Σκεφτείτε πως μένετε κάπου, σε μια πόλη, έχοντας μια δουλειά «στρωμένη», η οποία θα σας προσφέρει ένα καλό εισόδημα, δίπλα σε όλη την οικογένειά σας, γονείς, αδέρφια, συγγενείς.
Παρ' όλα αυτά, εσείς αποφασίζετε να φύγετε από εκεί και να πάτε να ζήσετε σε ένα ορεινό χωριό στον νομό Καρδίτσας, το Πετρίλο.
Ένα χωριό που βρίσκεται στις πλαγιές των Αγράφων, σε υψόμετρο 1.160 μέτρων, στο οποίο κατά τη διάρκεια του χειμώνα ζουν λιγότεροι από 14 άνθρωποι, με τον υδράργυρο να βρίσκεται το μεγάλο μέρος του έτους υπό το μηδέν και με την κοντινότερη πόλη να απέχει περί τα 35 χιλιόμετρα.
Για τους περισσότερους, μόνο και μόνο η θερμοκρασία, καθώς και η απόσταση από την κοντινότερη πόλη θα έκαναν αυτή τη σκέψη απαγορευτική. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει για τον Κωνσταντίνο Βασιλακάκο, ο οποίος από το 2013 έχει γίνει «μόνιμος κάτοικος Πετρίλου», όπως, χαριτολογώντας, αυτοαποκαλείται.
«Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι να έχω τις πιο όμορφες και ωραίες αναμνήσεις στο χωριό Πετρίλο», είπε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο Κωνσταντίνος Βασιλακάκος και προσθέτει: «Μπορεί οικογενειακώς να ζούσαμε στην Αμφίκλεια και να πήγαινα εκεί σχολείο, αλλά από τότε που με θυμάμαι μου άρεσε να είμαι στο χωριό. Καθώς περνούσαν τα χρόνια και μεγάλωνα αποφάσισα να ζήσω στο Πετρίλο που αγαπώ».
Μάλιστα όπως παραδέχεται μιλωντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ δε θα μπορούσε να ζήσει αλλού καθώς «είναι το μόνο μέρος που μπορώ και νιώθω καλά» παρά τα πολλά προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος, ιδιαίτερα ένας νέος 26 χρόνων, όπως ο Κωνσταντίνος.
Πρώτο και κύριο εμπόδιο για κάποιον νέο να ζήσει στο χωριό είναι η μοναξιά, καθώς για αρκετό καιρό δεν υπάρχει κάποιος στη γειτονιά του, ενώ υπάρχει διάστημα που για μια εβδομάδα δεν έχει δει άνθρωπο. Μεγάλο ζήτημα είναι κι αυτό των προμηθειών, καθώς θα πρέπει να πάει στο Μουζάκι, που βρίσκεται σε μια απόσταση 35 χιλιομέτρων.
Σημαντικό επίσης είναι το ζήτημα της υγειονομικής περίθαλψης καθώς το χωριό δεν έχει γιατρό κι αυτό «δεν σου επιτρέπει να πάθεις κάτι. Το γεγονός ότι ζω μόνος μου στο χωριό είναι τέλειο» αλλά όπως αναφέρει «αν για παράδειγμα πέσω από ένα δένδρο και χτυπήσω μπορεί να περάσουν και δυο μέρες μέχρι να έρθουν να με ψάξουν».
Όμως, το πιο μεγάλο πρόβλημα σύμφωνα με τον ίδιο είναι αυτό της συντροφικότητας. «Καλά τα βουνά και τα αστέρια και η ζωή στο χωριό. Υπάρχει ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσεις κι αυτό είναι ότι δεν μπορείς να έχεις σύντροφο» δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Κωνσταντίνος και υπογραμμίζει ότι «αυτό το πληρώνουν οι περισσότεροι χωριανοί γιατί δεν έχει σημασία αν έχεις ή όχι την οικονομική δυνατότητα».
Ωστόσο ο ίδιος δεν το βάζει κάτω και προσπαθεί να κάνει την κάθε μέρα να είναι ξεχωριστή και μοναδική.
«Υπάρχουν μέρες που θα σηκωθώ, θα φάω πρωινό κι έπειτα θα απολαύσω να κόβω ξύλα για το τζάκι μου. Κάποιες άλλες μέρες θα αφοσιωθώ κάνοντας δουλειά στον υπολογιστή. Άλλες μέρες θα πάω να κοιμηθώ στα βουνά. Δεν ζω όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Μου αρέσει να κάνω διάφορα πράγματα για να μην βαριέμαι ποτέ» σημειώνει.
Πρόκειται για έναν «απόκοσμο δεσμό» κι αυτό γιατί όπως λέει «από τη μία έχω τις ανέσεις της σύγχρονης ζωής αλλά από την άλλη μπορώ να χάνομαι στα βουνά και να κοιμάμαι κάτω από τα αστέρια».
