Στο Fast Five οι γραμμωμένοι αμαξοκλέφτες του Fast & Furious στήνουν ληστεία αξιώσεων για να ξαλαφρώσουν τον αρχινονό του Ρίο και στο Brighton Rock οργισμένο νιάτο σφάζει όποιον βρεθεί στο δρόμο του προς την κορυφή του υπόκοσμου του Brighton των ‘60s.
Στον απόηχο του Thor που ανέστησε τα παραπέοντα ελληνικά ταμεία το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, ανοίγει αυτή τη βδομάδα το Fast Five / Μαχητές των Δρόμων: Ληστεία στο Ρίο, το πέμπτο επεισόδιο ενός franchise που κατάφερε με την πρώτη του κιόλας εμφάνιση πριν από μια δεκαετία ακριβώς, να ανακαλύψει νέο κινηματογραφικό είδος στον κάγκουρα που κρύβεις μέσα σου και να το μετατρέψει σε ένα απ’ τα επικερδέστερα ορυχεία του σύγχρονου box office. Καυτές καμπύλες θελκτικών θηλυκών κι ακόμα πιο καυτές καμπύλες πειραγμένων αμαξιών, παρέα με την no-brainer πλοκή κηνυγητών και καταδιώξεων των παραφουσκωμένων με ορμόνες πρωταγωνιστών, έκαναν το αμαξοπορνό του The Fast and the Furious (2001) ένα απ’ τα πιο αποδοτικά properties των αρχών των ‘00s, μέχρι το θέμα να εκφυλιστεί στην επαναληπτικότητα δυο sequel κι ενός άνευρου spin-off.
Το reboot με το Fast & Furious (2009) επανέφερε τη σειρά στις βάσεις της, απαλάσσοντάς την από βαρίδια ιστοριών που προσπαθούσαν να χώσουν στην μυθολογία αχρειάστες σαπουνοπερετικές προσποιήσεις νοημάτων, και τώρα ο Justin Lin παίρνει το ανανεωμένο προφίλ του τίτλου για να το μεταφέρει σε ένα κινηματογραφικό λημέρι εντελώς διαφορετικό. Κρατώντας μονάχα την άνεσή σου να αναγνωρίσεις τους κεντρικούς χαρακτήρες και την εξορία που τους έχει επιβάλει η προϊστορία τους, ο Lin ρίχνει τα βασικά συστατικά του σε κατσαρόλα καθαρόαιμου heist movie, με πλοκή που θυμίζει το Ocean’s Eleven (2001), και θεματική που αναγνωρίζει ότι τίποτα δεν μπορεί να ανεβάσει την ένταση όσο το στήσιμο ενός καλού ριφιφί. Σαν το The Italian Job (2003), αλλά με πειραγμένες Λαμποργκίνι στη θέση των Μίνι Κούπερ, το Fast Five βγάζει τους ήρωές του απ’ τα γκαράζ με τα πολυκύλινδρα αξεσουάρ, και τους ρίχνει στις φαβέλες του Ρίο, αφήνοντας τα γκάζια να τα πατάει το ανθρωποκυνηγητό που έχει εξαπολύσει εναντίον τους το αμερικάνικο σύστημα εντοπισμού και τιμωρίας όσων επιμένουν να ζουν το αμερικάνικο όνειρο σαν να υπάρχει ακόμα Άγρια Δύση. Ανοίγοντας την ταινία του με υπερθεαματική σεκάνς που θυμίζει τις παλιές εποχές της σειράς και την τάση της να ασχολείται με τους κανόνες της φυσικής τόσο όσο χρειαζόταν για να βρει τον εντυπωσιακότερο τρόπο να τις σμπαραλιάσει, ο Lin κατεβάζει ταχύτητα για να μαζέψει τα εξαρτήματα μιας πιο εγκεφαλικής στο ξεδίπλωμά της πλοκής, δίχως να παραγνωρίζει ότι στα μεσοδιαστήματα χρειάζεται τα διαλείματά σου με εκρήξεις τεστοστερονικής συμπλοκής. Και λίγο πριν εμφανιστεί η τελική ευθεία για το μεγάλο φινάλε του, καρφώνει το πόδι στο γκάζι κι αφήνει πίσω του το Ρίο σε ερείπια, με καταδίωξη που ξεπερνά σχεδόν ακόμη κι εκείνη την εναρκτήρια της προηγούμενης ταινίας.
