«Υποτιμήστε τους εξτρεμιστές της Ευρώπης με δικό σας κίνδυνο» τιτλοφορείται δημοσίευμα της γαλλικής εφημερίδας Le Monde.
Η γαλλική εφημερίδα παρατηρεί με ποιο τρόπο οι περιθωριακές ομάδες, από τους Ισπανούς «Αγανακτισμένους» μέχρι την ελληνική «Χρυσή Αυγή», κερδίζουν έδαφος στην Ευρώπη, έστω και αν μεταξύ τους, δεν έχουν πολλά ιδεολογικά κοινά, εκτοπίζουν όμως σιγά σιγά τις παραδοσιακές δυνάμεις.
«Και ναι, τα εκλογικά αποτελέσματα μπορεί να ήταν διαφορετικά στη Γαλλία και στην Ελλάδα, όμως φανερώνουν μία κοινή τάση. Δυνάμεις που μέχρι τώρα ήταν στο περιθώριο, αρχίζουν με τη σειρά τους να περιθωριοποιούν απ' άκρη σ' άκρη στην Ευρώπη, τις μέχρι τώρα δεσπόζουσες πολιτικές δυνάμεις».
Θυμίζουμε πως στη Γαλλία, στην πρώτο γύρο της εκλογικής αναμέτρησης, το 18% των ψηφοφόρων πήρε θέση ενάντια στην ευρωπαϊκή ενοποίηση και τους μετανάστες, στηρίζοντας την ακροδεξιά κείμενη Μαρί Λεπέν, ενώ στην Ελλάδα το 7% των ψηφοφόρων, ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή. Στη Γερμανία οι Πειρατές είναι πλέον τρίτο κόμμα, ενώ στην Ιταλία, το «αντιπολιτικό» κίνημα «πέντε αστέρια» του δημοφιλούς Ιταλού ακτιβιστή και κωμικού Beppe Grillo σημείωσε επιτυχία κατά τις τελευταίες δημοτικές εκλογές, παίρνοντας σαφή θέση εναντίον των μέτρων λιτότητας και της διαφθοράς.
«Όλα αυτά τα κινήματα δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους. Άλλωστε, τι κοινό μπορεί να έχουν οι νεογέννητοι Αγανακτισμένοι της Μαδρίτης με τα πολύχρονα και μακραίωνα κινήματα της Βόρειας Ευρώπης και της Αυστρίας. Όπως και να χει όμως, είτε αυτά τα κινήματα είναι ακροαριστερά ή ακροδεξιά, ή αντιπολιτικά έχουν τη δυνατότητα να ανατρέψουν τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα, ιδίως εκείνα που επωμίστηκαν το βάρος της ευρωπαϊκής ενοποίησης δεκαετίες πριν. Η σημαίνουσα σημασία αυτών των ομάδων είναι ακόμα μεγαλύτερη στο σημερινό πλαίσιο της κοινής ευρωπαϊκής πρόκλησης που δεν είναι άλλη από την οικονομική κρίση.
Και η πολιτική ολοκλήρωση της Ευρώπης σήμερα δεν σημαίνει τίποτα άλλο από ότι οι εθνικές εκλογές έχουν επιπτώσεις σε ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο».
Τέλος ο αρθρογράφος παρατηρεί πως είναι πολύ δελεαστικό για τα παραδοσιακά κόμματα να θέλουν να επωφεληθούν από τις τάσεις που δημιουργούν τα περιθωριακά κινήματα, δανειζόμενοι τις ιδέες τους, όπως η στροφή του Νικολά Σαρκοζί προς την ακροδεξιά ως απάντηση στην αυξημένη επιρροή του Εθνικού Μετώπου της Μαρί Λεπέν, αποτελώντας ένα καλό παράδειγμα για τους κινδύνους που εγκυμονούν αυτές οι τάσεις.
«Σίγουρα, δεν ήταν επιτυχής στρατηγική του Σαρκοζί αλλά η πρόκληση από αυτά περιθωριακά κινήματα παραμένει. Κανένας ευρωπαϊκός θεσμός δεν έχει ακόμη καταφέρει να ανταποκριθεί σε αυτό το «κύμα αντιρρησιών». Αλλά τα μεγάλα κόμματα θα πρέπει να ασχοληθούν με το θέμα το συντομότερο δυνατό, αν δεν θέλουν να συντριφθούν».