Αιχμηρά σχόλια και σκληρή κριτική δέχεται ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος, ο άνθρωπος που διοργάνωσε το Συνέδριο του ΚΙΝΑΛ, για τα πολύ θερμά λόγια που είπε πρόσφατα σε συνέντευξή του για τον Αλέξη Τσίπρα.
Ο Νίκος Αλιβιζάτος, που μιλώντας στο περιοδικό LIFO και στην δημοσιογράφο Κατερίνα Ανέστη φάνηκε απαισιόδοξος για το μέλλον της κεντροαριστεράς και δήλωσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καλύψει τον χώρο, δέχεται κριτική εκ των έσω, κυρίως για τους επαίνους του για τον Αλέξη Τσίπρα, για τον οποίο είπε ότι είναι πού συμπαθής και πιάνει πουλιά στον αέρα.
Η πιό σκληρή κριτική ήρθε από έναν αριστερό, τον Γιάννη Μεϊμάρογλου, με δράση στο ΚΚΕ παλιότερα, στο Πατάμι και τώρα στο ΚΙΝΑΛ, εκδότη του περιοδικού Μεταρρύθμιση, που δεν χαρίζεται στον Νίκο Αλιβιζάτο. Και τον κατηγορεί οτι τα όσα λέει έχει να κάνουν με τις πολιτικές του φιλοδοξίες να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ολα αυτά διατυπωμένα φυσικά με ειρωνικό τρόπο...
Γράφει ο Γιάννης Μεϊμάρογλου:
«Αφού πρωτοστάτησε στην συγκρότηση του ΚΙΝΑΛ πείθοντας τον Καμίνη και τον Θεοδωράκη οτι η ενότητα της κεντροαριστεράς ήταν μονόδρομος, δηλώνει απογοητευμένος, πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καλύψει τον χώρο και ότι ο Τσίπρας πιάνει πουλιά στον αέρα. Ισως γιατί προτίμησε τον Πάκη από τον ίδιο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.»
Εξίσου σκληρά ήταν και τα λόγια του δημοσιογράφου και πρώην εκπροσώπου Τύπου της ΔΗΜΑΡ Ανδρέα Παπαδόπουλου, σε ανάρτησή του στο fb:
«To "πιάνει πουλιά στον αέρα", που είπε στη LIFO για τον πρωθυπουργό ο κ. Ν. Αλιβιζάτος θα ήλπιζα πως αποτελεί την κόσμια έκφραση του πολιτικού απατεώνα. Αυτό που είναι, δηλαδή, ο ΠΘ με βάση τα ψέματα, τις υποσχέσεις και τον τρόπο που υφάρπαξε την ψήφο των πολιτών, αλλά και το διχασμό που προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία.
Αλλά, διαβάζοντας τη συνέντευξη, προβληματίστηκα από τα τόσα εγκωμιαστικά σχόλια του κ. Αλιβιζάτου για τον ΠΘ. Ιδίως για τον θαυμασμό που εξέφρασε στο πρόσωπό του αλλά και με την ευκολία του διαχωρισμού του κ. Τσίπρα από τα "κυβερνητικά στελέχη με σταλινικά στοιχεία".
Κρίμα. Πολύ κρίμα....»
Αφορμή για την πολύ σκληρή κριτική η συνέντευξη του Νίκου Αλιβιζάτου στο περιοδικό LIFO:
Διαβάστε τι απαντά στις σχετικές ερωτήσεις:
Με τον πρωθυπουργό υπάρχει μια σταθερή επικοινωνία;
Όχι, έγινε μία φορά, όταν ο ίδιος ζήτησε να συναντηθούμε στο Μέγαρο Μαξίμου για τα θέματα του Συντάγματος το καλοκαίρι του 2016.
Η εντύπωσή σας από την προσωπική γνωριμία;
Έχει το μεγάλο προσόν που είχε και ο Ανδρέας Παπανδρέου να είναι πολύ γοητευτικός στη συνομιλία. Και πολύ συμπαθής.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου στήριζε, βέβαια, μέρος της γοητείας του και στον κοσμοπολιτισμό, στις σπουδές, στην οικογενειακή παράδοση, στην εργασία σε κορυφαία πανεπιστήμια.
