Την περασμένη Δευτέρα, στην καθημερινή δεκάλεπτη εκπομπή που έχει από την ραδιοφωνική συχνότητα του «Κόκκινου», ο Σταμάτης Κραουνάκης ευχαρίστησε και δημοσίως τον Παύλο Πολάκη «που έφερε την ωραία παρέα του, τους φίλους, τους κουμπάρους του» στις «Γραμμές», στο Γκάζι όπου εμφανίζεται. «Ηταν μια από τις πολύ καλές βραδιές και για εμάς», είπε ο συνθέτης.
Στη συνέχεια περιέγραψε το σκηνικό, δίνοντας λεπτομέρειες για το πως ανέβηκε στην πίστα να χορέψει το ζεϊμπέκικο ο υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ μόλις άκουσε το «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου»:
«Με ένα δικό του νεύμα “ν΄ανέβω” κι ένα δικό μου “ανέβα” χόρεψε ένα από τα καλύτερα ζεϊμπέκικα που έχω δει στη ζωή μου _και τον παραδέχτηκαν όλοι. Γιατί το θέλετε τον ψηλό τον κρητίκαρο....».
Στην ίδια εκπομπή, ο συνθέτης βρήκε και την ευκαιρία να πετάξει, έτσι στο άσχετο και την καλή την κουβέντα για τον πρωθυπουργό: «Οχι στις Μαλδίβες δεν πήγε ο Τσίπρας...».
Το βαρύ ζεϊμπέκικο του Πολάκη, ανάμεσα σε μια βροχή από κόκκινες χαρτοπετσέτες συνοδεύθηκε, εκτός από τα γνωστά push-ups, και από την ατάκα του «Ετσι, για να σκάσουν οι εχθροί μας». Και αν όλο αυτό το γλέντι πυροδοτήθηκε ή καλύτερα στήθηκε μετά τις πρόσφατες δηλώσεις και επεξηγήσεις του Κραουνάκη για την αγάπη που τρέφει στον αναπληρωτή υπουργό Υγείας Πολάκη, δεν είναι παρά (άλλη) μια έμμεση απόδειξη της πίστης που εξακολουθεί να τρέφει ο συνθέτης στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα.
Γιατί πως αλλιώς να εξηγηθεί το «δεν με χαλάει τίποτα (σ.σ. στον Πολάκη), θα τον ψήφιζα, τον καραγουστάρω» καθώς και «όλο αυτό που εσείς σιχαίνεστε εγώ το αγαπώ»; Πολλώ δε μάλλον που όλο αυτό το σκηνικό έρχεται λίγες μόνο μέρες μετά μια ακόμα προκλητική τοποθέτηση του υπουργού εναντίον όλων: «Ολοι σας και μόνος μου... Σας έχω». «Αν ήμουν στη θέση του θα είχα την ίδια οξύτητα και χειρότερη...», έσπευσε να προσθέσει ο Σταμάτης Κραουνάκης. Αλήθεια;
Αυτός ο «τριών γενιών αριστερός», όπως αυτοχαρακτηρίζεται, που «ενοχλεί» γιατί όπως λέει είναι κι εκεί ανένταχτος, έχει διαλέξει τα τελευταία, κυρίως, χρόνια να αποτελεί έναν σταθερό υποστηρικτή της «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνησης. Αλλοτε εκθειάζοντας και τον ΣΥΡΙΖΑ και τον πρωθυπουργό και άλλοτε κρατώντας στο απυρόβλητο μόνον τον Αλέξη Τσίπρα.
Με μόνιμο χαρακτηριστικό την διάθεση για πρόκληση και την ελευθερία που του δίνει η καλλιτεχνική του υπόσταση, ο ομολογουμένως ταλαντούχος συνθέτης, μπήκε κι αυτός στον πειρασμό να μεταβληθεί σε γκουρού (;). Ηδη από το 2013, με την υπουργοποίηση του Αδωνη Γεωργιάδη, ξεκίνησε την δική του, τότε αντιπολίτευση, με όπλο το «χιούμορ» και καμουφλάζ την καλλιτεχνική του υπόσταση. Αφιέρωσε το γνωστό του τραγούδι «Πάμε στον Αδωνι για καφέ» στον «Μπουμπούκο», ξαναγράφοντας τους στίχους: Το «Πάμε στον Αδωνι για φραπέ, που μας λέει κουμούνια, φρικιά» έγινε το σύμβολο της δικής του «αντίστασης» στην δεξιά και τον παρέσυρε σε μια δίνη που άγνωστο παραμένει αν την είχε προγραμματίσει ή αν την ξεκίνησε και τον παρέσυρε. Μπήκε μέσα στο κύμα, μη σκεπτόμενος ότι, κύμα είναι και θα σκάσει....
Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ βρήκε τον Σταμάτη Κραουνάκη σε μια κάπως λιγότερο δημιουργική εποχή. Οπότε αυτός ο «τριών γενιών αριστερός» μπλέχτηκε με ένα κόμμα που ήλπιζε να τον επαναφέρει στα πράγματα. Με την μία ατάκα να φέρνει την άλλη, ξύπνησε μια μέρα δέσμιος των δηλώσεών του και μπλέχτηκε σε ένα γαϊτανάκι από το οποίο δεν μπορούσε πια να ξεφύγει. Γιατί ούτε οι ταλαντούχοι ξεφεύγουν από παρόμοιες παγίδες. Ενίοτε πέφτουν ευκολότερα γιατί πιστεύουν ότι είναι πιο έξυπνοι από τους άλλους. Η δικαιολογία του «αριστερού» καλλιτέχνη είναι κάτι άλλωστε που διευκολύνει νοοτροπίες και συμπεριφορές, κάτι σαν ακαταλόγιστο.
