Nτίβα, σύμβολο σαγήνης κι ερωτισμού, γυναίκα-όροσημο μιας ολόκληρης εποχής του ιταλικού σινεμά. Αληθινή γυναίκα.
Το Vanity Fair είχε γράψει κάποτε για την Σοφία Λόρεν: «Δεν έχεις ζήσει, αν δεν έχεις δει τη Σοφία Λόρεν να περπατάει».
Αργά, λικνιστικά, σαν να γλιστράει σε πάγο, πάνω στα τακούνια της. Να διασχίζει την ρημαγμένη από τον πόλεμο ιταλική εξοχή, ισορροπώντας επικίνδυνα μια βαλίτσα στο κεφάλι, στο «Δυο γυναίκες».
«Είναι σαν να βλέπεις ολόκληρη την Ιταλία να περπατάει…», παρατήρησε ο Ρομπέρτο Μπενίνι, στην βραδιά που οργάνωσε το 2011, η Αμερικάνικη Ακαδημία Κινηματογράφου για να την τιμήσει.
Στην αυτοβιογραφία της, με τίτλο «Χθες, Σήμερα, Αύριο- Η Ζωή μου», που κυκλοφόρησε πριν από 5 χρόνια, η Λόρεν έκλεισε πολλούς από τους μικρούς της «θησαυρούς»: παλιές φωτογραφίες, μυστικά, ανέκδοτα περιστατικά.
«Μου έλεγαν ότι η μύτη μου και τα πόδια μου είναι πολύ μακριά, το στόμα μου πολύ μεγάλο και τα δόντια μου όχι αρκετά ίσια. Και πως δεν έχω καθόλου φωτογένεια. Πήγαινα, σε δεκάδες οντισιόν και με απέρριπταν. Έλεγαν πως σίγουρα θα χρειαζόμουν αισθητικές επεμβάσεις για να διορθώσω τις ατέλειές μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω. Δεν ήθελα να είμαι όμορφη, αλλά ενδιαφέρουσα. Διαισθανόμουν πως μόνο έτσι θα ξεχώριζα».
Διαβάστε πτυχές από την ζωή της Σοφίας Λόρεν, στο bovary.gr.