«Πάει πολύ να δίνει μαθήματα ηθικής ο κ. Στρος Καν και να με κατηγορεί για ό,τι του συνέβη, εν μέσω της προεκλογικής εκστρατείας». Τάδε έφη ... οργισμένος Νικολά Σαρκοζί, εκφωνώντας λόγο στη γαλλική πόλη Κλερμόν Φεράν.
Οπως είναι γνωστό, ο πρώην διευθυντής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Ντομινίκ Στρος Καν, κατήγγειλε τον κ. Σαρκοζί και τις ελεγχόμενες από αυτόν μυστικές υπηρεσίες ότι ενεπλάκησαν στην υπόθεση του περιβόητου σεξουαλικού σκανδάλου.
Στόχος αυτής της ανάμειξης, σύμφωνα πάντα με τον πρώην διευθυντή του ΔΝΤ, ήταν η πολιτική του εξόντωση, καθώς τότε εθεωρείτο πιθανότατο το ενδεχόμενο να αναμετρηθεί εκείνος με τον κ. Σαρκοζί στις γαλλικές προεδρικές εκλογές - όχι ο Φρανσουά Ολάντ.
«Θέλω να απευθυνθώ στον κ. Στρος Καν και να του πώ: Δώστε εξηγήσεις στις δικαστικές αρχές και απαλλάξτε τους Γάλλους από τα σχόλιά σας». Με αυτά τα λόγια, όπως τα εκστόμισε στην προεκλογική του ομιλία πόλη Κλερμόν Φεράν, ο απερχόμενος πρόεδρος επί της ουσίας αμφισβητεί τον ισχυρισμό του κ. Στρος Καν ότι διαθέτει στοιχεία που τεκμαίρουν «εμπλοκή Σαρκοζί» στην πασίγνωστη υπόθεση του καταγγελθέντος - αλλά μη αποδειχθέντος- βιασμού.
Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Στρος Καν είπε για πρώτη φορά ότι διαθέτει τις σχετικές αποδείξεις πριν από ένα χρόνο, σε συνέντευξή του στη βρετανική εφημερίδα «Guardian».
Οι καταγγελίες του πάλαι ποτέ ισχυρού άνδρα του ΔΝΤ αντιπροσωπεύουν μόνο ένα τμήμα των πολλών - και σοβαρών- προβλημάτων, τα οποία αντιμετωπίζει ο κ. Σαρκοζί, λίγες ημέρες πριν από το δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών. Οι σφυγμομετρήσεις και οι αναλυτές τον θεωρούν ήδη χαμένο. Ο ιστότοπος Mediapart αναθερμαίνει την υπόθεση της φημολογούμενης χρηματοδότησής του από το καθεστώς του Μουαμάρ Καντάφι, με ποσό έως και 50 εκ. ευρώ, παρουσιάζοντας σχετικό έγγραφο που αποδίδεται στον πρώην επικεφαλής των λιβυκών μυστικών υπηρεσιών.
Όλα αυτά, από κοινού με την υπόθεση των καταγγελιών Στρος Καν, διαμορφώνουν ένα πολιτικό τοπίο ασφυκτικό για τον υποψήφιο της Κεντροδεξιάς. Κι όχι ... σύσσωμης της Κεντροδεξιάς, δοθείσης της δήλωσης του Ζακ Σιράκ, ο οποίος γνωστοποίησε ότι επιθυμεί να δει πρόεδρο τον Φρανσουά Ολάντ κι όχι τον - τύποις, τουλάχιστον- ομοϊδεάτη του, κ. Σαρκοζί.
Το χρονικό μιας εύθραυστης πολιτικής συμμαχίας...
Σε ό,τι αφορά τη «μετωπική» σύγκρουση Στρος Καν - Σαρκοζί, που τη διανθίζουν αλληλοκατηγορίες περί «εμπλοκής στην υπόθεση του βιασμού» και περί «ψεύδους», αυτή απλώς υπενθυμίζει πόσο εύθραυστες είναι συνήθως οι ... λυκοφιλίες στη γαλλική (κι όχι μόνο) πολιτική σκηνή.
Ο κ. Στρος Καν ήταν ένα από τα πολλά στελέχη των Γάλλων Σοσιαλιστών που ... έτρεξαν στο «στρατόπεδο» του κ. Σαρκοζί, πριν ή μετά τις προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν την άνοιξη του 2007.
Η νίκη του κ. Σαρκοζί σε βάρος της υποψήφιας των Σοσιαλιστών Σεγκολέν Ρουαγιάλ προοιωνιζόταν βέβαιη, αρκετό καιρό πριν από εκείνη την εκλογική αναμέτρηση. Έτσι, πολλά - και διάσημα- στελέχη του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που τότε μαστιζόταν από σοβαρότατη πολιτική και ιδεολογική κρίση, κάνοντας «πέτρα την καρδιά τους» και ... σκουπιδόχαρτο τις προγενέστερες θέσεις τους, έτρεξαν να λάβουν αξιώματα από το νέο ισχυρό πολιτικό πρόσωπο της Γαλλίας.
