή, απλά… αρκετά, άλλαξαν τα πάντα. Μέσα του, γύρω του, τα μουσικά του ακούσματα. Το μόνο που έχει μείνει το ίδιο είναι η αγάπη του για τη μουσική και η «αγωνιστική» του διάθεση να τα βγάλει πέρα και να πετύχει. «Ο Jef Marawi γεννήθηκε το 1990 από μπαμπά Σύριο, μαμά Βραζιλιάνα και παππού Έλληνα» αναφέρει ο ίδιος, και το μουσικό του αποτύπωμα «έχει την καταγωγή του στην τραγουδοποιία του Thom York, του Elliott Smith και του Chico Buarque και ανακατευθύνεται σε bossa nova, freak folk και βαλκανικά μονοπάτια». Οι στίχοι του αφηγούνται «μικρές ιστορίες καθημερινού φαντασιακού με σαρκαστικές διαθέσεις» και όσο περνάει ο καιρός γίνονται όλο και πιο ώριμοι.
Ο νέος του δίσκος [που είναι ένα πολύ προσεγμένο «πακέτο» φτιαγμένο στο χέρι, με κουτί μπουμπουνιέρας, τέσσερα brownie και «λιγδιασμένα» ριζόχαρτα να συνοδεύουν το CD] έχει μια ιδιαιτερότητα: απαιτεί να συνοδέψεις το κάθε ένα από τα τέσσερα κομμάτια με τα ισάριθμα brownie που περιέχει η συσκευασία, γι’ αυτό και ο τίτλος είναι «Brownie Crumbs». «Επιχειρεί να διευρύνει την εμπειρία ακοής, όρασης και αφής που παραδοσιακά προσέφερε η συμβατική συσκευασία ενός δίσκου», εξηγεί. «Με διανομή αποκλειστικά στα live που ξεκινάω αυτήν την εποχή, τα 4 νέα κομμάτια κάθε συσκευασίας αντιστοιχούν σε 4 φρεσκοψημένα brownies που θα συνοδεύουν την πρώτη ακρόαση ως γεύση και τις επόμενες ως ανάμνηση»…
Φωτο: FREDDIE F.
Ποιος είναι ο Jeff; Πώς θα συστηνόσουν σε κάποιον άγνωστο;
Σίγουρα με έναν υπερβολικά awkward τρόπο. Θα ήθελα να ρίξουν μια ματιά στην δουλειά μου, αλλά από εκεί και πέρα το θέμα είναι το τι θα ήθελαν αυτοί να μάθουν για μένα. Και εγώ για αυτούς.
Πώς είναι να μεγαλώνεις σε μια πολυεθνική οικογένεια;
Είχε πολλές θετικές πλευρές, κυρίως τις προφανείς, αλλά όμως και μια περίεργη έλλειψη συνοχής όσο αφορά την σχέση μου με τις χώρες των γονιών μου, τη Βραζιλία και τη Συρία. Πάντα τις αγαπούσα όλες και πάντα δυσκολευόμουν να εξηγήσω από που είμαι.
Ποια ήταν τα πρώτα σου ακούσματα;
Τα πρώτα μου ακούσματα έρχονται κυρίως από το συρτάρι με CD που είχε ο θείος μου στο δωμάτιο του στην Βραζιλία. Nirvana, Radiohead, Propagandhi, Peppers, Rage, τέτοια πράγματα. Εκεί μέσα ήταν και ο πρώτος δίσκος που θυμάμαι να πιάνω στα χέρια μου, το self-titled των Mr. Bungle (έκανα δέκα χρόνια για να το ακούσω). Απίστευτο εξώφυλλο, το φοβόμουν πάρα πολύ. Παλαιότερα άκουγα και Spice Girls, αλλά μάλλον δεν είχα ακόμα συνειδητοποιήσει πως άκουγα μουσική τότε. Μου λείπει αυτό. Επίσης είχα μεγάλο κόλλημα μικρός με παραμύθια σε κασέτες και CD. Ο αγαπημένος μου ήταν ο Σπύρος Μπιμπίλας. Τρομερός παραμυθάς. Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα ήταν το soundtrack του Batman & Robin όταν ήμουν 7 χρονών.
Υπάρχει κάτι που σε έχει με οποιονδήποτε τρόπο διαμορφώσει; Ή κάποιος…
Όταν ήμουν 15 χρονών είχα ένα ατύχημα με skate σε μια ράμπα στην Βραζιλία. Έσπασα την λεκάνη μου και πέρασα έξι μήνες με πατερίτσες. Είναι σίγουρα η πιο σκοτεινή αλλά και περίεργη περίοδος της ζωής μου. Άρχισα να γράφω, να διαβάζω πιο πολύ και τότε έπιασα ίσως για πρώτη φορά κιθάρα με σκοπό να παίξω κάτι. Όταν γύρισα Ελλάδα είχα ακόμα τις πατερίτσες. Ένας γνωστός του πατέρα μου, ο κύριος Νίκος, με πήγαινε και με έφερνε από το σχολείο κάθε μέρα, για αρκετό καιρό. Φοβερός παππούς, με έλεγε συνέχεια «πασσά μου». Την πρώτη φορά που πήγα στο σχολείο μόνος μου ήταν μια εντελώς διαφορετική στιγμή για μένα. Δεν ξαναείδα ποτέ τον κύριο Νίκο.
Πες μου μερικούς ανθρώπους που θωρείς σημαντικούς.
Τους γονείς μου, τους θείους μου, τους παππούδες μου, τον Θείο Κώστα.
