Ο δημοφιλής συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος μιλά στο iefimerida.gr για την απόφασή του να πολιτευτεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, την άνοδο της Χρυσής Αυγής και το πολιτικό τοπίο των εκλογών.
Σε μια συζήτηση εφ' όλης της ύλης, ο γνωστός συγγραφέας θεωρεί πως το ίδιο το Μνημόνιο καθιστά κάποιον αντιμνημονιακό και εξηγεί το σκεπτικό με το οποίο πήρε την απόφαση να πολιτευθεί σε μια συναρπαστική περίοδο για την πολιτική. Μάλιστα, αντίθετα με το κλίμα που επικρατεί σε σχέση με την δημοσκοπική άνοδο της Χρυσής Αυγής ο κ. Τατσόπουλος ζητά να τους δωθεί βήμα στα ΜΜΕ προκειμένου να πάψουν να παριστάνουν τους σύγχρονους «Ρομπέν των Δασών», ενώ αναφέρεται και στη σύλληψη του Άκη Τσοχατζόπουλου την οποία θεωρεί ως το αποκορύφωμα της πολιτικής υποκρισίας.
Γιατί σε μια τέτοια εποχή απαξίωσης της πολιτικής επιλέγετε να πολιτευτείτε; Γιατί με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Είναι πράγματι η πιο απαξιωτική περίοδος για το κοινοβούλιο από τη μεταπολίτευση κι εντεύθεν -καθώς όμως καταρρέει ο δικομματισμός, είναι και ασυγκρίτως η πιο συναρπαστική, η μόνη περίοδος,για την ακρίβεια, που η πολιτική δεν είναι πρεταπορτέ, κομμένη και ραμένη στα μέτρα των δύο -αλήστου μνήμης- κομμάτων εξουσίας.
Γιατί με τον ΣΥΡΙΖΑ; Η απάντηση είναι διττή. Μολονότι δεν είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ -όπως και κανενός άλλου πολιτικού σχηματισμού άλλωστε-, αισθάνομαι ότι είναι ο εγγύτερος προς τις ιδέες μου. Θα μπορούσε βέβαια να με ρωτήσει κανείς γιατί να στραφώ προς τον εγγύτερο πολιτικό σχηματισμό και να μην δοκιμάσω τις δυνάμεις μου κατεβαίνοντας υποψήφιος μ' ένα νέο και «άφθαρτο» πολιτικό σχήμα. Δυστυχώς, ο εκλογικός νόμος που ισχύει, με τον πήχη στο 3%, καταδικάζει όλους τους νέους και «άφθαρτους» εσαεί στο περιθώριο και στη γραφικότητα.
Ο πήχης μπήκε τόσο ψηλά σε άλλες εποχές, όταν ήταν αδήριτη εθνική ανάγκη να εμποδιστεί η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης -ποδηγετούμενη, φευ, από την Τουρκία- να εισέλθει ως αυτόνομη πολιτική ομάδα στο ελληνικό κοινοβούλιο (σημειωτέον ότι στη Γερμανία ο πήχης είναι ακόμη πιο ψηλά, στο 5%, και στην Τουρκία στο... εξωφρενικό 10%, για να μην θίξουμε εκεί επιπλέον τον «αποτρεπτικό» ρόλο του στρατού). Με την πάροδο όμως του χρόνου, το φράγμα του 3% παρεμπόδισε και οιαδήποτε κομματική παρθενογένεση -τα μόνα νέα κόμματα που κατάφεραν να ξεπεράσουν το εκλογικό όριο ήταν εκείνα που προέρχονταν από διασπάσεις προγενέστερων κομμάτων, βεβαρυμένα κατά τεκμήριο με τις "αμαρτίες" των βουλευτών που προσδένονταν στο άρμα τους. Εγώ δεν νιώθω ότι κουβαλάω κάποια πολιτική «αμαρτία», ούτε την ανάγκη να «ξεπλυθώ».
