Θα μπορούσατε να φανταστείτε μια διαφορετική βερσιόν της «Στέλλας;
Όπου η Μελίνα δεν υπάρχει στο πλάνο, δεν κάνει ποτέ κινηματογράφο, δεν πάει στις Κάννες, δεν γνωρίζει ποτέ τον Ντασέν, δεν υπάρχει το «Ποτέ την Κυριακή». Φανταστείτε τα πάντα, κάπως αλλιώς. Και διαβάστε τι έγινε και άλλαξαν όλα.
Η «Στέλλα», η ταινία-θρύλος του ελληνικού σινεμά που πρωτοπροβλήθηκε το 1955, δίχασε τους κριτικούς, αλλά κέρδισε μια Χρυσή Σφαίρα και ήταν φαβορί στις Κάννες για τον Χρυσό Φοίνικα όπως και για βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου -τελικά δεν κέρδισε τίποτα από τα δύο.
Στα 35 της, η Μελίνα Μερκούρη, η οποία ήταν ήδη πρωταγωνίστρια στο «Κοτοπούλη» το 1952 και το 1953 και έκανε εμφανίσεις στο Παρίσι, με έργα των Marcel Asar και Jacques Deval, ονειρευόταν πια διεθνή καριέρα. Όμως μόνο στο θέατρο. Για σινεμά, ούτε λόγος.
«Ο κινηματογράφος για μένα ήρθε αργά, γιατί δεν με ήθελαν» θα έλεγε πολύ αργότερα η ίδια η Μελίνα, σε μια εξομολογητική συνέντευξη στο «ΚΛΙΚ», και τον Πέτρο Κωστόπουλο, τον Φεβρουάριο του ‘90. «Δεν τους άρεσε το στόμα μου, το έβρισκαν μεγάλο και προκλητικό. […] Ήμουν ήδη ηθοποιός του θεάτρου και με λέγανε «Ελληνοπαρισινή» γιατί είχα παίξει και στο Παρίσι...
Διαβάστε πώς η Μελίνα πήρε τον ρόλο της Στέλλας, στο Bovary.gr