Σοκαριστικά είναι όσα φέρεται να είπε στους αστυνομικούς η Γερμανίδα που εμπλέκεται στο έγκλημα στο Χαλάνδρι, με θύμα τον 64χρονο σύντροφό της.
«Δεν μπορούσα να καθαρίσω, μύριζε πάρα πολύ και ήθελα να τον ξεφορτωθώ από το σπίτι. Στην αρχή είχα σκεφθεί να τον κουνήσω για να τον πάω στο μπάνιο και να είναι πιο δροσερά εκεί. Όμως δεν το έκανα ποτέ. Δεν είχε νόημα, αφού και πάλι θα ήταν μέσα στο σπίτι. Έπρεπε να τον βγάλω από το σπίτι», φέρεται να είπε αρχικά η 57χρονη Γερμανίδα, συμπληρώνοντας ότι «επειδή δεν ήθελα να τον πιάσω από κάποιο σημείο του σώματός του μετά από τόσο καιρό που είχε περάσει, πήρα μια ταινία που κολλάει και τον τύλιξα γύρω γύρω. Πήρα ακόμη κάτι σκοινιά από το μηχανάκι του που το είχε παρκαρισμένο απέξω και τον τύλιξα και με αυτά».
Όσο για το πώς επήλθε ο θάνατος του 64χρονου, η ίδια ανέφερε ότι «εγώ έβαλα 5 ή 6 χάπια σε ένα ποτήρι που είχα βάλει μέσα μπλε πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό και τα διέλυσα στην πορτοκαλάδα με ένα κουτάλι. Μετά του πήγα το ποτήρι αυτό με την πορτοκαλάδα και ο Γιάννης την ήπιε. Αυτά τα χάπια ήταν άσπρα και ήταν πεταμένα μέσα στο συρτάρι στο σαλόνι. Αυτά τα χάπια από ότι μου είχε πει ο Γιάννης, ήταν χάπια που έπαιρνε για να ηρεμήσει. Μετά άρχισε να βήχει πάρα πολύ δυνατά και εγώ δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Έβηχε συχνά ο Γιάννης όταν ξάπλωνε. Μέσα στη νύχτα σηκώθηκε και ίσως πήγε και ήπιε και κάποιο άλλο χάπι, αλλά δεν ξέρω τι. Αυτό το λέω γιατί την άλλη μέρα είδα στο τραπέζι της κουζίνας ένα κουτάκι που ο Γιάννης είχε τα χάπια της εβδομάδας και αυτό το κουτάκι ήταν ανοιχτό».
Στη συνέχεια, δε, μίλησε για το διάστημα που ήταν, όπως ισχυρίζεται, μαζί του ενώ ήταν ήδη νεκρός. «Όταν ξύπνησα στις 19 Δεκεμβρίου το πρωί, επειδή είχα ανησυχήσει πολύ πια από την κατάσταση του Γιάννη, πήγα τον ψηλάφησα και κατάλαβα ότι ήταν κανονικά νεκρός. Δεν είχε παλμούς, δεν ακουγόταν η καρδιά του και φαινόταν στο πρόσωπό του ότι ήταν νεκρός», φέρεται να είπε η Γερμανίδα.
Και συνέχισε: «Με έπιασε πανικός, δεν ήξερα τι να κάνω. Άρχισα να του μιλάω και δεν ήξερα τι να κάνω. Είχα καταλάβει ότι πέθανε, αλλά δεν το πίστευα και μου άρεσε να είμαι δίπλα του. Το χρειαζόμουν. Από τότε, τις επόμενες 10 μέρες ξάπλωνα και κοιμόμουν δίπλα του, γιατί ένιωθα ότι ήταν ακόμα κοντά μου. Αυτές τις δέκα ημέρες που σας λέω, ζούσα σαν να ήταν μαζί μου. Πήγαινα σούπερ μάρκετ, του μιλούσα, μαγείρευα και για τους δυο μας. Εμένα με ανησυχούσε μην έρθει και τον ψάξει κανένας»...