Που τοποθετεί τον εαυτό του ο Πέτρος Τατσόπουλος στον διαμορφούμενο άξονα «μνημόνιο-αντιμνημόνιο»; Τι απάντηση δίνετε στο δίλημμα ευρώ ή δραχμή;
Πιστεύω ότι το ίδιο το μνημόνιο σού υπαγορεύει μια αντι-μνημονιακή στάση, αν δεν διακατέχεσαι από κάποια αυτοκτονική προδιάθεση ή από αίσθημα θυσίας προς (εξαιρετικά αμφίβολο) όφελος των μελλοντικών γενεών, εάν δεν επιθυμείς να μηδενίσεις το κοντέρ του κοινωνικού κράτους και να εξαναγκάσεις τα παιδιά σου ή τα εγγόνια σου να επανεκινήσουν τη διαπραγμάτευση για να διεκδικήσουν όσα -μόλις μια δεκαετία νωρίτερα- θεωρούσες «κεκτημένα».
Εικάζω ταυτόχρονα (και σε αυτό συνηγορούν όλες οι μέχρι τούδε δημοσκοπήσεις, μηδεμιάς εξαιρουμένης) ότι το εκλογικό σώμα θα επιβάλλει μια κοινοβουλευτική πανσπερμία και κανένα κόμμα ή συνασπισμός κομμάτων -ούτε, φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ- δεν θα μπορεί να πατρονάρει τα υπόλοιπα, δεν θα μπορεί να αξιώσει την απαρέγκλιτη εφαρμογή του δικού του προγράμματος. Ολοι θα αναγκαστούμε να βάλουμε νερό στο κρασί μας.
Υπό αυτό το πρίσμα, νομίζω ότι το εκλογικό σώμα δεν καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε μνημόνιο και σε αντιμνημόνιο, σε ευρώ ή σε δραχμή, αλλά στο αν, την επομένη των εκλογών, θα στείλει διαπραγματευτές που δεν θα έχουν αποδεχτεί εκ των προτέρων τη ματαιότητα κάθε διαπραγμάτευσης -την "ευχάριστη ατμόσφαιρα", που τόσο γλαφυρά περιέγραψε ο Πολ Τόμσεν στον Αλέξη Παπαχελά- ή αν θα προτιμήσει να διευκολύνει όσους μας έχουν έτοιμο ήδη το κουστούμι ακόμη πιο σκληρών οικονομικών μέτρων, αταλάντευτα προσανατολισμένοι στο δρόμο προς τη... Βουλγαρία.
Ποια προβλέπετε να είναι η αυριανή κυβέρνηση; Θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να διαμορφώσει πλειοψηφικό ρεύμα και αν ναι με ποιες πολιτικές δυνάμεις;
Ομολογώ πως, όση φαντασία και αν διαθέτω, δεν τολμώ ούτε κατά προσέγγιση να οραματιστώ την «επόμενη μέρα» -και είμαι βέβαιος πως, πολλοί από αυτούς που σήμερα μας διαβεβαιώνουν ότι δεν θα συνεργαστούν με κανέναν (σύροντας τη χώρα, ως εκ τούτου, σε αλλεπάλληλες εξουθενωτικές εκλογικές αναμετρήσεις), θα εύχονται στις 7 Μαϊου να είχαν καταπιεί καλύτερα τη γλώσσα τους ή θα ποντάρουν ξανά στην ανακουφιστική "μνήμη χρυσόψαρου" των ψηφοφόρων.
Ελπίζω ότι οι αριστερές κοινοβουλευτικές δυνάμεις -η ΔΗΜΑΡ και το ΚΚΕ- θα αναθεωρήσουν τη στάση τους απέναντι στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για συνεργασία και δεν θα «χαρίσουν» την εξουσία στην κεντροδεξιά για άλλον μισό αιώνα. Ισως όμως -θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής- αυτή η συνεργασία να μην είναι "αρκετή" για να σχηματιστεί αριστερός συνασπισμός εξουσίας και να χρειαστεί να προστρέξουμε και σε κάποιες δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ. Ισως -αν και το απεύχομαι- να πρέπει τελικά να επιλέξει το ΠΑΣΟΚ ή ένα μέρος του ΠΑΣΟΚ, με ποιούς θα πάει και ποιούς θα αφήσει.
