Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε προειδοποιεί την Ελλάδα ότι θα «υποστεί τις συνέπειες» σε περίπτωση που δεν «σεβαστεί τις δεσμεύσεις της», τα στελέχη του ΔΝΤ δεν κρύβουν την ανησυχία τους για την διαφαινόμενη άνοδο των «αντιμνημονιακών» κομμάτων και ο αμερικανικός Τύπος θέτει τη χώρα μας στο ... επίκεντρο του πλανήτη.
Στο επίκεντρο, δίπλα από τη Γαλλία, αν όχι και ... «πιο κεντρικά», όπως τουλάχιστον εκτιμούν οι New York Times. «Σημαντικότερες είναι οι ελληνικές από τις γαλλικές εκλογές» εκτιμά η εφημερίδα, επικαλούμενη την άποψη του Ντανιέλ Γκρος, διευθυντή του Center for European Policy Studies, στις Βρυξέλλες. Ο κ. Γκρος θεωρεί ότι οι κάλπες στη δική μας χώρα ενδέχεται να επιδράσουν περισσότερο στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, καθώς μπορεί να κρίνουν την παραμονή ή όχι ενός κράτους στο ευρώ και -κατ' επέκταση- τη τύχη της ίδιας της Ευρωζώνης.
Στη Wall Street Journal προβλέπει στην Ελλάδα πολιτική αστάθεια που θα οδηγήσει σε νέες εκλογές, στο άμεσο μέλλον, πιθανότατα στον Ιούνιο. Η Washington Post παρατηρεί ότι τα μέτρα λιτότητας που εφαρμόζονται στην Ευρώπη έχουν οδηγήσει στην «αύξηση της ανεργίας, στην εμβάθυνση της ύφεσης και στην άνοδο ακροδεξιών πολιτικών δυνάμεων.
Από το Βέντερς στο Σόιμπλε...
«Ο φόβος του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι» είναι μια εμβληματική ταινία του διάσημου γερμανού σκηνοθέτη, Βιμ Βέντερς. Σαράντα ένα χρόνια αφ' ότου γυρίστηκε, βιώνουμε το φόβο του ... θεματοφύλακα πριν ψηφίσουν οι έλληνες πολίτες. Του ισχυρότερου Ευρωπαίου θεματοφύλακα της «δημοσιονομικής πειθαρχίας» που δεν είναι άλλος από τη γερμανική κυβέρνηση, αλλά κι ενός δεύτερου που εδρεύει στις ΗΠΑ. Του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, επικρατεί μεγάλη ανησυχία. Η - μάλλον χονδροειδής - παρέμβαση του κ. Σόμπλε έγινε στον απόηχο των δηλώσεων, στις οποίες προέβη, την περασμένη Πέμπτη, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Τζέρι Ράις. Ο κ. Ράις υπενθύμισε ότι απαιτείται η «απρόσκοπτη τήρηση» των όρων της νέας δανειακής σύμβασης, εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης που θα προκύψει από τις εκλογές.
Είναι χαρακτηριστικό πως όσο μειωνόταν ο χρόνος που μας χωρίζει από την ημέρα των εκλογών, τόσο περισσότερο αυστηρές και αιχμηρές γίνονταν οι παρεμβάσεις των αξιωματούχων του ΔΝΤ. Περισσότερο διπλωματική ήταν τον περασμένο μήνα η διευθύντρια του Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, η οποία έκανε παραινέσεις και ευχήθηκε να συγκροτηθεί κυβέρνηση συνασπισμού, αλλά κατόπιν ορισμένων... επαίνων.
Είχε πει χαρακτηριστικά η κυρία Λαγκάρντ: «Οι έλληνες πολιτικοί και οι έλληνες πολίτες φάνηκαν πολύ γενναίοι με τις θυσίες που έκαναν μέχρι σήμερα στην προσπάθειά τους να ξεπεράσουν την κρίση. Η κυβέρνηση συνεργασίας, υπό τον Λουκά Παπαδήμο, έκανε σημαντικά βήματα προόδου, κινείται σε σωστή κατεύθυνση και αναγνωρίζω τις προσπάθειές της. Η συνέχιση της συνεργασίας πολιτικών και πολιτών θα βοηθήσει την Ελλάδα να βγει από το τέλμα. Ένας συνασπισμός των πολιτικών παρατάξεων μπορεί να αποτελεί οδηγό στη δύσκολη άσκηση που πρέπει να αντιμετωπίσει η Ελλάδα».
Κακό timing για το Βερολίνο
Τι είναι εκείνο που επαυξάνει τις ανησυχίες, πρωτίστως στο Βερολίνο, αλλά και στις τάξεις των στελεχών του ΔΝΤ; Οι ελληνικές εκλογές γίνονται σε μια περίοδο, κατά την οποία η πολιτική της κυρίας Μέρκελ στα της Ευρώπης αμφισβητείται εντόνως. Όχι μόνο σε πολιτικό επίπεδο, λόγω των απόψεων του Φρανσουά Ολάντ περί επαναδιαπραγμάτευσης του Συμφώνου Σταθερότητας, αλλά και σε επίπεδο τεχνοκρατικό- επιστημονικό, καθώς πλήθος διάσημων ευρωπαίων και αμερικανών οικονομολόγων θεωρεί παράλογο τον τρόπο, με τον οποίο η Γερμανία «καθοδηγεί» την Ευρώπη.
Έτσι η Ελλάδα, καθώς και άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου (την Ισπανία μνημόνευε προσφάτως, μαζί με εμάς, ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκαν σε άρθρο του στους NΥ Times), προβάλλονται πλέον ως θύματα, από γνωστούς αναλυτές, όλου του κόσμου. Είτε θύματα «των κακοτεχνιών της Ευρωζώνης», είτε θύματα της γερμανικής διάθεσης «να τιμωρηθούν ολόκληρες χώρες για παραδειγματισμό», είτε θύματα «της ανελαστικότητας του Βερολίνου που οδηγεί την Ευρώπη στο αδιέξοδο της λιτότητας και της ύφεσης», είτε ... πολλά μαζί.
«Κοινός τόπος» για την Ελλάδα είναι πλέον η διαπίστωση ότι επωμίζεται βάρη ασήκωτα και δυσανάλογα των πραγματικών της ευθυνών. Το έχει αναφέρει μάλιστα και ο ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι - όχι μόνο αναλυτές, γνωστοί για την αντίθεσή τους στη λεγόμενη «γερμανοποίηση της Ευρώπης».
Υπό αυτές τις συνθήκες, η ενδεχόμενη ισχυροποίηση των «αντιμνημονιακών» κομμάτων στην Ελλάδα, από κοινού με τη νίκη του Ολάντ στη Γαλλία, απειλούν να ενθαρρύνουν ανά την Ευρώπη όσες δυνάμεις δεν εγκρίνουν το γερμανικό τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης. Αυτό φυσικά είναι κάτι που δεν επιθυμεί το Βερολίνο. Γι αυτό το λόγο έχει στραμμένο - και .. θυμωμένο- το βλέμμα προς την Ελλάδα, έστω κι αν πρόκειται για μια μικρή χώρα, της οποίας η οικονομίας αντιστοιχεί μόλις στο 2,5% της Ευρωζώνης.