Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν να πουν μία τουλάχιστον ιστορία από τη ζωή τους. Κάποιες είναι χαρούμενες και διασκεδαστικές και άλλες σκοτεινές που θα ήθελαν να ξεχάσουν.
Οι χρήστες του Reddit, που τα μοιράζονται όλα μεταξύ τους, αυτή τη φορά έγραψαν ιστορίες που σχετίζονταν με ένα ιδιαίτερο θέμα: «Ενα δευτερόλεπτο μετά και θα είχα πεθάνει».
Οι αληθινές τους ιστορίες
Η απαγωγή
«Δεν μπορώ να πω σίγουρα ότι θα είχα πεθάνει, αλλά σίγουρα θα άλλαζε τη ζωή τη δική μου και των γονιών μου όπως ο θάνατος. Ημουν περίπου 6 ή 7 ετών, όταν μαζί με τη μαμά που πήγαμε να εκπαιδεύσουμε το νέο μας κουτάβι.
Ο χώρος εκπαίδευσης ήταν πολύ μακριά από το σπίτι και θυμάμαι ένα μεγάλο πεδίο που περιβαλλόταν από ένα δάσος και έναν αυτοκινητόδρομο στο πλάι. Η μαμά μου μου είπε να μείνω στο αυτοκίνητο και να παίξω gameboy. Μετά από μία ώρα είχαν βαρεθεί και πήγα να δω πού είναι η μαμά μου με το κουτάβι. Ο χώρος στάθμευσης ήταν λίγο μακριά από εκεί που εκπαιδευόταν ο σκύλος, ωστόσο, αποφάσισα να περπατήσω.
Εντωμεταξύ, ένας άντρας άρχισε να μου μιλάει και εγώ ας αφελές αγόρι του απαντούσα (αν και η μαμά μου μου είχε πει να μην μιλάω σε αγνώστους).
Με έπεισε ότι είχα πάρει λάθος δρόμο και μου είπε ότι θα με πήγαινε στη μαμά μου και το κουτάβι. Καταλήξαμε στην άλλη πλευρά του αυτοκινητοδρόμου και ήμασταν έτοιμοι να πάμε σε μια τράπεζα στο πλάι που είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του.
Την ώρα εκείνη, άκουσα τη μαμά μου να με φωνάζει. Κοίταξα πίσω και ένιωσα τον άντρα να σφίγγει το χέρι του, ωστόσο, το έβγαλα έγκαιρα και έτρεξα στη μαμά μου, η οποία ερχόταν να με πάρει. Ο άντρας μπήκε στο αυτοκίνητό του και έφυγε. Μέχρι σήμερα φαντάζομαι τι θα είχε συμβεί και πώς θα μπορούσε να με είχε αρπάξει και πιθανότατα να με σκοτώσει».
Το τζάμι που έσπασε
«Εξω από το κολλέγιο υπήρχε ένας χώρος που ήταν μισός μέσα στο κτίριο και μισός έξω από αυτό. Καθόμουν στο έξω μέρος και χωρίς λόγο μετά από λίγο σηκώθηκα και κατευθύνθηκα προς το μέσα μέρος. Την ώρα εκείνη ένα μεγάλο κομμάτι γυαλί έπεσε στο σημείο που καθόμουν πριν λίγο. Κάποιοι βλάκες από τον 11ο όροφο τσακώθηκαν με αποτέλεσμα να φύγει το παράθυρο».
Στο ασανσέρ
«Ο φίλος μου και εγώ πήραμε το ασανσέρ για να πάμε στο καφέ του κολεγίου. Την ώρα που άνοιξαν οι πόρτες συζητούσαμε και μετά από λίγο μπήκαμε. Τότε, το ασανσέρ έπεσε δυο ορόφους με την πόρτα ανοιχτή. Ακόμα δεν μπορώ να μπαίνω σε ασανσέρ. Το συμβάν έγινε στον Καναδά σε ένα ασανσέρ που χρονολογείτο πριν την δεκαετία του ‘50. Ημασταν μέσα όταν έπεσε».
Η κόκκινη ζακέτα
«Περπατούσα έξω από ένα κατάστημα και το “Μ” της πινακίδας έπεσε κάτω και με χτύπησε στον ώμο. Ηταν ένα μεγάλο γυάλινο γράμμα. Μια στιγμή πριν και θα με χτυπούσε στο κεφάλι. Επειδή μάτωσα, οι υπεύθυνοι του καταστήματος μου είπαν να πάρω ό,τι ήθελα για να μην τους κάνω μήνυση. Διάλεξα μια κόκκινη ζακέτα. Ημουν 16 και χαζός».
Το παρολίγον τροχαίο
«Πριν από 30 χρόνια οδηγούσαμε με την οικογένειά μου στο Τζάσπερ του Καναδά. Μπροστά μας ήταν ένα αυτοκίνητα που πήγαινε αργά, ενώ πίσω μας ένα άλλο που βιαζόταν και προσπαθούσε να περάσει.
Τελικά, το αυτοκίνητο πέρασε σε μια στροφή και έπεσε πάνω σε ένα φορτηγό με προϊόντα υλοτομίας. Το “αργό» αυτοκίνητο προσέκρουσε και αυτό, ενώ ο μπαμπάς μου κατάφερε να γλιτώσει τη σύγκρουση.
Ηταν τότε που δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνο, γι’ αυτό και θυμάμαι τον μπαμπά μου και τον μεγαλύτερό μου αδελφό να πηγαίνει να μιλάει με τους οδηγούς των οχημάτων.
Ηταν μια απερίγραπτη στιγμή απόλυτης σιωπής, τσουχτερού κρύου και αμφιβολίας μέχρι να έρθουν οι αρχές. Θυμάμαι να κάθομαι με τον μικρότερό μου αδελφό στο πίσω κάθισμα και να αναρωτιόμαστε τι στο καλό έγινε».
