Τελείωσε η προεκλογική περίοδος, αλλά οι εκτιμήσεις και οι προσδοκίες των κομμάτων θυμίζουν «τοπίο στην ομίχλη». Για πρώτη φορά στα μεταπολιτευτικά – τουλάχιστον- χρονικά οι πολιτικές δυνάμεις, ιδίως αυτές του «δικομματισμού», στην κυριολεξία δεν ξέρουν ... πού πατούν και πού βρίσκονται.
Είναι προφανές ότι ο «δικομματισμός», έτσι όπως τον γνωρίσαμε, κλείνει τον κύκλο του. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, κόμματα που στο όχι μακρινό παρελθόν αντιπροσώπευαν το 80% της ελληνικής κοινωνίας, πασχίζουν τώρα να εξασφαλίσουν αθροιστικά ένα ποσοστό ελαφρώς υπέρτερο του 50%, ώστε να προσδώσουν κάποια πολιτική- ηθική νομιμοποίηση στους χειρισμούς, τους οποίους θα κάνουν την «επόμενη ημέρα».
Η «θολούρα» του πολιτικού τοπίου επιτείνεται εξ αιτίας της χαμηλής φερεγγυότητας, με την οποία άπαντες περιβάλλουν – είτε το παραδέχονται είτε όχι- τις μυστικές δημοσκοπήσεις αυτών των ημερών. Πώς να μην θεωρούνται παρακινδυνευμένα τα – εν πολλοίς αντιφατικά – δημοσκοπικά ευρήματα, μέσα σε αυτό το κλίμα θυμού και απροθυμίας του κόσμου ακόμη και να απαντήσει στις σφυγμομετρήσεις;
Για πρώτη φορά παρουσιάζεται το φαινόμενο μιας τόσο μαζικής απροθυμίας των πολιτών, ακόμη και να ανταποκριθούν στα κελεύσματα των δημοσκόπων. Κάποιοι είναι πολύ ... οργισμένοι για να απαντήσουν. Άλλοι πιθανότατα διστάζουν να φανερώσουν τις προθέσεις τους. Ισχυρή στα επιτελεία των κομμάτων είναι η πεποίθηση ότι κάποιοι – πολλοί ή λίγοι, ουδείς γνωρίζει- από όσους απαντούν, «μπλοφάρουν» διότι διστάζουν να κοινοποιήσουν τις πραγματικές επιλογές τους.
Αυτό ακριβώς το στοιχείο κάνει τα λεγόμενα «μνημονιακά» κόμματα, ιδίως δε το ΠΑΣΟΚ, να ελπίζουν ότι τελικά οι επιδόσεις τους θα είναι καλύτερες από αυτές που προδιαγράφει, σε αδρές γραμμές, το ... μισοσκόταδο των ημερών.
Την ίδια στιγμή, η «θολούρα» αυτή δίνει την ευχέρεια σε όσους το επιθυμούν να καταγγέλλουν ως «στημένες» τις σφυγμομετρήσεις, τουλάχιστον εκείνες των οποίων τα αποτελέσματα δεν τους ευνοούν. Δύσκολο να απονείμει κανείς «δίκιο» κι «άδικο» σε αυτήν την υπόθεση. Λογικότερο είναι να εικάσουμε ότι, κατά περίπτωση, από όλα ... θα έχει ο μπαξές: αυθεντικές απόπειρες να «βγει άκρη», πονηρές «διοχετεύσεις», κλπ.
Εκείνο πάντως που δύσκολα αμφισβητείται είναι η μεγάλη πτώση του κύρους των δυο μεγάλων - αν και όχι τόσο ... μεγάλων, όσο μέχρι πρότινος – κομμάτων στις μικρότερες, παραγωγικές ηλικίες.
Οι άνθρωποι αυτού του ηλικιακού φάσματος νιώθουν εντελώς «ξεκρέμαστοι» στην παρούσα κατάσταση. Είναι εντελώς αμφίβολο το κατά πόσο θα βρουν στις τάξεις τους απήχηση οι εκκλήσεις να «ψηφίσουν με περισσότερη σκέψη και λιγότερο θυμό». Οι άνθρωποι αυτών των ηλικιών, που βιώνουν στη σκληρή πραγματικότητα της ανεργίας, των λουκέτων και της πρωτοφανούς ύφεσης, το πιθανότερο είναι πως όσο περισσότερο σκέφτονται την κατάσταση, τόσο ... εξοργίζονται.