Ναι αμέ, κι εγώ είμαι η Λένω η Μπότσαρη, του καπετάνιου η κόρη. Εγώ, εμού, εμένανε (χρησιμοποιώ τρεις αναφορές στο άτομό μου, για να είμαι στο κλίμα της απονομής των βραβείων της Ακαδημίας Κινηματογράφου, που στην κατηγορία καλύτερο μοντάζ, με τρεις ταινίες υποψήφιες, έδωσε βραβείο και στις τρεις, πράγμα που σημαίνει και γαμώ τα μοντάζ, δηλαδή τύφλα να ‘χουν οι ταινίες του Τόνι Σκοτ)... εγώ, εμού, εμένανε, λοιπόν, μου αρέσουνε πολύ τα βραβεία και τα τούλια και οι μπομπονιέρες, γιατί είμαι χαζός και επιφανειακός εκ φύσεως και όπου δω γκλαμουριά χώνομαι για να πάρω μερική να την έχω δανεική.
Οπότε και εννοείται πως δεν υπήρχε περίπτωση να μην παρευρεθώ στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση την Τρίτη που μας πέρασε, για να είμαι κομμάτι της ιστορίας των ελληνικών Όσκαρ, όπως ονομάζονται. Ήταν σοφή η επιλογή μου; Ναι, στο σημείο που αφορά στην εμφάνιση της Ζωζώς Σαπουντζάκη με ένα ολοκίτρινο σύνολο και τσάντα σαν ψόφιο τριχωτό ζώο. Τρελάθηκα γιατί θυμήθηκα τα νιάτα μου που η Ζωζώκα ήταν καλεσμένη στα ρεβεγιόν του θρυλικού gay bar Αlexander’s και όλοι μαζί τη χειροκροτούσαμε και φωνάζαμε «θεά, θεά». Κάτι που έγινε και στη σάλα της «Στέγης», για άλλους όμως μάλλον λόγους. Γιατί η Ζωζώκα κλήθηκε να απονείμει το βραβείο καλύτερου μακιγιάζ; Θα σου πω. Η όλη σύλληψη της Ακαδημίας είναι να συνδέεται η τέχνη του σινεμά με την καθημερινότητα και τη ζωή, για να αποδείξουμε ότι εμείς του σινεμά δεν είμαστε αποκομμένοι από την πραγματικότητα ή κάτι άλλο ανάλογο διανοουμενίστικο που δεν μπορώ να το καταλάβω, αλλά μάλλον κι αυτοί που το σκέφτηκαν δεν μπορούν να το καταλάβουν. Γιατί δεν εξηγείται αλλιώς ότι το βραβείο σεναρίου το απένειμε ένας ψυχίατρος, επειδή όπως μας είπε όλοι μας είμαστε σεναριογράφοι εφόσον στα όνειρά μας φτιάχνουμε σενάρια, αλλά εγώ πιστεύω ότι ήθελε να μας πει ότι όλοι είμαστε του γιατρού. Προχώ η λογική της Ακαδημίας, σύμφωνα με την οποία του χρόνου θα τους πρότεινα το βραβείο ειδικών εφέ να το απονείμει ένας ουρολόγος γιατί κι εκεί υπάρχει σχέση, αν δεις το κατούρημα σαν ειδικό εφέ βροχής σε περίπτωση που είσαι ουρολάγνος. Ένα άλλο βραβείο το απένειμε η πρόεδρος του επιμελητηρίου - σωματείου - κονγκλαβίου, δεν θυμάμαι κι εγώ τι, εξαγωγών, ένα άλλο η τραγική τραγωδός Λυδία Κονιόρδου, ντυμένη μετενσάρκωση του Σάι Μπάμπα (μάλλον τη διαλέξανε επειδή συμμετείχε στην επιτροπή για τη Γιουροβίζιον), ενώ στο βραβείο ήχου διαλέξανε έναν κωφάλαλο (σοβαρολογώ) για να κάνουν τη διαφορά και να περάσουν κοινωνικό μήνυμα.
Στη διάρκεια όλης αυτής της αφόρητα βαρετής τελετής βραβείων, όλοι μαζί χειροκροτούσαμε απεγνωσμένα για να κρατηθούμε ξύπνιοι, ενώ στο φόντο έπαιζε σε λούπα ένα εκνευριστικά ζαλιστικό βίντεο με το σηματάκι της Ακαδημίας, που αν είχες πιει λίγο παραπάνω και καθόσουν, ξέρω ‘γω, δίπλα στη Μιμή Ντενίση, για παράδειγμα, που ήταν παρούσα (επειδή μάλλον είχε κάνει σινεμά και αυτή κάποτε, με την αξέχαστη ταινία «Μιρέλλα, η Σάρκα της Ηδονής»), από τον ίλιγγο θα της ξερνούσες της έρμης τα χρυσοποίκιλτα που φορούσε. Η πολύ καλή οργάνωση της βραδιάς έφτασε στο ζενίθ της όταν στην ανακοίνωση του βραβείου μοντάζ, όπως είπα και στην αρχή, δώσανε και στους τρεις υποψήφιους βραβείο, αλλά δεν είχαν προνοήσει να έχουν και τρία αγαλματάκια και έτσι πήρε μόνο ο πρώτος που ανέβηκε στη σκηνή, οι άλλοι έμειναν με τα συχαρίκια.