Υπάρχει μία περίοδος της ζωής σου που νοσταλγείς;
Την περίοδο που ζούσα στο σπίτι του αδερφού μου στην Βραζιλία.
Για ποιο λόγο ασχολήθηκες με τη μουσική;
Ίσως γιατί ήθελα να μοιάσω στους μουσικούς που θαύμαζα. Δεν είμαι και πολύ σίγουρος πλέον. Μ' αρέσει πολύ η αμεσότητα της εκτόνωσης που σου προκαλεί το να παίζεις η να ακούς μουσική.
Υπάρχει κάτι που θα ήθελες πολύ να κάνεις;
Να ταξιδέψω στην Ιαπωνία.
Πόσο σε έχει επηρεάσει η κρίση;
Αρκετά, κυρίως πρακτικά.
Τι σου δίνει χαρά;
Βόλτες ή ταξίδια με οχήματα που δεν οδηγώ εγώ, το να παίζω βιντεοπαιχνίδια, τα θεωρώ ίσως την σπουδαιότερη σύγχρονη μορφή τέχνης. Και άλλα πολλά, λιγότερο ενδιαφέροντα.
Τι σε ενοχλεί πιο πολύ γύρω σου; Στους ανθρώπους.
Η δυστυχία, ειδικά ως όπλο.
Να πούμε για το νέο δίσκο σου; Πώς τον έφτιαξες; Πώς προέκυψε η ιδέα των brownies;
Είναι ουσιαστικά ένα EP με 4 τραγούδια, ένα για κάθε φρεσκοψημενο brownie, τα οποία θα υπάρχουν μέσα σε ένα ασπρόμαυρο κουτί και θα είναι διαθέσιμα μόνο σε live, για να είναι πάντα φρέσκα. Υπάρχουν 120 κόπιες. Πολύ ψήσιμο μπροστά μας. Τα πρώτα ταψιά τα έχω κάνει εγώ, αλλά θα υπάρξει βοήθεια από φίλους για το live. H ιδέα μου ήρθε την εποχή που κάναμε πρόβες για το Συρανό ντε Μπερζεράκ. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση η σκηνή του ζαχαροπλαστείου του Ραγκενώ, στην οποία ο ζαχαροπλάστης αυτός ανακαλύπτει πως η γυναίκα του είχε χρησιμοποιήσει κάποια από τα αγαπημένα του ποιήματα ως περιτυλίγματα για τα γλυκά που πουλούσαν. Έτσι, μου κόλλησε αυτή η ιδέα. Τα brownies έχουν συναισθηματική αξία ως γλυκό για μένα. Το όλο πακέτο έγινε βήμα προς βήμα, πολύ αργά, για οικονομικούς κυρίως λόγους. Είχα επίσης την υποστήριξη κάποιων φίλων μου σε όλους σχεδόν τους τομείς, το οποίο κάνει την υλοποίηση αυτού το ΕΡ μια ενδιαφέρουσα συλλογική προσπάθεια.
Μαγειρεύεις;
Μαγειρεύω μερικές φορές. Κυρίως εύκολα πιάτα. Πρόσφατα άρχισα να φτιάχνω πανσετα με έναν παραδοσιακό βραζιλιάνικο τρόπο, το οποίο πρέπει να είναι το πιο ανθυγιεινό φαγητό στον κόσμο. Να φανταστείς το λένε 'Jesus Call Me' εκει. Το αγαπημένο μου φαγητό είναι το churrasco (βραζιλιάνικα ψητά κρέατα) και το σούσι.
Θα μου πεις τη συνταγή των brownies;
Η συνταγή είναι απλή, αλλά την λέω μόνο σε όσους βοηθάνε με το ψήσιμο!
Πόσο δύσκολο είναι να επιβιώσει κάποιος στην Αθήνα με λίγα λεφτά; Πώς τα βγάζεις πέρα;
Πάντα έβγαινα λίγο, αυτό βοηθάει. Η κρίση ευνοεί τους Nerds και την Τέχνη.
Τι σε φοβίζει πιο πολύ;
Ίσως ο φόβος με φοβίζει πιο πολύ. Όπως με τις κρίσεις άγχους φοβάσαι την πιθανότητα να σου ξανασυμβούν, ο φόβος από μόνος του ως λειτουργία είναι ένα αρκετά τρομακτικό πράγμα. Αλλά και όμορφο αν το δεις και καθαρά ως λειτουργία του μυαλού σου.
Τι θα θεωρούσες επιτυχία; Ποιο είναι το ιδανικό μέλλον για σένα;
Να κάνω παρέα με τον Todd Howard.
Πες μου για το live της Δευτέρας...
Θα είναι ένα αρκετά διαφορετικό live από αυτά που έχω συνηθίσει να κάνω. Θα είναι κάτι σαν την πρώιμη μορφή του σχήματος που θα ήθελα πάντα να έχω, αν είχα φανταστικό φίλο ο οποίος να ήξερε να παίζει σίνθια. Ναι.
Napoleon Το είναι ένα από τα κομμάτια του EP.
«Στα live -που ξεκινάνε τη Δευτέρα στο Six D.o.g.s.- ο Egg Hell θα επιδοθεί σε ακριβείς εκτελέσεις των Brownie Crumbs και ανακριβείς εκτελέσεις παλαιότερων και νεότερων συνθέσεων, καθώς και διασκευών. Στη σκηνή θα εμφανίζεται σχεδόν μόνος του…».
www.last.fm/music/Egg+Hell
www.myspace.com/egghell
Six D.o.g.s, Δευτέρα 9 Μαΐου 2011, στις 9.30 μμ. Με ελεύθερη είσοδο.