Λιγότερες καταδιώξεις, αλλά περισσότερες εγκεφαλικές εκρήξεις προκαλεί το Brighton Rock / Ανήλικος Δολοφόνος, νέα εκδοχή της ομότιτλης ταινίας του 1947, που είχε βασιστεί στη νουβέλα του Grahan Greene και στην εποχή της είχε αποκτήσει τον υπότιτλο του Young Scarface. Αυτός ο δεύτερος είναι και ο πιο επεξηγηματικός της ιστορίας του, για μανιακό πιτσιρικά που μετά τη δολοφονία του αφεντικού της συμμορίας του, αποφασίζει να πνίξει τους δρόμους του Brighton στο αίμα και να πάρει τα ηνία της παρανομίας της περιοχής. Ο δραματικός ιστός αρχίζει να πλέκεται όταν καλοκάγαθη σερβιτόρα τυχαίνει να γίνει μάρτυρας της πρώτης απ’ τις δολοφονίες που βάζει στο πρόγραμμα ο φιλόδοξος μαχαιροβγάλτης, και σε επίδειξη παντρέματος βασικής noir πλοκής με το άγχος του καθολικού, ο αντι-ήρωας αποφασίζει ότι ο καλύτερος τρόπος να σωπάσει τον άνθρωπο που μπορεί να τον καταστρέψει, είναι να τον φέρει κοντά του. Κι έτσι, το υπόβαθρο των συρράξεων των Mods με τα σκούτερ και των Rockers με της μοτοσικλέτες στη Βρετανία των ‘60s, πλάι στις ακτές της φουρτουνιασμένης θάλασας του Brighton, γίνεται (μελο)δραματικός καθρέφτης της σύγκρουσης που απειλεί να ξεσκίσει τον ψυχισμό του gangster με το αγγελικό πρόσωπο, πίσω απ’ το οποίο κρύβεται ένας απεγνωσμένος αγώνας επιβεβαίωσης, επιβίωσης κι εξιλέωσης: μια επώδυνη πορεία κάθαρσης μέσα απ’ τις φωτιές της κόλασης των τύψεων, που φουντώνει η πάντα παρούσα φιγούρα του μοναδικού ανθρώπου που ξέρει τι έκανες, και δεν μπορείς να ξεφορτωθείς, γιατί τότε θα σε κηνυγάνε κι άλλα εκτός απ’ τις Ερινύες.
Λιγότερα κυνηγητά αλλά περισσότερες ψυχολογικές αναζητήσεις θα βρεις στον απαιτητικό ασιατικό μινιμαλισμό του Chongqing Βlues, για καπετάνιο που πιάνει λιμάνι και ψάχνει να βρει το χαμένο γιο και τη γυναίκα που είχε παρατήσει, αναζητώντας στην πραγματικότητα τον ίδιο του τον εαυτό. Την ιστορία της χώρας του ψάχνει ο Alex de la Iglesia, στη φλου αρτιστίκ σπλατεροκωμωδία Ballada Triste de Trompeta / Η Τελευταία Ακροβάτις της Μαδρίτης, όπου μελαγχολικός παλιάτσος συγκρούεται με σαδιστή ομότεχνό του, για τα μάτια ευλύγιστης ακροβάτιδας που μπορείς να πάρεις και για την Ισπανία την ίδια, σε πολιτική αλληγορία που βραβεύθηκε για σενάριο στη Βενετία. Η Diane Kruger και η Ludivine Sagnier ψάχνουν τον καλύτερο τρόπο να ζεις στο Lilly Sometimes / Η Ατίθαση Λίλι, για το οποίο είχαν μιλήσει στην iefimerida, λίγο πριν παρουσιάσουν την ταινία στο κοινό του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου. Και η Felicity Jones παρέα με τον Ed Westwick ψάχνουν κορόιδα να κόψουν εισιτήρια, στην τηλεοπτικού επιπέδου αρπαχτή της εβδομάδας, το Chalet Girl / Το Κορίτσι του Σαλέ, όπου απογοητευμένη skate-boarder πιάνει δουλειά ως διανομέας τροφίμων σε σαλέ στις Άλπεις, για να θυμηθεί την αξία του ονείρου της και να καβαλήσει πάλι τη σανίδα της.