Τι μπορεί να προσδοκά η Νέα Δημοκρατία από την επάνοδο της Ντόρας Μπακογιάννη; Πόσα και ποια «αγκάθια» ενδέχεται να αντιμετωπίσει η Συγγρού, εξ αιτίας αυτής της πολυσυζητημένης πολιτικής «συγκόλλησης»; Δεν έχουμε παρά να σταθμίσουμε τα δεδομένα.
Σε μια εκλογική μάχη που δεν αποκλείεται να κριθεί «στο νήμα», κάθε προσθήκη δυνάμεων είναι σημαντική. Τι μπορεί όμως να αποφέρει- και τι να προκαλέσει- η συστράτευση της Ντόρας Μπακογιάννη με τη Νέα Δημοκρατία, στο αμιγώς «αριθμητικό» πεδίο;
Βέβαιο είναι ότι η κυρία Μπακογιάννη θα «μεταφέρει» στη Νέα Δημοκρατία ένα σεβαστό τμήμα του 2,55% που απέσπασε η Δημοκρατική Συμμαχία στις 6 Μαίου. Είναι όμως απίθανο - αν όχι αδύνατο- να μπει ολόκληρο αυτό το φάσμα ψηφοφόρων στο «σακούλι» του κόμματος του Αντώνη Σαμαρά.
Πόσοι θα «επαναπατριστούν»;
Οι λόγοι είναι μάλλον προφανείς. Η Δημοκρατική Συμμαχία απευθύνθηκε στους ψηφοφόρους με μια «γραμμή» ... εφ' όλης της ύλης αντιπαράθεσης με τη Νέα Δημοκρατία. Το κόμμα του κ. Σαμαρά κατηγορήθηκε σχεδόν για όλα: Για «λαϊκισμό» και «δημαγωγία», επειδή αντιτάχθηκε στο πρώτο Μνημόνιο, για διαχρονικές ευθύνες ως προς την «αναξιοπιστία που περιβάλλει το πολιτικό σύστημα», κλπ.
Πολύ δύσκολα θα «επαναπατριστούν» στη Νέα Δημοκρατία όλοι οι ψηφοφόροι της κυρίας Μπακογιάννη, όχι μόνο επειδή είναι πολύ νωπές οι «ανταλλαγές πυρών» με τη Συγγρού, αλλά και διότι το πρόσωπο του κ. Σαμαρά παραμένει κατά βάση ... αντιπαθές στα μάτια του «φιλελεύθερου» πολιτικού ακροατηρίου.
Ενδεικτικό ήταν το γεγονός ότι ο Στέφανος Μάνος έθεσε ως προϋπόθεση επανόδου του στη Νέα Δημοκρατία την επιστροφή του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος τον είχε διαγράψει! Ναι μεν ο κ. Μάνος ηγήθηκε ξεχωριστού πολιτικού κόμματος και δεν συνέπραξε με τη ΔΗΣΥ, αλλά η στάση του είναι χαρακτηριστική του τρόπου με τον οποίο σκέφτονται πολλοί στο λεγόμενο «φιλελεύθερο» χώρο.
Τα μαχαίρια είναι ακονισμένα...
Έτσι, είναι πολύ πιθανό πολλοί ψηφοφόροι της ΔΗΣΥ να θεωρήσουν ότι η επιστροφή της κυρίας Μπακογιάννη στη ΝΔ είναι μια υπόθεση που αφορά τους προσωπικούς πολιτικούς σχεδιασμούς της μέχρι πρότινος προέδρου τους, αλλά όχι τους ίδιους.
Βεβαίως στην «πολυκατοικία» είναι ... αμοιβαία τα αισθήματα. Όχι μόνο πρόσωπα - όπως ο Φαήλος Κρανιδιώτης - που βρίσκονται κοντά στον κ. Σαμαρά, αλλά και τα στελέχη της ισχυρής, πολυάριθμης «καραμανλικής» πτέρυγας του κόμματος ασφαλώς δεν βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την επάνοδο της πολιτικού. Άλλωστε τα σχόλια στο Διαδίκτυο ήταν ... φωτιά και λάβρα, αφ' ης στιγμής διαφάνηκε η προσέγγιση της κυρίας Μπακογιάννη με το κόμμα.
Βεβαίως το προεκλογικό της περιόδου, η φαινομενική καθολική αποδοχή της πρότασης Σαμαρά για ευρύτατη «κεντροδεξιά συσπείρωση» και πρωτίστως η αναμονή ενός εκλογικού... ντέρμπι με το ΣΥΡΙΖΑ, πιθανότατα θα περιορίσουν τις εκδηλώσεις γκρίνιας.
Για την ακρίβεια: Ήδη διαμαρτύρονται κυρίως όσοι «κόβονται» από τις λίστες, όσοι «θυσιάζονται» προκειμένου να βρεθεί χώρος για τους ανθρώπους της κυρίας Μπακογιάννη. Μπορεί όμως η Συγγρού να ευελπιστεί ότι αυτού του είδους η γκρίνια εκ των πραγμάτων θα κοπάσει σε μικρό χρονικό διάστημα, χωρίς να κλυδωνίσει το κόμμα στην τελική ευθεία της προεκλογικής περιόδου. Άλλωστε «τα βουνά είναι συνηθισμένα» από τα χιόνια και τα μεγάλα κόμματα από γκρίνιες προσώπων που νιώθουν αδικημένα... .
Όλα τα κρίνουν οι κάλπες..
Τι θα γίνει όμως σε βάθος χρόνου; Εν προκειμένω ισχύει το αξίωμα πως «όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος». Εάν τυχόν η Νέα Δημοκρατία αναδειχθεί δεύτερο κόμμα, τότε ο κ. Σαμαράς θα κατηγορηθεί σφοδρά και για ... πολλά. Μια από τις αιτιάσεις θα είναι πως επανέφερε στο κόμμα την κυρία Μπακογιάννη, χωρίς καν να εξασφαλιστεί ικανοποιητικό εκλογικό αντίτιμο.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, καθώς το «προσκλητήριο Σαμαρά» προτάσσει την αναχαίτιση του «εξ αριστερών κινδύνου» και της διασφάλιση της θέσης της χώρας στην Ευρωζώνη, τίθενται σε δεύτερη μοίρα τα ιδιαίτερα ιδεολογικά χαρακτηριστικά των υπό συσπείρωση δυνάμεων. Τα θέτει άλλωστε το ίδιο το ένστικτο αυτοσυντήρησης της παράταξης.
Μετεκλογικά, όμως, θα αρχίσει να διαφαίνεται εάν και κατά πόσο η «κεντρογενής», «φιλελεύθερη» κυρία Μπακογιάννη νιώθει άνετα σε ένα κόμμα που εσχάτως συνδέθηκε με τις ...παραδόσεις της επιθετικής, «λαϊκής Δεξιάς».
Όλα αυτά θα τα δείξει ο χρόνος. Επί του παρόντος, βέβαιο είναι ότι η «συνένωση» Σαμαρά - Μπακογιάννη έγινε σε κλίμα μεγάλης ψυχρότητας. Το πιστοποίησε η ίδια η απουσία των «μου», στις προσφωνήσεις. Ακόμη και οι πολιτικοί αρχηγοί που στήριξαν την οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα το 1990, στον απόηχο των μύδρων περί «κλεφτών» και «συκοφαντών- συνωμοτών», μεγαλύτερη οικειότητα είχαν δείξει - με εκείνα τα «Ανδρέα μου», «Κώστα μου» «αγαπητέ Χαρίλαε»...