Ο «φίλος» του ΣΥΡΙΖΑ
Λέγοντας ότι δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ αλλά «friendly», ήτοι σε απλά ελληνικά, «φίλος ΣΥΡΙΖΑ» μπήκε στην λίστα των καλλιτεχνών – φίλων, και μαζί σε ένα μονοπάτι χωρίς γυρισμό. Εγινε από τους πιο ενεργούς υποστηρικτές αυτής της νέας πραγματικότητας. Αλλά τα πράγματα δυσκόλεψαν όταν, μετά το καλοκαίρι του ΄15, άρχισε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να δείχνει τις προθέσεις της. Τι να πρωτοπάρει πίσω; Είχε ήδη εκτεθεί: Ποιος δεν θυμάται την παρουσία του στα έδρανα της Βουλής, τον Ιούνιο του 2015, στην συνεδρίαση της επιτροπής για το χρέος, με την Ζωή Κωνσταντοπούλου; Με την γνωστή περιβολή του, τα γαλάζια (και όχι κόκκινα) γυαλιά του, μιλούσε και χαιρετούσε τους πάντες, με περισσή χαρά: Δεν μπορούσε καν να θέσει στον εαυτό του το ερώτημα «τι δουλειά έχω εγώ εδώ...». Και μετά ήταν πια αργά...
Η περίπτωση του Σταμάτη Κραουνάκη εντάσσεται σε μια καινούργια, αλλά όχι πρωτότυπη, συνομοταξία καλλιτεχνών που για κάποιο, δικό τους, λόγο, αποφασίζουν κάποια στιγμή να καθίσουν απέναντι, θεωρώντας ότι κάποιοι τους πολεμάνε. Γιατί; Γιατί ενοχλούν... «Ψάχτηκα πολύ στα χρόνια της κρίσης κι αυτό δεν μου το συγχώρεσε ποτέ η πιάτσα και οι πολιτικάντηδες», είπε πρόσφατα σε μια συνέντευξή του. Υπονοώντας τι ακριβώς; Οτι ενόχλησε τόσο πολύ ώστε κάποιοι να φτάσουν στο σημείο να τον στοχοποιήσουν; Και με ποιον τρόπο άραγε συνέβη αυτό;
Καλλιτέχνης και μάλιστα με μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό του, μουσικός που το έργο του συγκινεί διαχρονικά, βρέθηκε στη δεινή θέση να έχει επιλέξει το κουτσό άλογο που στην αρχή φάνταζε υγιέστατο. Κι όταν δεν βρήκε ανταπόκριση, πέρασε στην αντεπίθεση. Πίστεψε στον ΣΥΡΙΖΑ και μαζί με κάποιους άλλους, όταν είδε ότι διαψεύστηκε από μια ιδεατή -και ανύπαρκτη- αριστερά, δυσκολεύτηκε να πάρει τις αποστάσεις του. Και το πήγε, το πάει, μέχρι τέρμα. Από το ΟΧΙ («το προδομένο» τελικά όχι) το καλοκαίρι του 2015 μεσολάβησαν πολλά κι εκείνος που με τόσο πάθος υποστήριξε αυτή την καινούργια αλλαγή, δεν μπόρεσε να βρει άλλο αφήγημα. Μόνη διέξοδος ήταν να βάλει τον εαυτό του στην λίστα αυτών που ενοχλούν. Είναι κι αυτό μια κάποια λύση. Κι έτσι βρέθηκε σήμερα να στηρίζει μια λούμπεν αριστερά όπως εκφράζεται από τους Πολάκηδες, που όταν δεν έχουν επιχειρήματα βρίζουν και απειλούν. Ο τρόπος έκφρασης του αναπληρωτή υπουργού που μοιάζει με έναν λεκτικό τραμπουκισμό, βρήκε συνοδοιπόρο την αθυροστομία του καλλιτέχνη.
Ο Κραουνάκης έπεσε στην παγίδα του εαυτού του. Το περασμένο καλοκαίρι θεώρησε ότι το Φεστιβάλ Αθηνών τον πολεμάει γιατί δεν ενέταξε την παράσταση που πρότειναν μαζί με τον Γιώργο Κιμούλη στα Επιδαύρια, και βάλθηκε να καταγγείλει τον διωγμό του, με σπόντες και υπονοούμενα κατά του διευθυντή του Φεστιβάλ, μέσα πάντα από την σχυχνότητα του «Κόκκινου». Δεν παραδειγματίστηκε από τον φίλο του Λάκη Λαζόπουλο που χάνοντας κάθε αίσθηση μέτρου βρέθηκε από τα ψηλά στα χαμηλά. Γιατί ο Λαζόπουλος που κατατρέχεται από αυτή την μανία καταδιώξεως, από την εποχή του Σημίτη, δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει αυτό που τον κυνηγά. Ισως γιατί κανείς δεν έχει καταφέρει ακόμα να πιάσει την σκιά του...