Επέλεξε να αφήσει την τελευταία της πνοή λίγα μέτρα από τη γωνία που κάποτε αναβόσβηνε η ταμπέλα του πιο φημισμένου κέντρου του Χάρλεμ την εποχή της ποτοαπαγόρευσης, του σουίνγκ και της τζαζ. Όχι ιδιαίτερα δίκαιης αλλά αδιαμφισβήτητα συναρπαστικής...
Κλείνοντας τα μάτια η Χουανίτα Μπουασό πήρε μαζί της τις εικόνες μιας ασπρόμαυρης εποχής, γεμάτης αντιθέσεις, σκληρότητα, αφροαμερικανές καλλονές, λευκούς θαμώνες και βελούδινες φωνές. Ακόμα και τα λαμπερά φώτα του Παρισιού όπου ζούσε τα τελευταία πολλά χρόνια της ζωής της δεν κατάφεραν να την κρατήσουν μακριά από το σημείο όπου χτυπούσε η καρδιά της πλέον ατμοσφαιρικής εποχής της Νέας Υόρκης.
Γύρισε στο Μανχάταν, νοίκιασε ένα διαμέρισμα κοντά στη γωνία του 142ου δρόμου και της Λεωφόρου Λένοξ κι άφησε την τελευταία πνοή στα 100 της χρόνια νιώθοντας στο δέρμα της τον καπνό της μεγάλης σάλας με τους σαξοφωνίστες...
Η Χουανίτα είχε την τύχη να είναι ένα από τα κορίτσια του θρυλικού νυχτερινού κέντρου του Μανχάταν όπου η υψηλή κοινωνία της Νέας Υόρκης μάθαινε τα πρώτα βήματα του σουίνγκ και έσπαγε τους αυστηρούς κανόνες της ποτοαπαγόρευσης.
Οι χορεύτριες που τολμούσαν να ζητήσουν δουλειά στο Cotton Club έπρεπε να είναι αδύνατες αλλά με σέξι καμπύλες, τουλάχιστον 1,60 μ., με λαμπερό δέρμα και μικρότερες των 21 χρόνων.
Οι πελάτες ήταν αυστηρά λευκοί, πλούσιοι και διάσημοι οι οποίοι αυτοί και μόνο αυτοί είχαν το δικαίωμα να απολαύσουν τα φημισμένα τζαζ συγκροτήματα της εποχής, τους σπουδαιότερους ερμηνευτές της τζαζ όπως οι Λένα Χορν, Ντιούκ Έλινγκτον, Καμπ Κάλογουεϊ, Έλα Φιτζέραλντ, Φατς Γουάλερ, Ντίζι Γκιλέσπι, Μπίλι Χάλιντεϊ και Λούις Άρμστρονγκ .
Δίπλα στους θρύλους αυτούς δούλεψε και η Χουανίτα Μπουασό, στις αρχές του '30. Το 2002 έγινε μάλιστα σημείο αναφοράς του ντοκιμαντέρ «Το κορίτσι του Cotton Club» που προβλήθηκε το 2002.
Η περίφημη ερμηνεύτρια των Blues, Ετα Τζέιμς έγραψε στην αυτοβιογραφία της: «Ήθελα να είμαι σπάνια, ήθελα να ξεχωρίσω. Ήθελα να έχω εξωτική ομορφιά σαν ένα κορίτσι της χορωδίας του Cotton Club και ήθελα να είμαι εντυπωσιακή σαν την πιο φανταχτερή πόρνη του δρόμου. Ήθελα απλά να υπάρχω».
Το Cotton Club, αφεντικό του οποίου ήταν ο περιβόητος γκάγκστερ της εποχής, Dutch Schltz, λειτούργησε από το 1923 έως το 1940, έζησε τις πιο μεγάλες δόξες του στην καρδιά της ποτοαπαγόρευσης και αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι της λεγόμενης Αναγέννησης του Χάρλεμ.