Ο κ. Σαρκοζί, τότε, φάνηκε γενναιόδωρος με τα αξιώματα- ήταν άλλωστε αποφασισμένος να «απορροφήσει» όσο το δυνατόν περισσότερα ανώτατα και μεσαία στελέχη των Σοσιαλιστών.
Ενδεικτικά, μπορούν να αναφερθούν οι εξής ... προσφορές: Ο νέος - τότε- πρόεδρος έκανε υπουργό Εργασίας τον Ερίκ Μπεσόν και Πολιτισμού τον Φρεντερίκ Μιτεράν, ανιψιό του παλιού ιστορικού ηγέτη των Σοσιαλιστών και προέδρου της Γαλλίας, Φρανσουά Μιτεράν. Ο κ. Σαρκοζί έκανε, επίσης, υπουργό Εξωτερικών των Μπερνάρ Κουσνέρ. Ορισε επικεφαλής της Επιτροπής Συνταγματικών Μεταρρυθμίσεων τον Ζακ Λανγκ, υπουργό Πολιτισμού επί Φρανσουά Μιτεράν- και πολύ γνωστό στην Ελλάδα, λόγω της φιλίας του με τη Μελίνα Μερκούρη.
Για τον κ. Στρος Καν, ο Σαρκοζί μερίμνησε ώστε να βρεθεί ένα υψηλό, διεθνές «πόστο»: Η διεύθυνση του ΔΝΤ. Ο Γάλλος πρόεδρος είχε λόγους, μάλλον αυτονόητους, να επιθυμεί την παρουσία κάποιου συμπατριώτη του στο «τιμόνι» ενός τόσο σημαντικού Οργανισμού.
Θα εμφανιζόταν ως «σωτήρας της Ευρωζώνης»
Με την πάροδο του χρόνου, όμως, διαφάνηκε κάτι: Ο Στρος Καν ήταν ο μόνος από τους «μεταγραφέντες» του 2007 , ο οποίος δεν εθεωρείτο «καμένο χαρτί» στο Σοσιαλιστικό Κόμμα που εν τω μεταξύ άρχισε να ανακάμπτει. Αντιθέτως, το ΔΝΤ αποδείχθηκε ένα εξαιρετικό πολιτικό ορμητήριο για τον κ. Στρος Καν.
Η δραστηριοποίηση του ΔΝΤ στην Ευρώπη, με την ελληνική κρίση, επέτρεψε στον τότε διευθυντή του Ταμείου να ελπίζει σοβαρότατα ότι θα μπορούσε να προβάλλει στο εσωτερικό της χώρας του το προφίλ του παράγοντα που «έσωσε το ευρώ και την Ευρωζώνη». Με αυτήν την αίγλη, ο κ. Στρος Καν προσδοκούσε ότι θα εξασφάλιζε το χρίσμα των Σοσιαλιστών για τη διεκδίκηση της προεδρίας, επειδή θα εθεωρείτο ως ο πλέον κατάλληλος να «κονταροχτυπηθεί» με τον κ. Σαρκοζί.
Κάπως έτσι για τον απερχόμενο πρόεδρο, ο πολιτικός που ήταν ωραίο ... λάφυρο το 2007, ο κ. Στρος Καν, έγινε επικίνδυνος αντίπαλος.
Την αλήθεια για τα περί ανάμειξης Σαρκοζί στην - τόσο καταστρεπτική για τον κ. Στρος Καν- υπόθεση του βιασμού, πιθανόν να αργήσουμε να την μάθουμε. Ίσως να μην την μάθουμε ποτέ. Δυο συμπεράσματα είναι όμως δεδομένα και ακλόνητα.
Πρώτο συμπέρασμα: Η εικόνα ενός Γάλλου παράγοντα, που σύρεται με χειροπέδες σε αμερικανικό - έχει σημασία αυτό- δικαστήριο είναι αρκετή για να τον «θάψει» πολιτικά. Ακόμη κι ακολουθήσουν ... χίλιες αθωώσεις.
Δεύτερο συμπέρασμα: Στην πολιτική, πολλές φορές, μια σου κίνηση μπορεί να αποδεικνύεται ωφέλιμη σε έναν τομέα, αλλά επιζήμια σε άλλον. Το γαλλικό «πηδάλιο» στο ΔΝΤ ήταν καλή εξέλιξη για τον Σαρκοζί, από διεθνούς - οικονομικής πλευράς. Ο Στρος Καν «αφεντικό» του ΔΝΤ, όμως, κατέληξε εσωτερικός πολιτικός «πονοκέφαλος» για το Γάλλο Πρόεδρο. Στην περίπτωση αυτή ίσως αρμόζει η παλιά - από τη δεκαετία του '70- ατάκα του Κωνσταντίνου Καραμανλή: «Έξω πάμε καλά, μέσα όχι!».