Την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας μέσα από τη σκιαγράφηση του προφίλ του Αλέξη Τσίπρα επιχειρεί να αναλύσει σε άρθρο της η ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας New York Times. Παρουσιάζοντάς τον ως το «ανερχόμενο αστέρι» της ελληνικής πολιτικής σκηνής, η εφημερίδα εξηγεί την «επιρροή» του Αλέξη Τσίπρα στους ψηφοφόρους της προηγούμενης Κυριακής αλλά και τους ερωτηθέντες σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις, που τον χρίζουν τον πιο δημοφιλή πολιτικό, ως αποτέλεσμα της σταθερά δραστήριας αλλά διακριτικής πολιτικής του παρουσίας.
Στα γεγονότα που ευνόησαν ακόμη περισσότερο το «ρεύμα» του, η εφημερίδα συγκαταλέγει μεταξύ άλλων, την άρνησή του να «σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ αλλά και την ενεργοποίησή του να ταυτιστεί με το αντιμνημονιακό ρεύμα που ουσιαστικά επισφράγισε η εκλογή του Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία».
Παρά το γεγονός ότι η θεαματική, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η εφημερίδα, άνοδος του ποσοστού του ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές έφερε το κόμμα πρώτο, ο Αλέξης Τσίπρας «δεν κατάφερε να σχηματίσει αριστερή κυβέρνηση και επιπλέον πρέπει να διαβεβαιώσει ότι οι ψηφοφόροι του δεν τον επέλεξαν λόγω αντίδρασης, αλλά λόγω συνειδητής επιλογής». Άλλωστε ο Αλέξης Τσίπρας παραμένει ένας προσφιλής και χαρισματικός πολιτικός, που συχνά παραλληλίζεται με τον Ανδρέα Παπανδρέου, σημειώνει η εφημερίδα.
Ο πολιτικός που έστειλε επιστολές στους Ευρωπαίους ηγέτες επικρίνοντας τις πολιτικές λιτότητας που έχουν εφαρμοστεί έως σήμερα, με τον ισχυρισμό: «Το κοινό μέλλον των ευρωπαϊκών εθνών απειλείται από αυτές τις καταστροφικές επιλογές» ωστόσο, μη έχοντας διαχειριστεί πρακτικά προβλήματα έως τώρα και αρνούμενος τη μνημονιακή πολιτική και τη διαδικασία αποπληρωμής του χρέους, αποτελεί ερώτημα πώς θα μπορέσει να ηγηθεί μιας χώρας με τα γνωστά προβλήματα στο γνωστό οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον και να δώσει λύση σε αυτά.
Η εφημερίδα μάλιστα αναφέρει ότι οι επικριτές του Αλέξη Τσίπρα, θεωρούν ότι «έχει αποκοπεί από τα πραγματικά προβλήματα και δεν αξιολογεί ώριμα τους κινδύνους που διατρέχει η ελληνική οικονομία με τη μη εφαρμογή των όρων της δανειακής σύμβασης, που μπορούν να επιφέρουν και έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη». Μνεία γίνεται και στην πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, που περιγράφεται ως ο ενδιάμεσος χώρος του ΚΚΕ, που αρνείται το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, και του ΠΑΣΟΚ που αντιμετωπίζεται περισσότερο ως δίκτυο και όχι ως ιδεολογία πλέον.
Ακόμη, γίνεται λόγος για τις συνιστώσες του κόμματος που αποτελούνται από μετριοπαθείς κομμουνιστές και μαρξιστές έως κοινωνικούς δημοκράτες, ενώ ο όρος «ριζοσπαστική αριστερά» θα μπορούσε να αποδοθεί ακριβέστερα, ως «αντισυμβατική», όπως αναφέρει το άρθρο.