Άχαρος, άκαμπτος και αγέλαστος στο ρόλο του συμπαρουσιαστή ο Χρήστος Λούλης, έχασε πόντους από το νευρώδες και τρισχαριτωμένο καζολίν που ακούει στο όνομα Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, ο οποίος με ιδιαίτερα κομψό αυτοσαρκασμό προσπαθούσε να μασκάρει την απόγνωσή του απέναντι στο μπάχαλο της διοργάνωσης και το ατελείωτο των λογυδρίων του κάθε πικραμένου που βρήκε μπροστά του μικρόφωνο και το πέρασε για ραδιοφωνική εκπομπή αυτοψυχανάλυσης. Σε βαριά ύπνωση (ως είθισται) ο Τηλέμαχος Χυτήρης, ξεσήκωσε μερικά μάλλον όχι θετικά χαχανητά επιφωνήματα, ενώ στο τελικό ρεζουμέ, στα βραβεία θριάμβευσε ο ενοχλητικός, κατά τη γνώμη μου, παθολογικός μισανθρωπισμός του «Μαχαιροβγάλτη», που μπορεί στις αίθουσες να έδειξε ότι δεν αφορά καθόλου το κοινό, με 7.000 εισιτήρια (λογικό και υγιές), κέρδισε όμως τη μερίδα του λέοντος με εφτά βραβεία, μεταξύ των οποίων τα σκηνοθεσίας, σεναρίου και καλύτερης ταινίας. Αδικημένη η συγκλονιστική «Χώρα Προέλευσης» που είχε τις περισσότερες υποψηφιότητες και υποψηφιότητα της Ελλάδας για τα επερχόμενα Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας το άνισο «Αttenberg» (γύρω στα 10.000 εισιτήρια στις ελληνικές αίθουσες κι αυτό), προφανώς επειδή κάποιοι σκέφτηκαν ότι εφόσον το έχει δημιουργήσει χοντρικά το ίδιο παρεάκι που ευθύνεται για τον «Κυνόδοντα» και η αισθητική του μοιάζει σαν να ξεφυλλίζεις κατάλογο IKEA, με αφιέρωμα στην επίπλωση pop μίνιμαλ ψυχοδράματος, και τα ΙΚΕΑ είναι διεθνής αξία, έχει ελπίδες για τα Όσκαρ και αυτό. Είναι κι αυτό μια άποψη, μου αρέσει, δεν μου αρέσει, πρέπει να το δεχτώ δημοκρατικά, όπως δέχομαι δημοκρατικά και την ονομασία Ακαδημία για μια μάζωξη 200 εργατών του σινεμά, σε μια χώρα που προτιμά να στήνει Ακαδημίες βράβευσης της κινηματογραφικής τέχνης από Ακαδημίες διάδοσης και εκπαίδευσης σε αυτήν. Σαφέστατα, η λογική των βραβείων της Ακαδημίας αφουγκράζεται, επιλέγει και λειτουργεί με πολύ πιο υγιή και κινηματογραφικά κριτήρια από την παρακμιακή μπίχλα των κακόφημων Κρατικών Βραβείων Ποιότητας που είχαμε ως τώρα, όμως μέχρι να κατορθώσει η Ακαδημία τα ελληνικά της Όσκαρ να έχουν έστω και την ελάχιστη συγκρισιμότητα αξίας με άλλα εθνικά βραβεία, όπως τα Σεζάρ ή τα Γκόγια, χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά.
Γιατί, να στο πω και διαφορετικά, φίλε, η μοναδική ευρωπαϊκή μπον βιβέρ νότα όλης της βραδιάς ήταν αυτή που με το αξεπέραστο στυλ του χάρισε επί σκηνής ο διαβρωτικός κοσμοπολίτης Κωνσταντίνος Τζούμας. Για τις ταινίες αυτές καθαυτές θα προτιμούσα να μην το συζητήσουμε για φέτος τουλάχιστον, όσο κι αν αυτό δυσαρεστεί όσους ευαγγελίζονται μια φο μπιζού νέα άνθηση του ελληνικού σινεμά. Γιατί άλλο το φεστιβάλ και άλλο το σινεμά. Και με 7.000 και 10.000 εισιτήρια, συγγνώμη, φιλενάδα, αλλά σινεμά δεν υπάρχει. Ούτε καν ελίτ (της φρυγανιάς).