Τη δική της εκδοχή για την «παραλυσία της Ελλάδας» παρουσιάζει σήμερα η έγκυρη εφημερίδα Financial Times με άρθρο του Ελληνα καθηγητή Νομικής της Οξφόρδης Παύλου Ελευθεριάδη.
Ο αρθρογράφος εξηγεί τα τρία αίτια που εξηγούν την ελληνική κρίση που είναι το μίσος, τα κόμματα και τα ΜΜΕ, όπως γράφει.
«Ως Έλλην πολίτης» γράφει ο αρθρογράφος, «γνωρίζω εδώ και χρόνια τη φρικτή κατάσταση της δημοσιονομικής μας θέσης. Το πολιτικό σύστημα, όμως, απέτυχε να αντιδράσει, όπως απέτυχε και να σχηματίσει κυβέρνηση συνασπισμού. Οι εκλογές του Ιουνίου είναι ένα στοίχημα επειδή τα ακραία κόμματα έχουν την πρωτοβουλία. Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Οι αιτίες βρίσκονται σε τρεις παράγοντες της ελληνικής πολιτικής ζωής, που έχουν περάσει απαρατήρητοι».
Ως πρώτη αιτία αναφέρει την «καλλιέργεια του μίσους». «Η κληρονομιά από τον εμφύλιο πόλεμο του 1946-1949 ήταν η συνεχής και ταπεινωτική δίωξη της Αριστεράς. Η ελληνική κοινωνία της δεκαετίας του 1950 ήταν βαθιά ιεραρχική σε όρους οικογένειας και τάξεων. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου δημιουργήθηκε μία ακόμη ιεραρχία: οι Αριστεροί και άλλοι αντικομφορμιστές θεωρήθηκαν επικίνδυνοι και μη πατριώτες και διώχθηκαν από έναν μηχανισμό καταπίεσης, που παροπλίστηκε μόνο με την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974.
Όταν οι σοσιαλιστές κέρδισαν την εξουσία το 1981 δημιούργησαν μία νέα ιεραρχία. Έδωσαν στους Αριστερούς υποστηρικτές τους θέσεις στον δημόσιο τομέα, προαγωγές και κρατικά συμβόλαια. Η Δεξιά χαρακτηρίστηκε επικίνδυνη και μη πατριωτική.
Η ρητορική του μίσους συνεχίζεται και σήμερα. Η ελληνική δημόσια ζωή εξακολουθεί να είναι θεατρική και δηλητηριώδης. Τα κόμματα της Αριστεράς χαρακτηρίζουν τη στήριξη από την Ε.Ε. πράξη βαρβαρότητας και έγκλημα. Τα κόμματα της Άκρας Δεξιάς αποκαλούν τους φιλοευρωπαίους ηγέτες προδότες».
Η δεύτερη αιτία της ελληνικής παρακμής είναι, σύμφωνα με τον αρθρογράφο τα ανίκανα και διεφθαρμένα κόμματα.
«Είναι σύμβολα της ανικανότητας και της διαφθοράς. Δεν έχουν το ηθικό κύρος να ζητήσουν θυσίες. Το εκλογικό σώμα έχει φτάσει στα όριά του με τη λιτότητα. Είναι, όμως, περισσότερο εκνευρισμένο με εκείνους που αθέμιτα δημιούργησαν το πρόβλημα. Κατά συνέπεια, ακόμη κι αν το 80% του εκλογικού σώματος θέλει παραμονή της χώρας στο ευρώ, το 68% ψήφισε κόμματα που αντιτίθενται στη συμφωνία στήριξης. Ήταν ο τρόπος τους να ψηφίσει υπέρ της αλλαγής.
Το παλαιό πέθανε, αλλά το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Η ξαφνική αποχώρηση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου τον Νοέμβριο ξάφνιασε άπαντες. Ελάχιστοι είχαν προβλέψει αυτήν την ταχεία πτώση των σοσιαλιστών και των συντηρητικών, που εισέρχονται στην εκλογική μάχη κλονισμένοι και εντελώς στερημένοι από ενέργεια και ιδέες. Ο αναίσχυντος λαϊκισμός της ριζοσπαστικής Αριστεράς μπορεί να της εξασφαλίσει στήριξη για λίγο καιρό ακόμη, όμως επίσης μπορεί να οδηγήσει και σε μία εντυπωσιακή πτώση. Η ελληνική κρίση είναι πλέον πολιτική».
Ο τρίτος παράγοντας, σύμφωνα πάντα με τον αρθρογράφο είναι τα ΜΜΕ.
«Ο τρίτος πολιτικός παράγοντας είναι ο θάνατος του Τύπου. Μέχρι το 1989 το ραδιόφωνο και η τηλεόραση ήταν κρατικά μονοπώλια. Μετά από σειρά ατελέσφορων δικαστικών μαχών, ορισμένοι επιχειρηματίες άρχισαν να μεταδίδουν τηλεοπτικό πρόγραμμα. Πρακτικά έκλεβαν συχνότητες. Η κυβέρνηση τότε δεν αντέδρασε. Το 1993 δόθηκαν σε οχτώ σταθμούς «προσωρινές άδειες», οι οποίες ανανεώθηκαν το 2007.
Το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε το 2010 ότι οι προσωρινές άδειες είναι αντισυνταγματικές. Η δικαστική απόφαση, όμως, δεν έφερε καμία αλλαγή. Οι πολιτικοί φοβούνται να ταράξουν τα νερά.
Πώς όμως αυτό το γεγονός οδήγησε στον θάνατο του Τύπου; Οι τηλεοπτικοί σταθμοί απορροφήθηκαν από εκδοτικούς οίκους. Οι περισσότεροι δεν σέβονται τους κανόνες για αντικειμενικότητα ή μετριοπάθεια. Η παρέμβαση των ιδιοκτητών είναι αχαλίνωτη και κραυγαλέα ιδιοτελής. Η θερμή ρητορική των πολιτικών αναπαράγεται και ενισχύεται από τους τηλεοπτικούς δημοσιογράφους. Υπάρχουν ελάχιστα περιθώρια για προβληματισμό ή συναίνεση.
Η καλλιέργεια του μίσους, η ανάδειξη της φιλοσοφίας της πλειοψηφίας και ο θάνατος του Τύπου από κοινού εξηγούν την τρέχουσα παράλυση εν μέσω της κρίσης. Η ελληνική πολιτική ζωή ιδιωτικοποιήθηκε.
Οι αδίστακτοι πολιτικοί, τα κυνικά εργατικά συνδικάτα και οι ολιγάρχες των ΜΜΕ κρατούν σε ομηρία τη δημόσια ζωή μας. Ελάχιστα νοιάζονται για το χρέος, πόσο μάλλον για τις μεταρρυθμίσεις. Δεν βλέπουν πόσο επείγον είναι να αποτραπεί η καταστροφική έξοδος από το ευρώ. Δεδομένων των εξωφρενικών τους κερδών, η εσωτερική κατανομή των πόρων είναι πολύ πιο σημαντική γι' αυτούς από το συνολικό μέγεθος της πίτας» καταλήγει ο αρθρογράφος και επισημαίνει ότι η απάντηση στο ελληνικό πρόβλημα βρίσκεται μόνο στην ανάδειξη νέων και αξιόπιστων πολιτικών κομμάτων».