Πού εδράζεται αυτή η γοητεία του Αλέξη Τσίπρα, που το 2016 που τον συναντήσατε ήταν μόλις έναν χρόνο πρωθυπουργός;
Όλοι οι συνομιλητές του Ανδρέα Παπανδρέου λένε ότι η γοητεία του στηριζόταν και σε μια πολύ πλατιά παιδεία.
Ακριβώς. Άρα στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα ποια είναι η βάση της γοητείας;
Έχει ταχύτατη αντίληψη και πραγματικά αισθάνεσαι ότι δεν χρειάζεται να συζητάς από τα πιο στοιχειώδη στην αρχή μαζί του για φτάσεις εκεί που θέλεις. Πιάνει πουλιά στον αέρα. Έκτοτε δεν έχουμε ξαναμιλήσει. Ούτως ή άλλως, η μόνη μου ανάμειξη στην άμεση πολιτική ήταν η προπέρσινη, στη δημιουργία του ΚΙΝ.ΑΛ.
Ο κ. Αλιβιζάτος σχολίασε το γιατί απέτυχε το εγχείρημα του ΚΙΝΑΛ, στη συνεργασία του με το Ποτάμι:
«Νομίζω ότι ήταν πρόωρο. Οι εγωισμοί ήταν πολύ έντονοι και παρέμειναν έντονοι. Δεν είδα απ' όλους τους συμμετέχοντες τη διάθεση να θυσιάσουν κάτι που θεωρούσαν δικό τους για χάρη του κοινού καλού. Εκεί είναι το στοιχείο που καταλογίζω πρωτίστως στον Σταύρο Θεοδωράκη, γιατί από κει άρχισαν οι γκρίνιες».
Ποιες είναι, κατά τη γνώμη σας, οι πιθανότητες επιβίωσης του ΚΙΝ.ΑΛ. και του Ποταμιού;
Πολύ δύσκολες. Δεν είμαι αισιόδοξος. Αυτήν τη στιγμή φοβάμαι ότι τον χώρο τείνει να τον καλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προοπτικές δεν είναι ευχάριστες. Δεν έχει επιτευχθεί καν το να υπηρετήσουμε την ενότητα με ένα μίνιμουμ κοινό πρόγραμμα.
Άρα, υπάρχει μια άλωση του χώρου από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γίνεται ουσιαστικά από αριστερό κεντροαριστερό κόμμα;
Ακριβώς. Αυτό προσπαθεί να κάνει.
Μα, έχει χαρακτηριστικά τέτοιου κόμματος ο ΣΥΡΙΖΑ;
Αυτό είναι το κρίσιμο ερώτημα. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι υπάρχουν μερικά στελέχη αδιόρθωτα προσκολλημένα στα νιάτα τους, στην όχι απλώς ριζοσπαστική αριστερά, με έντονα στοιχεία σταλινισμού και μη ελευθερίας της έκφρασης. Μερικοί από αυτούς τους ανθρώπους μετέχουν και στην κυβέρνηση σήμερα, με τέτοιες αντιλήψεις. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος για το πόσο έχουν επηρεαστεί, όμως σίγουρα έχουν επηρεαστεί από την άσκηση εξουσίας. Με την προσκόλληση σε κάποια αρχαία δόγματα είτε γίνεσαι γραφικός, βλέπε Βαρουφάκης, είτε γίνεσαι με άλλη έννοια γραφικός, βλέπε Λαφαζάνης και Κωνσταντοπούλου.
Ο ρεαλισμός και ο πραγματισμός της εξουσίας τούς έχει αλλάξει. Το ζητούμενο δεν είναι ο τίτλος, το πώς ονομάζεσαι, αλλά το αν γίνεσαι ένα γνήσιο ριζοσπαστικό μεταρρυθμιστικό κόμμα που στηρίζεται στον κοινοβουλευτισμό, στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στην Ευρώπη. Εκεί δεν είμαι βέβαιος ότι είναι όλοι σύμφωνοι, αν και βγάζω τον πρωθυπουργό έξω από αυτό. Έχω την εντύπωση πως το γεγονός ότι είναι νέος τον τοποθετεί στη σωστή μεριά. Οι άλλοι, που είναι πολύ ισχυροί παράγοντες και έχουν ισχυρή τέτοια παράδοση, παραμένουν στην κυβέρνηση.