«Για τη Δαλιδά, δεν υπάρχουν αποχρώσεις. Μόνο κόκκινο και μαύρο», έλεγε η Μπριζίτ Μπαρντό.
1979. Η Δαλιδά διανύει την περίοδο κατά την οποία μεταμορφώνεται από τη «φωνή του Olympia» σε show woman και στρας ιέρεια της ντίσκο. Η όμορφη τραγουδίστρια έχει μόλις κατακτήσει την Αμερική, έχει τραγουδήσει στο Carnegie Hall, ο Τύπος σέρνεται πίσω από τα τακούνια της, την αποκαλούν «η Γαλλίδα ντίβα», «η υπέρτατη ντίβα».
Έχει στο «ενεργητικό» της ένα γάμο-ναυάγιο, μερικά ξεθυμασμένα πάθη, έναν αυτόχειρα εραστή μια δική της απόπειρα αυτοκτονίας.
Eίναι μόλις 46 χρονών, επιτυχημένη, αλλά μόνη της -η θλίψη την σκεπάζει σαν ψιλή ομίχλη.
Κάνει ψυχανάλυση και εκπλήσσεται ακόμη και τότε, από την προδοσία. O Φρανσουά Μιτεράν στα 63 του, ηγέτης των Σοσιαλιστών και στο κατώφλι της πρώτης θητείας του στην προεδρία της Δημοκρατίας, είναι το είδος του άντρα που ψάχνει σε όλη της τη ζωή: έξυπνος, σκληρός, δυνατός, παθιασμένος, η τυπική γαλλική «αλεπού». Ένας «πατερούλης», στη θέση του πατέρα που έχει χάσει στα 12 της χρόνια...
Διαβάστε το ειδύλλιο της Δαλιδά και του Φρανσουά Μιτεράν στο Bovary.gr