Εάν ήταν στο χέρι του θα προσπαθούσε να κρατήσει το χωριό ζωντανό, «δίνοντας δουλειές σε νέους χωριανούς όπου αυτοί με τη σειρά τους θα συνεισέφεραν στον τόπο» αλλά «ένας άνθρωπος δε μπορεί να κάνει και πολλά» σημειώνει. Μερικά από τα πράγματα που θα μπορούσαν να γίνουν, όπως λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, είναι αειφόρος ανάπτυξη σε συνδυασμό με τον αγροτουρισμό, τον αλπινισμό κλπ.Όμως, όπως σημειώνει, για να γίνουν όλα αυτά αρχικά θα πρέπει να σταματήσει «η εγκατάσταση των ανεμογεννητριών στα βουνά, όπως πάει να γίνει στα Άγραφα κάτι που θα σημαίνει και την άμεση καταστροφή του χωριού».
Δύσκολος ο βιοπορισμός
Ένα ακόμη σοβαρό πρόβλημα που κλήθηκε να αντιμετωπίσει ο Κωνσταντίνος κατά τη μόνιμη εγκατάστασή του στο χωριό, ήταν ένας τρόπος για να βγάλει τα προς το ζην. «Το καλοκαίρι δουλεύω μεροκάματα σε χωριανούς» σημειώνει ενώ το εισόδημά του συμπληρώνεται μέσα από φωτογραφίες τις οποίες πουλάει διαδικτυακά καθώς και από το κανάλι που διατηρεί στο YouTube.
Φωτογραφίες του έχουν γίνει εξώφυλλα σε περιοδικά, έχουν πάρει μέρος σε εκθέσεις, ενώ μερικά από τα βίντεο που έχει ανεβάσει στο ίντερνετ, έχουν συνοδεύσει σημαντικούς ανθρώπους σε ομιλίες τους, όπως τον Φυσικό επιστήμονα, Γεώργιο Γραμματικάκη. Μάλιστα, ο ίδιος κατάφερε να γίνει ο πρώτος που απαθανάτισε αστραπές από την κορυφή του Ολύμπου, τον Μύτικα.
Εκφράζει όμως και το παράπονό του καθώς όπως λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, οι άνθρωποι πλέον έλκονται από το ρηχό και μη ποιοτικό. «Όνειρό» του είναι να υπάρξει έστω και ένας ο οποίος «κάθε φορά που θα βλέπει τις φωτογραφίες μου να χάνεται μαζί μου».
Πάθος του οι φωτογραφίες το βουνό και τα αστέρια
Πέρα από το πάθος του για τη φωτογραφία, και ειδικά για τις φωτογραφίες του γαλαξία μας, ο 26χρονος Κωνσταντίνος έχει μέσα του την «τρέλα της ορειβασίας».
Πραγματοποίησε την πρώτη του ανάβαση στην κορφή του Τσμι σε υψόμετρο 1.911 μέτρων (Κοκκινόλακες, όπως αναγράφεται στους ορειβατικούς χάρτες) το 2009. Έπειτα άρχισε να πηγαίνει και σε άλλα βουνά καθώς ένα από τα θέματα που του αρέσει να φωτογραφίζει είναι ο γαλαξίας.
Μάλιστα την αγάπη του για την ορειβασία την πήγε ένα βήμα πιο μακριά καθώς όχι μόνο ανεβαίνει στις κορυφές των βουνών, αλλά κοιμάται εκεί. «Πιστεύω πως αν κάποιος ανεβαίνει και απλά φεύγει, χωρίς να κοιμάται στις κορυφές, δεν μπορεί να γνωρίσει πως είναι τα βουνά.
Υπάρχει ένας μαγικός κόσμος εκεί έξω που πρέπει να τον ανακαλύψετε» σημειώνει ο κ. Βασιλακάκος προσθέτοντας: «Για μένα το να μπορώ να κοιμάμαι στις κορυφές των βουνών είναι η μεγαλύτερη χαρά.
Δεν με απασχολεί αν θα καταφέρω να βγάλω φωτογραφίες, αν θα βγάλω πλάνα time-lapse ή αν δεν θα κάνω τίποτα. Με νοιάζει απλά να μπορώ να κοιμάμαι στις κορυφές των βουνών αγκαλιά με τα αστέρια».
Επιθυμία του είναι να κοιμηθεί σε όσες πιο πολλές κορυφές βουνών μπορεί και μάλιστα σε κορυφές μεγάλων υψομέτρων, ωστόσο το ζήτημα των χρημάτων είναι το μεγαλύτερο «κόλλημα», όπως αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ «εάν καταφέρω και βρω χορηγούς για αυτό το εγχείρημα θα το κάνω».
«Να αγαπάτε τον εαυτός σας. Κανένας άλλος δεν θα το κάνει για εσάς» αναφέρει τέλος ο Κωνσταντίνος Βασιλακάκος λέγοντας ότι «η ζωή είναι μικρή κι εμείς ζούμε σε έναν υλικό και φθαρτό κόσμο».