Χρυσή Αυγή στη Βουλή: ανησυχία, φόβος - ποιο είναι το συναίσθημα που σας προκαλεί και ποια η πολιτική ερμηνεία αυτής της πολιτικής τάσης;
Η Χρυσή Αυγή, όχι μόνο δεν θα πρέπει να βρεθεί εντός Βουλής, αλλά θα έπρεπε και -δεκαετίες τώρα- να βρίσκεται εκτός νόμου, δεδομένου ότι έχει ένα ποινικό μητρώο ως το ταβάνι. Η Χρυσή Αυγή είναι μια συμμορία, μια παραστρατιωτική οργάνωση, όπως τα Τάγματα Εφόδου του Ρεμ, την εγκληματική δράση των οποίων δεν έκρινε εντέλει ανεκτή ούτε ο ίδιος ο Χίτλερ και «αποκεφάλισε» την ηγεσία τους το καλοκαίρι του 1934, κατά τη «Νύχτα των Μεγάλων Μαχαιριών».
Σήμερα πληρώνουμε ήδη ακριβά -και αύριο ίσως πανάκριβα- τη μυωπική στάση τόσο της Νέας Δημοκρατίας όσο και του ΠΑΣΟΚ απέναντι στη Χρυσή Αυγή, την πολιτική επιλογή να την χρησιμοποιούν κατά καιρούς ως αποπροσανατολιστικό αντιπερισπασμό ή ως συμπλήρωμα διατροφής της Αστυνομίας. Σήμερα τα τσακάλια παριστάνουν τους προσκόπους, που βοηθάνε τις γριούλες να πάρουν τη σύνταξή τους από τις τράπεζες, και περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να ξαναδείξουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Δεν πρέπει να τους δώσουμε την ευκαιρία -όχι αποκλείοντας τους από τα ΜΜΕ κατά την προεκλογική περίοδο, μα απεναντίας, δίνοντάς τους δημόσιο βήμα, να τους... δούμε, να τους...ακούσουμε και, κυρίως, να τους φέρουμε αντιμέτωπους με τα ίδια τους τα επιχειρήματα και τα ίδια τους τα εγκλήματα. Οσο τους κρατάμε στο σκοτάδι, να καλλιεργούν ανεμπόδιστοι το θρύλο κάποιων Ρομπέν των Δασών κουρεμένων γουλί, παίζουμε το παιχνίδι τους.
Αρκεί η καταδίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου για να λειτουργήσει ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το πολιτικό σύστημα; Πως αντιδράσατε στο άκουσμα της είδησης; Πρέπει να είναι ίδια η αντιμετώπιση και για όλους εκείνους που έπαιρναν παράνομα επιδόματα κτλ;
Ασφαλώς και δεν αρκεί. Η σύλληψη του Τσοχατζόπουλου ήχησε -και όχι μόνο στα δικά μου αυτιά- ως το αποκορύφωμα της υποκρισίας, η επιβεβαίωση της διαχρονικής δικομματικής ομερτά: ένας ηλικιωμένος πολιτικός, χρόνια τώρα παροπλισμένος, κλήθηκε να πληρώσει το μάρμαρο και να μας πείσει ότι ήταν ο μόνος διεφθαρμένος σε διαδοχικές εναλλάξ κυβερνήσεις άσπιλων και αμόλυντων.
Η ιστορία όμως του Τσοχατζόπουλου έφερε στην επιφάνεια και τον λησμονημένο «παράδεισο» των offshore εταιρειών, τα φορολογικά καταφύγια για τους απανταχού Τσοχατζόπουλους. Συστήνω θερμά το πόνημα του βρετανού συγγραφέα Nicholas Shaxson «Offshore - Τα Νησιά των Θησαυρών» και αναρωτιέμαι αν μπορεί κάποιος να μελετήσει τίμια τα στοιχεία σε αυτό το βιβλίο και να εξισώσει ποτέ ξανά την μικροπαραβατικότητα με τη μεγαλοφοροδιαφυγή. Δεν προτείνω να απαλλάξουμε κανέναν. Καλό όμως είναι και να διατηρούμε την αίσθηση των αναλογιών.