Επισήμως ο ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη, αλλά δεν συμμερίζονται όλες οι «τάσεις», οι βουλευτές και τα στελέχη του τη θέση αυτή.
Στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ αμφισβητείται -διακριτικώς μεν, εντόνως δε- το «πάση θυσία» της παραμονής στην Ευρωζώνη. Αρκετά στελέχη πρεσβεύουν την άποψη ότι, εδώ που φθάσαμε, θα ήταν προτιμότερη η έξοδος από την Ευρωζώνη και η συνακόλουθη δυνατότητα άσκησης οικονομικής πολιτικής, μέσω υποτιμήσεων του εθνικού νομίσματος.
Μπορεί να είναι «υπόγειες» αυτές οι «ζυμώσεις», ενίοτε όμως βγαίνουν στην επιφάνεια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων σε αντιδιαστολή προς τις δηλώσεις της βουλευτού Κεφαλονιάς, Αφροδίτης Θεοπεφτάτου.
Ο κ. Τσίπρας είπε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επιθυμεί την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη, αν και -όπως παρατήρησε- το μέλλον της ίδιας της Ευρωζώνης είναι αβέβαιο εξ αιτίας της γενικής, διεθνούς κρίσης.
Επί της ουσίας, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ υπαινίχθηκε κάτι που... σιγοψιθυρίζουν, εδώ στην Ελλάδα, πολιτικοί και οικονομικοί παράγοντες, οι οποίοι δεν έχουν κατ' ανάγκη σχέση με την Αριστερά: Πώς θα ήταν ευχής έργο να διαλυθεί η Ευρωζώνη, προτού κληθεί η Ελλάδα να πάρει αποφάσεις με το πιστόλι στον κρόταφο!
Διαφορετική η γραμμή στην ... Κεφαλονιά.
Σε μήκος κύματος εμφανώς διαφορετικό κινήθηκαν τα λόγια της κυρίας Θεοπεφτάτου, όταν κλήθηκε να σχολιάσει τις δηλώσεις του πρώην προέδρου του Συνασπισμού και πρώην επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκου Αλαβάνου. Διερωτήθηκε η βουλευτής: «Τι θα πάθουμε δηλαδή αν πληρώνουμε με δραχμές; Αυτό είναι το ζητούμενο;».
Οπως είναι γνωστό, ο κ. Αλαβάνος κάλεσε το ΣΥΡΙΖΑ να πει καθαρά στο λαό πως η απαλλαγή από το Μνημόνιο συνεπάγεται έξοδο από την Ευρωζώνη. Σύμφωνα με την άποψή του, η έξοδος από την Ευρωζώνη μπορεί να δώσει προοπτική στην ελληνική κοινωνία και οικονομία, όχι όμως προτού παρέλθει ένα επώδυνο χρονικό διάστημα, για το οποίο ο λαός θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος.
«Αυτές είναι απόψεις του κ. Αλαβάνου, γι αυτό άλλωστε βρέθηκε εκτός Συνασπισμού» είπε ο κ. Τσίπρας. Αρκετά στελέχη του Συνασπισμού πνέουν μένεα εναντίον του κ. Αλαβάνου, θεωρώντας ότι η παρέμβασή του, σε αυτή τη χρονική και πολιτική συγκυρία, «προβοκάρει το ΣΥΡΙΖΑ».
Ο λόγος του θυμού της Κουμουνδούρου είναι απολύτως εξηγήσιμος. Στην ουσία ο κ. Αλαβάνος πιέζει το ΣΥΡΙΖΑ να υιοθετήσει μια θέση, την οποία τώρα πρεσβεύει η αριστερή πτέρυγα του Συνασπισμού, χωρίς όμως – κι αυτή- να την ... κάνει παντιέρα. Ταυτοχρόνως όμως ο κ. Αλαβάνος με τη δήλωσή του αφήνει έκθετο το ΣΥΡΙΖΑ στην «εκ δεξιών» ασκούμενη σε βάρος του κριτική, ότι κρύβει την αλήθεια για τις συνέπειες μιας ενδεχόμενης «μετωπικής σύγκρουσης» με την Ευρωπαϊκή Ένωση, για το Μνημόνιο.
Μπορεί ο κ. Αλαβάνος να μην ανήκει πλέον στο Συνασπισμό και το ΣΥΡΙΖΑ, ο λόγος του όμως παραμένει διεισδυτικός σε αυτό το πολιτικό φάσμα. Είναι άλλωστε ο «γενάρχης» του ΣΥΡΙΖΑ, υπό την έννοια ότι εμπνεύστηκε την ιδέα για αυτό το σχήμα.
Υπό την ηγεσία του κ. Αλαβάνου, άλλωστε, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε το 2007 την εκλογική του «πρεμιέρα», με πανθομολογούμενη επιτυχία, καθώς το 5,04% της αναμέτρησης εκείνης συνιστούσε άλμα σε σχέση με τα αγχώδη «3% συν κάτι» του 2004 και 2000.
Ο Αλαβάνος είναι «εκτός», αλλά τον ακούν πολλοί από τους «εντός»
Έτσι, ναι μεν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρεώνεται πλέον τις δηλώσεις του αποχωρήσαντος κ. Αλαβάνου, η ίδια η παρέμβαση του πρώην αρχηγού του, όμως, προκαλεί «πονοκεφάλους» στην Κουμουνδούρου. Ενδεχομένως δε και στους «ευρωσκεπτικιστές» του Συνασπισμού, οι οποίοι στην παρούσα συγκυρία δεν έχουν κάνει την επιλογή να συγκρουστούν με την ηγεσία του κόμματος για την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη.
Στον ίδιο το Συνασπισμό, ισχυρή συνιστώσα που πρεσβεύει θέσεις εχθρικές προς το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση είναι το Αριστερό Ρεύμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Εκ των πραγμάτων, όλοι στο ΣΥΡΙΖΑ πιέζονται τώρα να «υπηρετήσουν» μια γραμμή λιγότερο... πολυφωνική ως προς το ευρώ. Εκείνοι που αποκλίνουν από την επίσημη γραμμή ή και διαφωνούν με αυτήν «πιέζονται» να μην «κάνουν βούκινο», τώρα, τις θέσεις τους.
Προσφάτως η Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να συγκροτηθεί Επιτροπή Πολιτικής Επικοινωνίας, με επικεφαλής τον πρώην βουλευτή Επικρατείας, Βασίλη Μουλόπουλο. Προφανώς η κίνηση αυτή αποσκοπεί και στην διασφάλιση μιας ενιαίας -κατά το μάλλον ή ήττον- γραμμής πλεύσης.
Είθισται τα κόμματα που ασκούν ή διεκδικούν εξουσία να είναι πολυσυλλεκτικά. Η Νέα Δημοκρατία εκ παραδόσεως κάλυπτε ένα φάσμα που εκτεινόταν από τους κεντρώους μέχρι τους μοναρχικούς, το δε ΠΑΣΟΚ «στέγαζε» έναν... αχανή χώρο, ο οποίος διέθετε από κεντροδεξιούς μέχρι μαρξιστές. Ανέκαθεν όμως υπερίσχυε μια πολιτική – ιδεολογική «πλατφόρμα».
Στο ΣΥΡΙΖΑ απλώς υποχρεούνται να διαμορφώσουν αυτήν την «πλατφόρμα» ταχύτερα από όσο περίμεναν.